ΜΑΜΑ

Απ' όταν έκλεισα τα δεκαοχτώ, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, σου έστελνα μια ανθοδέσμη με τόσα τριαντάφυλα, όσα τα χρόνια μου. Όσα τα χρόνια που απολαμβάναμε την υπέροχη σχέση μάνας-κόρης, μεγαλώνοντας μαζί και κατανοώντας τη ζωή και την αγάπη μαζί, μαμά μου.

Τριάντα πέντε ροζ τριαντάφυλα ήταν τα τα τελευταία που σου έστειλα.

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, μου λείπει η ζεστασιά κι η μοσχοβολιά της αγκαλιάς σου.

Όταν έπιασα στα χέρια μου το πρώτο μου παιδί, σου είπα: "Μαμά, αρχίζω να καταλαβαίνω πόσο μ' αγαπάς".

Όταν γέννησα το δεύτερο παιδί μου, είχα, πια, κατανοήσει το ανεξάντλητο και ατελεύτητο αυτής της αγάπης. 

Μαμά, ξέρω πόσο μ' αγαπάς.

Μαμά, νιώθω το αιώνιο και το αέναο της μητρικής αγάπης, γιατί μέσα από αυτήν την άνευ όρων αγάπη, έγινα κι εγώ αθάνατη.

Μαμά, σήμερα το πρωί, καθώς πότιζα τις τριανταφυλιές, ένιωθα το βλέμμα σου να με χαϊδεύει. Έβλεπα το χαμόγελό σου στο άνοιγμα των μπουμπουκιών.

Μαμά, η άσπρη τριναταφυλιά, που φυτέψαμε μαζί, άνθισε πέντε κατάλευκα τριαντάφυλα κι ένα μπουμπουκάκι, το έκτο, ετοιμάζεται κι αυτό ν' ανθίσει.

Π.Κ.Β. 10-05-2015

©Πέγκυ Βάβαλη_2015_Κείμενο και φωτογραφία