Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΟΡΜΑΚΙ_ΑΘΗΝΑ-ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ-ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ

28 / 02 / 1996

ΠΤΗΣΗ ΑΘΗΝΑ- ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ- ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ

Είναι εφτά και πέντε το πρωί, μπορεί ,όμως, νά ‘ναι και νωρίτερα. Με τα Σκόπια έχουμε την ίδια ώρα; Ο καπετάνιος είπε και στις δύο γλώσσες, ολλανδικά και αγγλικά, πως είμαστε πάνω από τα Σκόπια. Το είπε «Σκόπια» δύo φορές. Ένιωσα όμορφα. Στιγμιαία. Είμαι μια απόλυτα ικανοποιημένη επιβάτις αυτής της συγκεκριμένης πτήσης και - για δυόμισι ακόμα ώρες , ως το Άμστερνταμ, θα συμπαθώ αυτόν τον Ολλανδό πιλότο.

Πριν λίγο ξημέρωσε. Συγκεκριμένα, ξημέρωσε δεξιά. Εγώ κάθομαι στην αριστερή πλευρά. Στο 2Α είναι βράδυ, νύχτα. Ενώ στο 2F έχει μια έντονη πορτοκαλί ανατολή. Αυτό το μαχαίρωμα της νύχτας από τη μέρα μέσα στ’ αεροπλάνο , όσες φορές κι αν τό ‘χω δει , με συνεπαίρνει πρωτόγνωρα. Σ’ άλλα αεροπλάνα , σ’ άλλες πτήσεις , έχω γράψει λυρικά κομμάτια για τη «μισή - αεροπορική - ή - αεροπλοϊκή – ανατολή»

Σ’ αυτή την πτήση είμαι θυμωμένη και βαθιά λυπημένη. ΄Αρα, σήμερα αποκλείεται να παίξω με τη φαντασία μου και με τα σχήματα των σύννεφων. Σ’ αυτή τη μίζερη, μα , τουλάχιστο, φιλελληνική πτήση, τα σύννεφα είναι σκέτα σύννεφα. Ο ουρανός είναι γαλάζιος, αλλά τι άλλο θα μπορούσε νά ’τανε πρωί - πρωί ; Εκεί που πλησιάζει τα σύννεφα και τα βουνά , το γαλάζιο ξεθωριάζει και κατεβαίνει την κλίμακα: πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί, ροζ.

Φορώ το φαρδύ, μαλακό κι άνετο ροζ πουλόβερ μου. Και τα μάτια μου είναι ροζ. Όχι ροζ , κόκκινα είναι. Και τρέχουνε, συνέχεια τρέχουνε. Εδώ και αρκετές μέρες. Ευτυχώς είναι Φλεβάρης, άρα μπαίνει η Άνοιξη. Οπότε, εγώ, ως άτομο με μερικές αλλεργίες , δικαιολογούμαι νά ‘χω κόκκινα , δακρυσμένα μάτια κι ερεθισμένη μύτη. Όπως πλάνταξα στο κλάμα το Φλεβάρη, μπορώ να συνεχίσω και το Μάρτη και τον Απρίλη και...βάλε. Αυτή την Άνοιξη μπορώ νά ‘χω μια αξέχαστη « αλλεργική καταρροή» ... Όχι πως με νοιάζει να με βλέπουν οι άλλοι να κλαίω. Όμως, είναι μεγάλη αγένεια να κλαίμε μπροστά στους άλλους χωρίς λόγο. Όταν λέω « χωρίς λόγο», εννοώ όλους τους « λόγους», εκτός από απώλεια μέλους του σώματός μας ή της οικογένειάς μας. Σ’ αυτές τις δυό περιπτώσεις, ακρωτηριασμού καθώς και ορφάνιας, χηρείας κ.λ.π., θα έλεγα ότι οι καλοί τρόποι επιβάλλουν ένα γοερό κλάμα. Σ’ όλες τις άλλες περιπτώσεις φέρνεις τον άλλο σε δύσκολη θέση. Αισθάνεται αμήχανα. Τι να σου πει; Να σου πει « μη στεναχωριέσαι»; Αφού ,είπαμε, δεν έχεις στεναχώρια. Να σου πει για τη μάνα σου, θα του κατεβάσεις το τασάκι στο κεφάλι! Τον ρωτάς τον άλλο, κυρά μου, αν πρωί - πρωί έχει όρεξη να τρέχει στο ΚΑΤ; Να σου πιάσει το χεράκι για παρηγοριά; Μπα, κι αυτό δύσκολο. Επικίνδυνο. Κι αν εσύ, πάνω στο μελό σου, το εκλάβεις αλλιώς και παρεξηγηθείς και του ρίξεις καλαμιά, ή κλοτσιά στ’ αχαμνά; Α, Πα, Πα ! Αν, λέω πάλι, καθώς ο καλός χριστιανός σου χαϊδεύει το χεράκι, άντε και τα μαλλάκια, (γι’ αυτό, λούζεστε συχνά, παιδιά), εσύ το εκλάβεις αλλιώς, - πάντα με το δάκρυ κορόμηλο- και του αρπάξεις το βασικό του ένστικτο με το άλλο σου χέρι; Οποία η θέσις του, που μπήκε σαν την καλή χαρά στο γραφείο του, ή στο αεροπλάνο, ή όπου εσύ βρέθηκες να κλαις, , και κοντεύει να βρεθεί γυμνός, δεμένος πισθάγκωνα με το μαντίλι σου το Hermes;

