Σήμερα, γιορτή της Γης, γιορτή μεγάλη της Αγάπης και της Αλήθειας, που ασφυκτιούν κλεισμένες σε γυάλινες βιτρίνες καταστημάτων πασπαλισμένες με τόνους συνθετικής καρκινογόνας χρυσόσκονης. Λάμπουν, οι δυο υπέροχες ανθρώπινες ποιότητες, δια της καταναλωτικής απουσίας τους, διανύοντας το μαρτύριο των λαμπιονιών που αναβοσβήνουν τυλιγμένα ασφυκτικά γύρω τους.
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, ανάβει τα δυο – τρία τελευταία του σπιρτάκια, τουρτουρίζοντας από την απουσία της αγάπης και της θαλπωρής. Είναι ευτυχισμένο για την κάθε φλογίτσα που παράγει το ξυλιασμένο του χεράκι. Θα πεθάνει, σε λίγο, σβήνοντας η τελευταία φλογίτσα. Θα πεθάνει χαμογελαστό, έχοντας εισπράξει όλης της Γης την Ευτυχία, από ένα τόσο δα σπιρτάκι και την απειροελάχιστης διάρκειας λάμψη του.Το άλλο κορίτσι, χαζεύει στις βιτρίνες το υπέροχα κόκκινα χορευτικά παπούτσια. Τα θέλει τόσο πολύ, όσο τίποτα άλλο. Θέλει μόνο αυτά τα κόκκινα παπούτσια. Είναι το μοναδικό του όνειρο, να φοράει τα τόσο όμορφα και τόσο ακριβά παπούτσια και να χορεύει, να χορεύει. Να τη βλέπουν και να τη θαυμάζουν όλοι γύρω, που έχει τόσο όμορφα παπούτσια, που χορεύει τόσο χαρούμενη! Τα κόκκινα παπούτσια εγκαθίστανται στα ποδαράκια της και τη χορεύουν ασταμάτητα τον τρελό χορό τους. Εξοντωτικά! Μέχρι τελικής πτώσης!
Λίγο παραπέρα, στο λόφο, ένα αγοράκι κοιτάζει τ’ άστρα ψάχνοντας να εντοπίσει το τριαντάφυλλό του. Δίπλα του η σοφή αλεπού, που επιζητεί την εξημέρωσή της.
«Η αλεπού σώπασε και κοίταξε κάμποση ώρα το μικρό πρίγκιπα.
-Σε παρακαλώ...εξημέρωσε με!
-Το θέλω πολύ, αποκρίθηκε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ καιρό. Έχω να ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω ένα σωρό πράγματα.
-Γνωρίζει κανείς μόνο αυτά που εξημερώνει, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό για να γνωρίσουν τίποτα. Τα αγοράζουν όλα έτοιμα από τα μαγαζιά. Όμως, επειδή δεν υπάρχουν μαγαζιά που να πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις έναν φίλο, εξημέρωσε με!»
Εξημέρωση, ξημέρωμα, εξημερώνω, ξημερώνει.
Έχει γεμίσει ο ουρανός από τις αντανακλάσεις των διαφημιστικών προβολέων και δε βρίσκω το άστρο το λαμπρό, να τ’ ακολουθήσω. Με μπερδεύουν οι τεχνητές δεσμίδες φωτός και χάνω τ’ αστέρια μου από τον ουρανό μου. Να γίνει σκοτάδι για λίγο, να ξεκουραστούν τα μάτια μου από τους εκτυφλωτικούς προβολείς.
Το πιο πυκνό σκοτάδι είναι πριν το ξημέρωμα
Merry Xmas, anyway!
ΠΚΒ
25/12/2010
© Peggy Carajopoulou-Vavali 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου