ΕΝΑ ΒΗΜΑ

Το Φως, του Δημιουργού, του Ήλιου, φωτίζει στον τόπο μας κι εμάς τους Έλληνες μ’ έναν τρόπο μοναδικό. Μάς χαρακτηρίζει το Φως. Έργο και υποχρέωσή μας είναι να το λαμβάνουμε και να το προσφέρουμε. Το γνώριζαν οι Αρχαίοι Έλληνες και το πραγμάτωναν. Έδωσαν το Φως της Γνώσης, του Πολιτισμού, της Επιστήμης, της Ελληνικής Γλώσσας, της Τέχνης, στον Κόσμο. Έδωσαν το έναυσμα, πολλά εναύσματα.

Παιδιά ενός Πατρός, όλοι οι άνθρωποι που υπάρχουμε μέσα στο χώρο και το χρόνο, μέλη ενός συνόλου, αλλά, συγχρόνως ο καθένας μας μοναδικός και μοναδικά συνδεδεμένος με την Πηγή του Όλου. Χωρίς αντίγραφο. Αυτή είναι η προδιαγραφή της δημιουργίας για μας. Μια ομόνοη και ευημερούσα κοινωνία ανθρώπων, διαφορετικών, ξεχωριστών και συμπληρωματικών μεταξύ μας. Κοινωνία αρμονικής συνύπαρξης αποτελούμενη από εξαιρετικά μέλη. Όχι άβουλο κοπάδι που ακολουθεί όποιον προλάβει να πάει μπροστά του! Μέσα στο κοπάδι χάνονται οι ξεχωριστές ποιότητες του καθενός. Χάσαμε τους υπέροχους εαυτούς μας, χρήσιμους τόσο σε μας όσο και στο σύνολο… και ομαδοποιηθήκαμε. Τα εργαλεία για να συνέλθουμε (να επιστρέψουμε, δηλαδή, στον εαυτό μας) είναι στη διάθεσή μας, συνεχώς. Μπορούμε, αν έχουμε τη βούληση, να ξαναγίνουμε μοναδικοί και ανεπανάληπτοι. Να πάψουμε να «ανήκουμε» σε ομάδες-ιδιοκτήτες και να αρχίσουμε να συνυπάρχουμε ενεργά, δημιουργικά μέσα στον Κόσμο.

Οι σύγχρονες κοινωνίες των ανθρώπων που κατοικούμε τη Γη, μεταλλάχθηκαν σε Οικονομίες, μειώνοντας την έννοια της λέξης Οικονομία (νέμομαι τα του Οίκου) σε μεθόδους συγκέντρωσης αδρανούς χρήματος. Έτσι, κατά λάθος, ένα χρήσιμο και πρακτικό εργαλείο συναλλαγών, το χρήμα, θεοποιήθηκε. Έγινε ένα είδος τέντας, ένα σκίαστρο «αντηλιακό», το οποίο μάς «προστατεύει» από το ζωογόνο Φως της Δημιουργίας, με διαβρωτικές συνέπειες στην καθημερινότητά μας, στον τρόπο της σκέψης μας, στη ζωή μας. Μας σκιάζει. «Σκιάζομαι», λέει ο λαός, συνώνυμο του «φοβούμαι». Στη γλώσσα μας, τη φωτεινή, η σκιά κι ο φόβος είναι συνώνυμα. Σκιάχτρο έγινε το χρήμα για να μας τρομάζει εξ’ ίσου, όταν το αποκτούμε όσο κι όταν έχουμε την έλλειψή του. Όταν το διαθέτουμε, φοβούμαστε την πιθανή έλλειψή του. Όταν μας λείπει, φοβούμαστε πως δεν θα το αποκτήσουμε. Αμφότερα τα ρήματα, όμως, «διαθέτω» και «αποκτώ», έχουν το στοιχείο της κίνησης. Άρα ορίζουν πως δεν το κρατώ κλειδαμπαρωμένο, λιμνάζον. Δεν διακόπτω τη ροή του.

«Τα πάντα ρει» είπε ο σοφός. Η Αφθονία Όλων των Αγαθών, χειροπιαστών ή μη, ρέει. Αφύσικο είναι να διακόπτουμε τη ροή , την κίνηση. Η Α-φθονία, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί συνώνυμη της Αγάπης.

Ο φόβος έχει πάρει τη δύναμη, το σθένος, από την Κοινωνία των ανθρώπων. Ασθενεί ο κοινωνικός οργανισμός. Νοσεί. Ασθενεί και νοσεί, κατά συνέπεια, το ανθρώπινο σώμα. Και ο πλανήτης. Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι εξασθενημένος από τις συσωρευτικές εκφυλιστικές συνέπειες της ανοησίας, της λανθασμένης σκέψης. Άρρωστοι νόες σε άρρωστα σώματα.

Η θεραπεία είναι η επιστροφή στην Αλήθεια. Έχουμε πιστέψει γι’ αληθινά, τα αληθοφανή. Ζούμε, φαινομενικά, μέσα σε κίβδηλες εικονικές πραγματικότητες. Θεραπευτές είμαστε, εν δυνάμει, όλοι οι άνθρωποι, απαρχής της δημιουργίας μας. Ο Δημιουργός μάς έφτιαξε όμορφους, ευφυείς, δυνατούς, με την προδιαγραφή της συνεχούς Ευημερίας, εγκαθιστώντας μας σ’ ένα περιβάλλον Αφθονίας, Αρμονίας, Ισορροπίας, Ομορφιάς, Τάξης. Σε έναν πρασινογάλαζο πλανήτη που τον λούζει το Φως.

Ένα βήμα είναι αυτό που χρειάζεται να κάνουμε για να γνωρίσουμε τον Κόσμο, για να γνωρίσουμε Εμάς.

Γιγνώσκω, συνώνυμο που Επίσταμαι, συνώνυμο του Οίδα. Τα ουσιαστικά που προέρχονται από τα τρία ρήματα είναι, αντίστοιχα, οι έννοιες Γνώση, Επιστήμη, Ιστορία.

14-09-2010

ΠΚΒ

© Peggy Carajopoulou-Vavali 2010