Γι αυτό, επιμένω πως δεν είναι καθόλου ευγενικό μια αρτιμελής κυρία να κλαίει μπροστά στους άλλους χωρίς να προφασίζεται αλλεργία, τουλάχιστον. Λέω «κυρία», γιατί, έτσι κι αλλιώς, οι άντρες δεν κλαίνε.

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΝΑ ΒΗΜΑ

Το Φως, του Δημιουργού, του Ήλιου, φωτίζει στον τόπο μας κι εμάς τους Έλληνες μ’ έναν τρόπο μοναδικό. Μάς χαρακτηρίζει το Φως. Έργο και υποχρέωσή μας είναι να το λαμβάνουμε και να το προσφέρουμε. Το γνώριζαν οι Αρχαίοι Έλληνες και το πραγμάτωναν. Έδωσαν το Φως της Γνώσης, του Πολιτισμού, της Επιστήμης, της Ελληνικής Γλώσσας, της Τέχνης, στον Κόσμο. Έδωσαν το έναυσμα, πολλά εναύσματα.

Παιδιά ενός Πατρός, όλοι οι άνθρωποι που υπάρχουμε μέσα στο χώρο και το χρόνο, μέλη ενός συνόλου, αλλά, συγχρόνως ο καθένας μας μοναδικός και μοναδικά συνδεδεμένος με την Πηγή του Όλου. Χωρίς αντίγραφο. Αυτή είναι η προδιαγραφή της δημιουργίας για μας. Μια ομόνοη και ευημερούσα κοινωνία ανθρώπων, διαφορετικών, ξεχωριστών και συμπληρωματικών μεταξύ μας. Κοινωνία αρμονικής συνύπαρξης αποτελούμενη από εξαιρετικά μέλη. Όχι άβουλο κοπάδι που ακολουθεί όποιον προλάβει να πάει μπροστά του! Μέσα στο κοπάδι χάνονται οι ξεχωριστές ποιότητες του καθενός. Χάσαμε τους υπέροχους εαυτούς μας, χρήσιμους τόσο σε μας όσο και στο σύνολο… και ομαδοποιηθήκαμε. Τα εργαλεία για να συνέλθουμε (να επιστρέψουμε, δηλαδή, στον εαυτό μας) είναι στη διάθεσή μας, συνεχώς. Μπορούμε, αν έχουμε τη βούληση, να ξαναγίνουμε μοναδικοί και ανεπανάληπτοι. Να πάψουμε να «ανήκουμε» σε ομάδες-ιδιοκτήτες και να αρχίσουμε να συνυπάρχουμε ενεργά, δημιουργικά μέσα στον Κόσμο.

