ΦΤΟΥ ΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

ΦΤΟΥ ΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Το χάλι μας, το Δ.Ν.Τ., οι Αγορές, τα Σπρεντ και το Δημόσιο Χρέος, δηλαδή το Χρέος των Κυβερνήσεων των προσφάτων δεκαετιών προς τον Έλληνα Φορολογούμενο Πολίτη, του οποίου την περιουσία κατ’ εξακολούθηση υπεξαιρούν, το οποίο Χρέος, αντί να το εισπράξει ο πολίτης αυτής της χώρας, καλείται να το εξοφλήσει σε διεθνή δανειοδοτικά ιδρύματα, μέσα σ’ ένα κακόγουστο και κακόβουλο διεθνή και εθνικό παραλογισμό. Πώς εξηγείται το γεγονός; Δεν εξηγείται. Εν τούτοις, λαμβάνει χώρα. Δηλαδή, σου κλέβει ο τάδε τα λεφτά, ή σού τα ζητάει να τα επενδύσει για λογαριασμό σου και αντ’ αυτού, τα υπεξαιρεί και τα βάζει στο δικό του λογαριασμό. Ξέρεις ποιος είναι. Αντί να απαιτήσεις, χρησιμοποιώντας όλα τα έννομα μέσα, να σου επιστρέψει την περιουσία σου, μαζί με την όποια αποζημίωση δικαιούσαι και να τιμωρηθεί από το Νόμο ο καταχραστής, εσύ τού δίνεις το πληρεξούσιο για να διαχειρίζεται την υπόλοιπη περιουσία σου και τον κάνεις και συν-δικαιούχο σε όλους σου τους λογαριασμούς. Αυτό δεν το καταλαβαίνω.

Επίσης, δεν είμαι βέβαιη ότι αντιλαμβάνομαι πλήρως τον όρο «Παγκοσμιοποίηση», ούτε γνωρίζω προσωπικά τους εμπνευστές του. Άρα δεν γνωρίζω ούτε τις προθέσεις ούτε τον σχεδιασμό και τους στόχους τους. Αυτό, όμως, που δείχνουν τα φαινόμενα των τελευταίων ετών, είναι μια κονιορτοποίηση των αξιών. Της ηθικής κυρίως. Επίσης, σε πλανητικό επίπεδο, άρα παγκόσμια, εμφαίνεται σαφώς μια απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασης και του ευ ζην. Το κυρίως φαινόμενο, όμως, των τελευταίων δεκαετιών είναι, όπως έλεγε η γιαγιά μου, η «κοροϊδία μέσα στα μούτρα» των πολιτών των περισσοτέρων χωρών του πλανήτη από τις κυβερνήσεις τους, εκλεγμένες δημοκρατικά ή μη. (Για τον όρο «Δημοκρατία» ουδέν σχόλιο. Κοντεύει να γίνει λέξη πασπαρτού σαν τον όρο «μακάκας», που χρησιμοποιείται από τους πάντες για να εκφράσουν τα πάντα, χωρίς να σημαίνει τίποτα, τελικά.)

Μέσα σ’ αυτόν τον παγκόσμιο ηθικό ξεπεσμό, κάποιες κοινωνικές σταθερές, στις οποίες βασίζεται το μοντέλο διακυβέρνησης του πλανήτη, έχουν εξευτελιστεί σε κοινωνικούς εθισμούς. Κάποιες άλλες, όπως το πάλαι ποτέ δημοκρατικό δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, έχουν καταντήσει πανηγυριώτικα έθιμα. Όχι ήθη και έθιμα, προς Θεού! Γραφικά έως γελοία παλιομοδίτικα, κιτς έθιμα.

