Γράμμα από το Μέτωπο_Επιστολή δευτέρα

Απεχθεστάτη μου Άννα,

Δεν είναι η ντροπή που σού αγρίεψε το βλέμμα. Είναι που έχεις εκτροχιαστεί και θες να πιεις και αίμα. Αμ, δε, μανάρα μου! Δεν σφάξανε! (κ υ ρ ι ο λ ε κ τ ώ!) Δε σφάξανε, μεν, για πάρτη σου, θα σφαχτούμε δε, αν συνεχίσεις να ενοχλείς τα παιδιά μας και να προκαλείς απαξάπαντες τους πολίτες, με τις κατίνικες απειλές σου. Τις εφηβικές μούντζες και την απαξίωση στο βλέμμα των μαθητών, δες τα σαν απλά οπτικά εφέ. Βράζει το ελληνικό σύμπαν κι η κατσαρόλα έτοιμη είναι να εκραγεί! Ναι, κούκλα μου. Δηλαδή, πρώην κούκλα μου, διότι, ως γνωστόν, η ψυχή του ανθρώπου καθρεφτίζεται στο πρόσωπό του, λέει ο λαός. Εγώ, που έχω τις δικές μου απόψεις για τη ζωή, λέω πως στο πρόσωπο του ανθρώπου καθρεφτίζονται οι προθέσεις του. Η ψυχή είναι αενάως θεϊκή και πάναγνη και ας την αφήνουμε στην ουράνια ησυχία της. Οι προσωπικότητες μας είναι που φανερώνονται στα προσωπάκια μας, ή οι παλιοχαρακτήρες μας στις σκατόφατσές μας, κατά περίπτωση.

Ρε μάνα μου, στάζεις κακία και εκδικητικότητα προς πάσα κατεύθυνση. Πως το αντέχεις να είσαι αυτό που κατάντησες να είσαι; Όλους θέλεις να τους τιμωρήσεις και κουνάς το δάχτυλο, πράγμα που δεν είναι ευγενικό και προδίδει την ανύπαρκτη αγωγή σου. Η ανύπαρκτη παιδεία σου, δε, είναι ορατή στην άγνοιά σου της Ελληνικής Γλώσσας. Το ρήμα «παιδεύω» δεν σημαίνει ταλαιπωρώ, βασανίζω, τιμωρώ, στερώ, όπως το στενό, προφανώς απαίδευτο και αδικαιολόγητα φιλόδοξο μυαλουδάκι σου έχει αντιληφθεί.  

Αγαπητή μου Άννα, θα έγραφα, ξεκινώντας αυτή την επιστολή την οποία σου γράφω από τα χαρακώματα, αλλά δεν συνηθίζω να ψεύδομαι, σε αντίθεση με σένα και το επικηρυγμένο ασκέρι σας. Αηδία μού προκαλείτε, όλοι μαζί κι ένας-ένας, χωριστά. Αηδία, σιχαμάρα, αναγούλα.
Μέσα στην ξινίλα του ξερατού που συνοδεύει κάθε εμφάνισή σας και κάθε δήλωσή σας, η οποία ταιριάζει θαυμάσια με τη γιαουρτίλα που συνοδεύει, εδώ και πολύ καιρό τις δημόσιες εμφανίσεις του μπουλουκιού σας, ξεπετιώνται και κάτι νότες τραγελαφικές, που με κάνουν να κατουριέμαι στο γέλιο! Αυτό που με διασκεδάζει με το Υπουργείο που έχεις υφαρπάξει, είναι η Εύη, η υφυπουργός σου. Ναι, εκείνο το πανεπιστημιακό τσόκαρο, που παθαίνει κρίση υστερίας σε κάθε αντιπαράθεση με πρύτανη ή καθηγητή και τσιρίζει σε υψηλότερα ντεσιμπέλ κι από τις δικές σου τσιρίδες εντός Βουλής! Τι γέλιο ρίχνω, όταν τη βλέπω! Λέω «βλέπω», γιατί τον ήχο τον βάζω στο μουγκό, αν τύχει και πέσω πάνω της σε κάποιο παραθυροπάνελ! Βγάζετε ένα ασορτί, καταπληκτικό! Αν και δεν είμαι θεατρική συγγραφέας ακόμα, δέκα νούμερα θα έγραφα με σας τις δυό, έτσι για πλάκα! Τένζερης-καπάκι είσαστε. Άπλυτος τένζερης-καπάκι. Λιγδιάρικος και μπίχλας.