Οι σύγχρονες κοινωνίες των ανθρώπων που κατοικούμε τη Γη, μεταλλάχθηκαν σε Οικονομίες, μειώνοντας την έννοια της λέξης Οικονομία (νέμομαι τα του Οίκου) σε μεθόδους συγκέντρωσης αδρανούς χρήματος. Έτσι, κατά λάθος, ένα χρήσιμο και πρακτικό εργαλείο συναλλαγών, το χρήμα, θεοποιήθηκε. Έγινε ένα είδος τέντας, ένα σκίαστρο «αντηλιακό», το οποίο μάς «προστατεύει» από το ζωογόνο Φως της Δημιουργίας, με διαβρωτικές συνέπειες στην καθημερινότητά μας, στον τρόπο της σκέψης μας, στη ζωή μας. Μας σκιάζει. «Σκιάζομαι», λέει ο λαός, συνώνυμο του «φοβούμαι». Στη γλώσσα μας, τη φωτεινή, η σκιά κι ο φόβος είναι συνώνυμα. Σκιάχτρο έγινε το χρήμα για να μας τρομάζει εξ’ ίσου, όταν το αποκτούμε όσο κι όταν έχουμε την έλλειψή του. Όταν το διαθέτουμε, φοβούμαστε την πιθανή έλλειψή του. Όταν μας λείπει, φοβούμαστε πως δεν θα το αποκτήσουμε. Αμφότερα τα ρήματα, όμως, «διαθέτω» και «αποκτώ», έχουν το στοιχείο της κίνησης. Άρα ορίζουν πως δεν το κρατώ κλειδαμπαρωμένο, λιμνάζον. Δεν διακόπτω τη ροή του.

«Τα πάντα ρει» είπε ο σοφός. Η Αφθονία Όλων των Αγαθών, χειροπιαστών ή μη, ρέει. Αφύσικο είναι να διακόπτουμε τη ροή , την κίνηση. Η Α-φθονία, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί συνώνυμη της Αγάπης.

Ο φόβος έχει πάρει τη δύναμη, το σθένος, από την Κοινωνία των ανθρώπων. Ασθενεί ο κοινωνικός οργανισμός. Νοσεί. Ασθενεί και νοσεί, κατά συνέπεια, το ανθρώπινο σώμα. Και ο πλανήτης. Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι εξασθενημένος από τις συσωρευτικές εκφυλιστικές συνέπειες της ανοησίας, της λανθασμένης σκέψης. Άρρωστοι νόες σε άρρωστα σώματα.

Η θεραπεία είναι η επιστροφή στην Αλήθεια. Έχουμε πιστέψει γι’ αληθινά, τα αληθοφανή. Ζούμε, φαινομενικά, μέσα σε κίβδηλες εικονικές πραγματικότητες. Θεραπευτές είμαστε, εν δυνάμει, όλοι οι άνθρωποι, απαρχής της δημιουργίας μας. Ο Δημιουργός μάς έφτιαξε όμορφους, ευφυείς, δυνατούς, με την προδιαγραφή της συνεχούς Ευημερίας, εγκαθιστώντας μας σ’ ένα περιβάλλον Αφθονίας, Αρμονίας, Ισορροπίας, Ομορφιάς, Τάξης. Σε έναν πρασινογάλαζο πλανήτη που τον λούζει το Φως.

Ένα βήμα είναι αυτό που χρειάζεται να κάνουμε για να γνωρίσουμε τον Κόσμο, για να γνωρίσουμε Εμάς.

Γιγνώσκω, συνώνυμο που Επίσταμαι, συνώνυμο του Οίδα. Τα ουσιαστικά που προέρχονται από τα τρία ρήματα είναι, αντίστοιχα, οι έννοιες Γνώση, Επιστήμη, Ιστορία.

14-09-2010

ΠΚΒ

© Peggy Carajopoulou-Vavali 2010

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

ΤΣΙΓΑΡΟ ΠΑΠΑΛΑ...Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ: ΠΡΙΤΣ ΚΟΚΟ!!!

«Το κάπνισμα μπορεί να σκοτώσει»
«Το κάπνισμα προκαλεί καρδιαγγειακά νοσήματα»
«Το κάπνισμα προκαλεί ανδρική στείρωση»

Το κάπνισμα προκαλεί τους ανόητους σε επιπόλαιες σταυροφορίες κατά των καπνιστών.

