ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ

Αγαπητό μου Ημερολόγιο,

Κυριακή σήμερα, 20 του Φλεβάρη 2011. Μια Κυριακή μουντή, με γκρίζο ουρανό, σύννεφα βαριά κι ανάμεσά τους, ξαφνικές, στιγμιαίες αναλαμπές ηλιακών αχτίδων, σαν εκπλήξεις, σα χαμόγελα παιδικά. Μέσα στο σπίτι είναι ζεστά και φωτεινά, με την Κυριακάτικη θαλπωρή να υπερισχύει ακόμα και της τσιρίδας του πλυντηρίου την ώρα του στυψίματος των ρούχων. Η κουζίνα μυρίζει Κυριακάτικα μαγειρέματα, ανακατεμένα με άρωμα καφέ από την υπερπαραγωγική καφετιέρα. Στο υπόλοιπο σπίτι επικρατεί η μυρωδιά των φρεσκοπλυμένων ρούχων, όμορφα στοιχισμένων στις απλώστρες. Ο καιρός μυρίζει βροχή, από το πρωί. Η τηλεόραση παίζει, άλλοτε μόνη της, άλλοτε με παρέα. Το τηλέφωνο είναι ήσυχο σήμερα. Μια αίσθηση γαλήνης καρυκευμένης με ελεγχόμενη υπερδραστηριότητα επικρατεί.

Ναι, είναι έκρυθμη η κατάσταση στην Υεμένη, στη Λιβύη, στο Μπαχρέιν, στο Τζιμπουτί. Εκατόμβες νεκρών και εκατοντάδες τραυματιών. Οι διαδηλωτές απαιτούν τις παραιτήσεις των Κυβερνήσεών τους, όπως έκαναν οι διαδηλωτές στην Τυνησία και στην Αίγυπτο. Ανησυχητικές οι εκλογές στο κρατίδιο του Αμβούργου και κρίσιμες για το πολιτικό μέλλον της κυρίας Μέρκελ και των περί αυτήν. Απογοητευτικό το ντέρμπι των "αιωνίων", με βίαιες συμπεριφορές, παρανομίες μέσα και έξω από τον αγωνιστικό χώρο. Προκλητικές και προσβλητικές δηλώσεις... αχαρακτήριστες. Ο Γκαμπρίλ Σισέ,
κορυφαίος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής, ανεξαρτήτως των ενδυματολογικών του προτιμήσεων και του χρώματός του, προπηλακίστηκε από φανατικά αρσενικά. Θα φύγει από την Ελλάδα. Κι εγώ, αν είχα τις επαγγελματικές επιλογές του Σισέ, θα έφευγα επίσης. Αν, δε είχε ενδιαφερθεί να με εξαγοράσει η Εθνική Τράπεζα, όχι ως φυσικό πρόσωπο, αλλά ως εταιρεία, θα συμφωνούσα, αναστενάζοντας με ανακούφιση. Είναι αποκαρδιωτικό να δουλεύω σκληρά και ασταμάτητα και να μη θερίζω τους καρπούς του μόχθου μου. Καρπερό το χωράφι, αλλά, κάτι γίνεται με τις σοδειές και την σύγχυση μεταξύ ευφορίας και εφορίας. Πάραυτα, δημοσκόποι πνίγονται στη δουλειά και αμείβονται γενναιόδωρα, πνίγοντας την κοινωνική αλήθεια μέσα σε ωκεανούς αυθαίρετων και κακοποιημένων αριθμών. Οι καιροσκόποι εξαπλώνονται επικίνδυνα,... they are spreading.

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη μένει κι η Κυριακή, η μέρα του Κυρίου, κρατάει τόσο λίγο... Όσο περνούν τα χρόνια της ζωής μου, τόσο ελαττώνεται η διάρκεια του χρόνου. Οι μέρες, εργάσιμες και αργίες, οι βδομάδες, οι μήνες, διαρκούν λιγότερο. Τα χρόνια περνούν πολύ γρήγορα. Κάποιοι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι το 24ωρο τείνει προς 16ωρο, λόγω της ταχύτερης περιστροφής της Γης. Μπορεί και να είναι έτσι. Πάντως, από τότε που τελείωσα το σχολείο, οι μέρες μου φεύγουν όλο και γρηγορότερα. Η ζωή μου τρέχει και φεύγει, ή, μάλλον, εξελίσσεται τάχιστα. Εδώ και κάποια χρόνια, έχω την αίσθηση του σπειροειδούς του χρόνου, της ζωής.

Όταν ήμουν κοριτσάκι μικρό και κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου, οι Κυριακές με μελαγχολούσαν. Ζωήρεψαν, οι  Κυριακές μου, απ' όταν γέννησα τα παιδιά μου! Έγιναν μέρες χαράς και παιγνιδιού και συνεχούς φασαριόζικης δράσης. Μεγαλώσαμε και τα παιδιά κι εγώ, μίκρυναν οι μέρες, αλλά οι Κυριακές μου εξακολουθούν να είναι γελαστές. Μάλλον, χαμογελαστές και χουζουροδραστήριες! Μόνο που δεν προλαβαίνω να τις χαρώ. Βραδιάζει γρήγορα, τώρα τελευταία. Ξημερώνει, όμως, ολοένα και γρηγορότερα.

Όμορφα κύλησε, άλλη μια Κυριακή. Πριν λίγο, έφτιαξα χαλβά, για τα παιδιά μου και τους φίλους τους. Θα μαζευτούν για καφέ και τσάι, εδώ. Οι νεαρές κυρίες κι οι νεαροί κύριοι που θα κάθονται στο σαλόνι μου και θα κουβεντιάζουν για τις σπουδές, τις δουλειές και τα γκομενικά τους, πίνοντας το ποτό τους, είναι τα πιτσιρίκια που γέμιζαν πριν λίγα χρόνια το σπίτι μου με τις φωνούλες τους, τα παιδάκια που σκόρπαγαν τις κούκλες και τα αυτοκινητάκια τους στα χαλιά και λέκιαζαν τους καναπέδες μου με τα σοκολατοπασαλειμένα χεράκια τους. Τα ζιζάνια που, άλλοτε τα έκανα αγκαλίτσα κι άλλοτε τα μάλωνα για τις σκανταλιές τους, παρκάρουν τ' αυτοκίνητά τους έξω από το σπίτι και αρχίζουν τα καταφθάνουν.

Δεν τέλειωσε ακόμα η Κυριακή μου, αγαπημένο μου Ημερολόγιο.

Π.Κ.Β.
20-02-2011 

© Peggy Carajopoulou-Vavali 2011