Ανεβαίνεις στο βήμα της Βουλής και γελάει κάθε πικραμένος με τις ξιπασμένες απειλές και την παραφροσύνη που σε έχει καταλάβει. Εσύ, μανάρα μου, εκτός από τις συνέπειες και τις επιπτώσεις των πράξεών σου, για τις οποίες θα υποστείς, όπως όλοι, τα δέοντα, με όντως δημοκρατικές και δίκαιες διαδικασίες, χρειάζεσαι επειγόντως να σε αναλάβουν δώδεκα εξορκιστές για να βγάλουν από μέσα σου το πνεύμα του κακού που έχει κατσικωθεί! Στο Άγιο Ευφραίμ σε έχω τάξει, διότι, δυστυχώς, έχει αποθάνει ο Ρίτσαρντ Μπάρτον, ο οποίος θα μπορούσε να σε ισιώσει!

Να σε ρωτήσω για τα dvd; Τα πληρώσαμε πιο ακριβά απ’όσο πλήρωσαν να βίντεο κλαμπς τη συλλογή του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών! Να σε ρωτήσω για τις φωτοτυπίες; Τις πληρώσαμε σαν μοναστηριακά χειρόγραφα από τη βιβλιοθήκη του μοναστηριού όπου έλαβε χώρα το μυθιστόρημα του Έκο, το Όνομα του Ρόδου. Τα λεφτά δεν τα δίνεις στα Πανεπιστήμια διότι αρνούνται να τηρήσουν άλλον ένα τρομονόμο, ή μήπως τα ξοδέψατε στα πανάκριβα αντίγραφα των αντιπαιδαγωγικών βιβλίων που ποτέ δεν τυπώθηκαν; Ρωτάω ρητορικά, καπνίζοντας ένα τσιγάρο, το οποίο είναι υποχρεωτικό, εδώ στο μέτωπο, καθώς ο ευεργετικός καπνός του διώχνει τα δηλητηριώδη αέρια με τα οποία μας καταδιώκουν τα όργανα του συναδέλφου σου του Χρηστάκη του ΕΦΕΕτζή.

Σαν τα κακιασμένα τα μούτρα σου, την κατάντησες την πολύπαθη Παιδεία. Πολλαπλούς βιασμούς υφίσταται από σένα και τους παρατρεχάμενούς σου. Τα συσσίτια των πεινασμένων μαθητών, σε μάραναν και σένα και την άλλη την υστέρω! Ανόητες γυναίκες, περιμένετε να βρεθεί παιδί που θα δεχτεί να φάει φαΐ από τα χέρια σας; Η Χιονάτη ήταν ηλίθια και αγαθοβιόλα, γι’ αυτό το έφαγε το μήλο από το χέρι της κακιάς μάγισσας. Τα παιδιά μας, δεν είναι ούτε ηλίθια, ούτε ξελιγωμένα, ούτε αναξιοπρεπή. Από βρώμικα χέρια ξεδιάντροπων ανθρώπων, δεν καταδέχονται τίποτα!  

Δεν χρειάζεται ο λαός ελεημοσύνη από τους καταχραστές της περιουσίας και της εξουσίας του. Αυτό που χρειάζεται, όχι στο λαό, αλλά σε σένα και στους σαν κι εσένα, είναι το έλεος. Ναι, εμετικοτάτη μου, έλεος να αρχίσεις να επαιτείς (σωστά το έγραψα «επαιτεία του λαϊκού ελέους») ταπεινά και μεταμελημένα. Είμαστε καλόκαρδοι, οι Έλληνες και πονόψυχοι. Μπορεί να σε λυπηθούμε και –  εφόσον διορθώσεις τις ζημιές που μας έχεις προκαλέσει και συνεχίζεις να μας προκαλείς και αφού υποστείς τις αμετάκλητες συνέπειες των πράξεών σου –  να σε συγχωρέσουμε.

Τι θυμήθηκα, τώρα; Ούτε το δικό σου βλαστάρι φοίτησε σε δημόσιο σχολείο, ε; Πλήρης κυβερνητική και κινηματική απαξίωση της Δημόσιας Παιδείας, της οποίας προς το παρόν και ακόμα προΐστασαι.

Ταύτα ειπούσα είμαι απελθούσα μετ’ απεχθείας, απαξιώσεως και απεριγράπτου αηδίας προς όλα όσα αντικατοπτρίζονται στην αυτοκαταστρεφούμενη εικόνα σου.

Άννα δεν είναι η λαϊκή οργή που σου ξεμπρόστιασε το ψέμα. Είναι που ξέμεινες μονάχη μέσα στο πλήθος του «Κανένα».

Άντε και καλή πατρίδα, συντρόφισσα.

ΠKΒ 26-02-2012

© Πέγκυ Καρατζοπούλου-Βάβαλη_26-02-2012