Κατ’ αρχήν, ας διευκρινίσουμε για πιο κάπνισμα μιλάμε. Να αναφερόμαστε στο κάπνισμα προϊόντων ταμπάκο. Δεν το λένε πουθενά οι σκιερά καθοδηγούμενες «προειδοποιήσεις». Δεχόμαστε ότι το κάπνισμα προϊόντων ταμπάκο ενδέχεται να επιδεινώνει την υγεία πασχόντων από διάφορες ασθένειες και να επιβαρύνει τη λειτουργία του αναπνευστικού συστήματος των παρευρισκομένων σε κλειστούς χώρους όπου επιτρέπεται το κάπνισμα τσιγάρων, πούρων, καπνού-tobacco γενικά.

Ορθό είναι το Κράτος να προειδοποιεί τους πολίτες, προλαμβάνοντας τις όποιες ζημιές στην γενική ευημερία, την οποία υποχρεούται να προάγει. Επιβάλλεται η Κρατική ενημέρωση, η προειδοποίηση και η πρόληψη για το κοινό καλό.

Στην περίπτωση της αντι-τσιγαρο-καπνιστικής εκστρατείας, (η οποία ξεκίνησε στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του ’80 από την Πολιτεία της Καλιφόρνια των Η.Π.Α., στο Λος Άντζελες της οποίας σε υποδέχεται ένας τεράστιος ηλεκτρονικός πίνακας ο οποίος σού ανακοινώνει πόσοι θάνατοι από καρκίνο λαμβάνουν χώρα κάθε λεπτό στις Η.Π.Α.), παρατηρώ έναν ύποπτο παρωπιδικό φανατισμό. Μια υποκριτική μονομέρεια της οποίας η προέλευση και οι στόχοι καλύπτονται από πυκνά σύννεφα καπνού.

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

ΤΣΙΓΑΡΟ: ΠΑΠΑΛΑ_ΠΡΙΤΣ!!!

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μού φέρονται τόσο άσχημα. Απρεπώς, θα έλεγα. Καλύτερη μεταχείριση έχουν οι Ρομά από τον Νικολά, απ' ότι εγώ από τον Τζωρτζ και τους συνδαιτυμόνες του.

Πηγαίνω στο περίπτερο, με χρήματα που κέρδισα εργαζόμενη και φορολογούμενη σ' αυτή την χώρα. Με αυτά τα λίγα χρήματα, δηλαδή, που έχω αποταμιεύσει για να πληρώνω φόρους και ΔΕΚΟ, να πηγαίνω σούπερ μάρκετ και να αγοράζω τα απαραίτητα, αν περισσέψει κάτι. Στα δικά μου απαραίτητα είναι και τα τσιγάρα, τα οποία νόμιμα πωλούνται σε πάρα πολλά σημεία πώλησης στη χώρα μου. Μέχρι εδώ καλά. Πού θα καπνίσω τα νόμιμα τσιγάρα μου, εγώ η νομοταγής πολίτης αυτής της κακόνομης και άναρχης χώρας; Δεν ήταν πρόθεσή μου να καπνίσω ούτε στα Νοσοκομεία, ούτε στα Σχολεία, ούτε στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Σ’ ένα καφέ, σ’ ένα κόζι μπαράκι, στο εστιατόριο, στο φουαγιέ του σινεμά ή του θεάτρου, στο διάλειμμα από τη δουλειά μου, στο γραφείο. Εκεί θα μού άρεσε να καπνίσω και να απολαύσω το τσιγάρο μου.

Όχι, απλά, δεν μού το επιτρέπουν! Μού το απαγορεύουν αυστηρά και μού επιβάλλουν αστρονομικά πρόστιμα!

Ένα προϊόν που πωλείται νόμιμα, φορολογείται και έχει άδεια κυκλοφορίας στην Αγορά, προφανώς, διατίθεται προς κατανάλωση. Πόσο νόμιμο είναι να απαγορεύει το Κράτος την κατανάλωση ενός προϊόντος του οποίου επιτρέπει και αδειοδοτεί (ενίοτε χρηματοδοτεί) την παραγωγή, την πώληση και την αγορά;