Μετά τις καλοκαιρινές διακοπές (από τι διακόπτουμε, πια;), η Ελλάδα (αναπτυγμένη χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τις διχαστικές τάσεις) θα μπει στον ξέφρενο προεκλογικό ρυθμό των Εκλογών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που είναι γνωστή και με τα παρατσούκλι «Καλλικράτης». Από το Φθινόπωρο του 2009, η Ελλάδα χορεύει στον ρυθμό του χορού του ταψιού, ο οποίος χορός του ταψιού θα συνεχίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι να λιώσουν οι πολίτες αυτής της χώρας. Παράλληλα, θα μάς βαράνε και το Καλλικράτειο ντέφι οι υποψήφιοι Τοπικοί Άρχοντες, οι οποίοι ήδη έχουν βγει στις αυλές και ξεκατινιάζονται, βγάζοντας ο ένας τα άπλυτα του άλλου στα φόρα. Επειδή οι εν λόγω άρχοντες δεν καταδέχονται να πλύνουν ρούχα και σκεύη, μιλάμε για μπόχα μέχρι λιποθυμίας. Μπόχα, ξε-μπόχα, εδώ έχουμε να κάνουμε με δημοκρατικό δικαίωμα το οποίο είναι και δημοκρατική υποχρέωση επίσης. Όλοι έχουμε το δικαίωμα του εκλέγεσθαι και το δικαίωμα-υποχρέωση του εκλέγειν. Ακόμα και οι άπλυτοι άρχοντες.

Διαβάζω, πού-και-πού τον τοπικό Τύπο των διαφόρων Νομαρχιών, Δήμων και Κοινοτήτων της πατρίδας μου. Προσπαθώ να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα, μέσα από την δίπλευρη πληροφόρηση. Λοιπόν, παρατηρώ τα εξής: Οι Τοπικοί Άρχοντες τα έχουν όλα καλά καμωμένα, όπως ισχυρίζονται, με αδιάσειστα στοιχεία, εις έκαστος, μετά των προσκειμένων του συμβούλων. Οι Τοπικοί Άρχοντες τα έχουν κάνει όλα θάλασσα (αποφεύγω την περιγραφικότερη δισύλλαβη λέξη που αρχίζει με τα γράμματα σίγμα και κάπα), όπως ισχυρίζεται, με τα ίδια αδιάσειστα στοιχεία, η Τοπική Αντιπολίτευση. Αν το δω ουδέτερα και με μαθηματική λογική, συμπεραίνω πως οι Τοπικοί Άρχοντες δεν έχουν κάνει τίποτα για τον τόπο τους, μέχρι σήμερα.

Αυτοί, λοιπόν, οι ίδιοι άνθρωποι, μέσα από τις παρατάξεις στις οποίες ανήκουν, ή μέσα από άλλες, στις οποίες μεταπηδούν σαν ακριδούλες, οι οποίοι στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν έχουν προσφέρει τίποτα, ζητούν την ψήφο του εκλογικού σώματος για να συνεχίσουν το έργο τους! Ούτε αυτό το καταλαβαίνω.

Το άλλο που δεν χωράει στο μυαλουδάκι μου, είναι το γεγονός πως αφού η χώρα, όχι απλά δεν έχει λεφτά, αλλά χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά της σε διάφορους χρηματοπιστωτικούς Οργανισμούς και στη Μιχαλού επίσης, πώς ξοδεύει τόσα χρήματα για τις προεκλογικές καμπάνιες; Αφού δεν έχουμε, τι είναι και από πού προέρχονται αυτά που σπαταλάμε; Πόσα φυλλάδια, εκλογικά κέντρα, διαφημίσεις μάς κάνουν ένα πυροσβεστικό ελικόπτερο; Δηλαδή, πόσα πυροσβεστικά ελικόπτερα και πόσα πυροσβεστικά οχήματα αγοράζω με το συνολικό κόστος της αυτοδιοικητικής προεκλογικής καμπάνιας; Κάνω μια «εποχιακή» ερώτηση, μήπως και καταλάβω. Θα μπορούσα να ρωτήσω, επίσης, πόσα σχολεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα χτίζω και εξοπλίζω με αυτά τα χρήματα, πόσα νοσοκομεία, ή με πόσες βασικές συντάξεις ισούται το εν λόγω προ-καλλικράτειο σόου.

Επειδή πολλά δεν καταλαβαίνω και κινδυνεύω να πάθω κόμπλεξ βλακείας, σκέφτομαι να αρχίσω να βλέπω τα πράγματα από άλλες οπτικές γωνίες, με μεγαλύτερη θέα. Επίσης, λέω ν’ αρχίσω να χρησιμοποιώ πανοραμικό φακό για την αποτύπωση της πλήρους εικόνας, καθώς και πολλαπλά ζουμαρίσματα, στις λεπτομέρειες.

Αυτά, για την ώρα.

ΠΚΒ
13 Αυγούστου 2010

© Peggy Carajopoulou-Vavali 2010