ΜΠΑΤΕ ΣΚΥΛΟΙ ΑΛΕΣΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Τα μαγαζιά είναι άδεια, όπως και τα ταμεία τους, όπως και οι τσέπες των πελατών τους, όπως και τα ταμεία των τραπεζών, όπως και τα ταμεία του κράτους. Λεφτά δεν υπάρχουν, ούτε σάλιο, επίσης. Για να πούμε «Λεφτά Υπάρχουν!», πρέπει να τα δούμε εν τη παλάμη. Για να τα δούμε, τα λεφτά, πρέπει να το πάρουμε ανάποδα. Με την όπισθεν και προσεκτικά, γιατί έχει πολλά παρκαρισμένα ο δρόμος. Πάμε λοιπόν, από την ανάποδη: Για να έχουμε λεφτά, πρέπει αυτά να επιστρέψουν στα κρατικά ταμεία, άρα και στις τράπεζες, από εκεί που βρίσκονται σήμερα, ακέραια και με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, ώστε με συνοπτικές και ηθικές διαδικασίες να επιστραφούν στις τσέπες των πελατών των μαγαζιών, ώστε αυτοί να πάνε στα μαγαζιά και να ψωνίζουν αγαθά και έτσι να γεμίζουν τα ταμεία των μαγαζιών και να κάνουν πολλούς κύκλους τα λεφτά, από χέρι σε χέρι και από τσέπη σε ταμείο κοκ. Αυτό το πράμα, το λένε κύκλοι του χρήματος. Όσο περισσότερους κύκλους κάνει το χρήμα, τόσο μεγαλύτερη ανάπτυξη έχει η Οικονομία του κάθε τόπου. Όσο περισσότερο κυκλοφορεί το χρήμα ελεύθερο, τόσο καλύτερα ζουν οι άνθρωποι και αναπτύσσουν τα ενδιαφέροντά τους, τα ταλέντα τους, τον πολιτισμό και τις κοινωνίες τους. Διότι το χρήμα είναι μέσο δίκαιης ανταλλαγής αγαθών και καθ’ ουδένα τρόπο λημνάζον βρωμόνερο ή αραχνιασμένο κειμήλιο σε θαμμένο σεντούκι.

 

Πέρασα από το Ζάππειο, το οποίο έχει φορέσει τα χριστουγεννιάτικα στολίδια του, περιμένοντας τα παιδάκια, με τα πολύχρωμα μπαλόνια στο ένα χεράκι και το άλλο, χωμένο με ασφάλεια στο το χέρι της μαμάς, του μπαμπά, του ενήλικου που τα συνοδεύει,  να συνωστίζονται ανυπόμονα για τη σειρά τους στο κάρουζελ, στο τραμπολίνο, στη μεγάλη ρόδα, με τα χιλιάδες φωτάκια. Μόνο του κι έρημο στέκει, το καημένο το Ζάππειο, σήμερα, θλιβερό. Στο τεράστιο κάρουζελ, δυο τρία παιδάκια , όλα κι όλα. Ένα πιτσιρίκι χοροπηδάει στο τραμπολίνο. Η ρόδα, που δεσπόζει και τα βλέπει όλα από ψηλά, κάνει τους φωτεινούς της κύκλους μόνη, φωτίζοντας, με τα παρδαλά λαμπιόνια της τα άδεια κιόσκια με τα καλούδια και τα δωράκια. Οι πωλητές αναβοσβήνουν άπραγοι, στο ρυθμό των λαμπιονιών – κόκκινοι, πράσινοι, κίτρινοι, ροζ, πορτοκαλί – καπνίζοντας το τσιγαράκι τους σε πηγαδάκια. Οι μπαλονάδες, βαριεστημένοι – σαν στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα –  δεν μπαίνουν καν στον κόπο να διαλαλήσουν τη μαγική πραμάτεια τους. Στην έξοδο του Εθνικού κήπου, από την πλευρά της Αμαλίας, ένας αξιολύπητος αγιοβασίλης κάθεται στο πτυσσόμενο σκαμνάκι του, περιμένοντας να τελειώσει κι αυτή μέρα. 

Είναι το Σάββατο πριν τα Χριστούγεννα. Βραδιάζει.

Βραδιάζει νωρίς, αυτόν τον καιρό. Γρήγορα νυχτώνει.

Κατά τ’ άλλα, σα να μη συμβαίνει τίποτα το ασυνήθιστο σ’ αυτήν τη χώρα και σ’ όλο τον κόσμο, οι πολιτικοί – μια ατέλειωτη κουστωδία από μεταξωτές γραβάτες και σινιέ συνολάκια –  περιφέρονται στα ραδιοφωνικά και στα τηλεοπτικά κανάλια,  διαξιφίζοντας τον ξύλινο λόγο τους σε δημοσιογραφικούς ανεμόμυλους, ρυθμισμένους να αλέθουν αέρα κοπανιστό σε προσυμφωνημένες δόσεις.

♦ Ποιος πληρώνει τον μυλωνά; Μα, αυτός που πληρώνει και την ξεδοντιάρα κακοποιημένη νύφη!

♦ Ποιος εισπράττει τα αλεστικά; Ο δοσατζής, φυσικά!

♦ Που πηγαίνουν τα λεφτά; Εδώ, σε θέλω! Έλα να το πιάσουμε, πάλι από την αρχή, μέχρι να βρούμε την άκρη.

Ώσπου να τελειώσει το κυνήγι του χαμένου θησαυρού και μέχρι να βρούμε που πήγαν τα λεφτά, πόσα είναι και πώς θα τα φέρουμε πίσω, θα πληρώνω τα μαλλιοκέφαλά μου για να βλέπω αυτούς περιφερόμενους πανάκριβους σωτήρες – οι οποίοι είναι περισσότεροι κι από τους ψευδομεσσίες που κυκλοφορούσαν στη Ιουδαία μέχρι να εμφανιστεί ο Αληθινός –  να μού κουνούν το δάχτυλο απειλητικά και να με βάζουν τιμωρία για αταξίες που δεν έκανα ακόμα.

Καλά Χριστούγεννα κι αλεστικά μη δίνετε!!!!

Υ.Γ. Την Πρωτοχρονιά θα μιλήσουμε για το ποιος πληρώνει τον βαρκάρη.

Π.Κ.Β. 19/12/2011

©Πέγκυ Καρατζοπούλου-Βάβαλη_19-12-2011