ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ 2010

Εμένα με παραμυθιάζουν ότι φέτο θα έρθουν τα Χριστούγεννα, ξαφνικά, το άλλο Σάββατο. Σε μια βδομάδα. Εγώ, δεν τους πιστεύω, γιατί δεν είμαι και τόσο χαζή, δα!

Εγώ, πήγα στα μαγαζιά, στο κέντρο της Αθήνας και σε αρκετές συνοικίες γύρω από την Αθήνα, με πρώην εμπορική κίνηση και νυν ενοικιαστήρια, πωλητήρια και λουκέτα. Πήγα στα εμπορικά κέντρα, που τα λέμε και shopping malls, και πουθενά δεν είδα κόσμο να αγοράζει ούτε δώρα, ούτε τίποτα! Ούτε στις βιτρίνες δεν χαζεύει ο κόσμος, αυτές τις μέρες που τις λέμε Άγιες. Εγώ, φέτο, τις βρίσκω μαρτυρικές. Ακόμα και ο Άγιος Βασίλης, δηλαδή ο Santa Clauss της Coca Cola, είναι άνεργος φέτο! Το λέει η Τηλεόραση, στις διαφημίσεις, που είναι ένα από τα πιο ειλικρινή της προγράμματα. Και πολλοί φίλοι μου είναι άνεργοι, και οι φίλοι των παιδιών μου απολύθηκαν από τις δουλειές, στις οποίες είχαν πρόσφατα προσληφθεί, ξεκινώντας τις καριέρες τους.


Εγώ δεν είμαι άνεργη. Εργάζομαι για να πληρώνω στην Εφορία τους φόρους που μού επιβάλλει επειδή το σπίτι μου είναι στο όνομά μου, επειδή έχω μια μικρή εταιρεία που είναι, πλέον, ζημιογόνα, διότι αδυνατεί να εισπράξει από τους οφειλέτες της και αδυνατεί να πωλήσει σε μη αγοραστές και επίσης, αδυνατεί να συνάψει δάνεια με συμφέροντες – μη ληστρικούς – όρους. Εγώ δεν έχω offshore, δηλαδή παράκτια εταιρεία, γεγονός που κάνει τη ζωή μου αφόρητη. Έχω λίγο προσωπικό, το οποίο είναι κανονικοί άνθρωποι, με ανάγκες σαν τις δικές μου, άρα εισπράττουν κάθε μήνα το μισθό τους. Έχω και οικογένεια, που επίσης αποτελείται από ανθρώπινα μέλη, τα οποία τρώνε καθημερινά, πλένονται, ντύνονται, τηλεφωνούν και γενικά, κοστίζουν. Έχω και υποχρεώσεις προς προμηθευτές, οι οποίοι είναι άλλες εταιρείες, οι οποίες ανήκουν σε και είναι στελεχομένες από άλλους, κανονικούς ανθρώπους. Έχω και αυτοκίνητο, το οποίο είναι βενζινοκίνητο.

Εγώ ανησυχούσα πάρα πολύ, πράγμα που εδώ και αρκετόν καιρό, μού στερεί τον ύπνο. Μη κοιμώμενη, δεν ονειρεύομαι. Όταν δεν έχω τη δυνατότητα να ονειρευτώ, παθαίνω καταθλιπτικό στρες και ταχυκαρδίες και νεύρα και μού κόβεται η όρεξη. Το τελευταίο είναι καλό, διότι εγώ είμαι μία γυναίκα που γεννήθηκε τον εικοστό αιώνα και συνεχίζω να ζω και τώρα, που είναι εικοστός πρώτος αιώνας και δεύτερη, μετά Χριστόν Χιλιετηρίδα, οπότε έχω διαπαιδαγωγηθεί να θεωρώ ωραίο γυναικείο σώμα το λιπόσαρκο και κοκαλιάρικο, δηλαδή εκείνο που η γιαγιά μου αποκαλούσε φθισικό, και επειδή δεν είμαι λιπόσαρκη και κοκαλιάρα, ούτε φθισική, εμένα μού αρέσει που μού κόβεται η όρεξη για φαγητό και αδυνατίζω συνεχώς. Λέω και «ουδέν κακόν αμιγές καλού», διότι και γράμματα γνωρίζω και γενικά είμαι μορφωμένη και με σπουδές, και παραμυθιάζομαι ότι αυτή η κατάσταση έχει και τα θετικά της! Το θετικό της, για την ακρίβεια. Έχει μια θετική συνέπεια! Βέβαια, αν συνεχίσω να μην τρέφομαι κανονικά, μπορεί να καταλήξω ανορεξική, το οποίο είναι πάθηση, άρα άλλη μια παρενέργεια, άρα ουδέν κακόν αμιγές κακού, εν προκειμένω.

Το άλλο Σάββατο θα συγκινηθώ, από Παρασκευή βράδυ θα το ξεκινήσω, για την ακρίβεια. Μέχρι πριν μερικά χρόνια, γινόντουσαν ατέλειωτες διαπραγματεύσεις στις παρέες μας για το ποιο από τα σπίτια της παρέας θα είναι το τυχερό που θα φιλοξενήσει το ρεβεγιόν των Χριστουγέννων! Διεκδικούσαμε, οι γυναίκες της παρέας, τη χαρά να είμαστε οι οικοδέσποινες του ρεβεγιόν, με τους γεμάτους μπουφέδες και την αφθονία των ποτών και όλων των εποχιακών καλουδιών, με δώρα για κάθε καλεσμένο, με τον ενθουσιασμό της αγοράς των λαμπερών βραδυνών ρούχων για το ρεβεγιόν! Χρόνο με το χρόνο, και αύξηση με την αύξηση του κρατικού ελλείμματος, έχει ξεθωριάσει η χαρά του ρεβεγιόν και της κατ’ οίκον δεξίωσης των φίλων. Οι προσκλήσεις ακολούθησαν μια γεωμετρικής προόδου μειωτική κατρακύλα, μέχρι που φέτο μηδενίστηκαν. Εγώ δεν ξέρω κανέναν που να είναι καλεσμένος σε Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν φέτο! Κανέναν! Οι σχετικές συζητήσεις με τους φίλους, καταλήγουν στο: «Καλά, την τελευταία στιγμή θ’ αποφασίσουμε σε ποιό σπίτι θα μαζευτούμε ρεφενέ, εννοείται! Έλα μωρέ, παραγγέλνουμε και πίτσες, φτιάχνουμε και καμιά μακαρονάδα! Και τι έγινε;»

Αυτά, εμένα με στενοχωρούν πάρα, μα πάρα πολύ και βάζω τα κλάματα. Ιδίως όταν ακούω τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια και τα κάλαντα κι όταν βλέπω τα λαμπιόνια ν’ αναβοσβήνουν. Αυτά μού σπαράζουν την καρδιά, γιατί μού θυμίζουν όμορφες στιγμές, αποτυπωμένες σε φωτογραφίες που βρίσκονται μέσα σε κομψές κορνίζες σε όλο το σπίτι, καθώς επίσης και στη μνήμη μου. Νωπές μνήμες της ευχάριστης καθημερινότητας, που έγινε πρόσφατο παρελθόν για μένα και για τους περισσότερους φίλους μου, έχοντας βίαια παραμεριστεί από την αφόρητη μιζέρια του κυνηγητού του χαμένου ευρώ.

Εγώ, αδυνατώ να παραμυθιαστώ ότι η διάθεσή μου θα αλλάξει την άλλη εβδομάδα επειδή είναι Χριστούγεννα.

Εγώ, δηλαδή, αδυνατώ να παραμυθιαστώ, γενικά. Εγώ νομίζω πως αυτή μου η αδυναμία έχει συνέπειες και επιπτώσεις, γενικά.

Π.Κ.Β.
18/12/2010

© Peggy Carajopoulou-Vavali 2010