ΤΖΑΜΠΑ ΚΑΙΕΙ Η ΛΑΜΠΑ

Τζάμπα καίει η λάμπα στους χώρους όπου στεγάζονται οι καταργημένοι θεσμοί. Τσάμπα, όσον αφορά στους θεσμούς και στο άψυχο, όσο και στο ζων υλικό που στεγάζουν. Δεν το αποκαλώ έμψυχο γιατί ο όρος θα ήταν ανακριβέστατος για την πλειονότητα του εν λόγω περιεχομένου, ιδιαίτερα όσον αφορά στο ζων περιεχόμενο της Βουλής των Ελλήνων.

Η έκφραση «τζάμπα καίει η λάμπα» χρησιμοποιείται, σ’ αυτό το κείμενο, ως συνώνυμη της έκφρασης «πεταμένα λεφτά».

Είναι πολλά τα πεταμένα λεφτά που σπαταλάμε σε χαραμοφάηδες ψηφοθήρες. Είναι πολλές οι ψήφοι που χαραμίζουμε στα οπίσθια που στρογγυλοκάθονται – όταν δεν αλληλοβρίζονται χυδαία –  στα έδρανα της Βουλής των Ελλήνων και στα μακιγιαρισμένα πρόσωπα που φλυαρούν ασυνάρτητα από τα παράθυρα των τηλεοπτικών καναλιών των τσάμπα συχνοτήτων (αναλογικών και ψηφιακών).

Η Προεδρευομένη Δημοκρατία μας έχει καταντήσει ανεμιστήρας που εκτοξεύει λάσπη στα μούτρα των Ελλήνων Πολιτών. Αποτελεσματικός λασπο-ανεμιστήρας. Βούλωσαν τα μάτια και τ’ αυτιά μας και κυρίως, μπούκωσε το στόμα μας και το βουλώνουμε σταθερά και ελπίζω όχι αμετάκλητα.

Εκχυδαϊσμός και πτώση των αξιών.

Διάλυση της όποιας κοινωνικής συνοχής. Κυρίως, όμως, ανυπαρξία της όποιας κοινωνικής συνείδησης, ακόμα και της υγειούς κοινωνικότητας.

Κατακρεούργηση των πανανθρώπινων αρχών,  της εθνικής μνήμης, της εθνικής ταυτότητας, όλων όσων μας ενώνουν. Λήθαργος. Λήθη.

Η Αλήθεια, η μη-λήθη, έχει εξορισθεί στο πυρ το εξώτερον από τους κυβερνώντες, τ’ αφεντικά τους, τους διαπλεκόμενους και τα τσιράκια τους. Βιώνουμε μια ενοχική παραφροσύνη, μια ομαδική αμνησιακή παράκρουση, απαθείς και πάσχοντες, συγχρόνως. Δεχόμαστε και εκτελούμε αλλεπάλληλες τιμωρίες, αδιαμαρτύρητα, σαν τους πρώτους Χριστιανούς. Μόνο που εμείς δεν έχουμε κανένα στόχο. Δεν έχουμε κανένα ιδανικό. Δεν έχουμε καν την προσδοκία να καθίσουμε δεξιά του Πατρός, κατά την ημέρα της Κρίσης, γιατί η λέξη «κρίση» έχει χάσει το νόημά της και την κατανοούμε ως σύνολο εφιαλτικών βασανιστηρίων ανέχειας.

Άνθρωποι ανήθικοι και κακοπροαίρετοι έχουν βγάλει αντικλείδια και μπαινοβγαίνουν στα σπίτια μας, στις εστίες μας, ανενόχλητοι, αρπάζοντας ό,τι βρουν μπροστά τους.  Στη συνέχεια, όταν έχουν αδειάσει τα πορτοφόλια μας και κλέψει όσα τους έχουν γυαλίσει και αφού έχουν πάρει τα παιδιά μας γενίτσαρους, μάς πετάνε στο δρόμο και γίνονται, ετσιθελικά, κύριοι του σπιτιού μας. Εμείς τους παρατηρούμε τρομαγμένοι, άλλοι από το χαρτόκουτο μπροστά στο παγκάκι, άλλοι πηδώντας από το μπαλκόνι, άλλοι κρεμασμένοι από το κλαδί του απέναντι δέντρου κι οι περισσότεροι, κρυμμένοι στα λαγούμια μας. 

Όλ’ αυτά συμβαίνουν επειδή κάποιοι ισχυρίζονται πως δέκα εκατομμύρια Έλληνες χρωστάμε σε κάποιους, που δεν γνωρίζουμε, μερικές εκατοντάδες δισεκατομμύρια Ευρώ. Όλ’ αυτά τα υπομένουμε επειδή κάποιοι, τους οποίους επιλέγουμε με την ψήφο μας για να κυβερνούν την Ελλάδα και τους χρυσοπληρώνουμε για γενεές δεκατέσσερις, υπογράφουν δανειακές συμβάσεις εξοφλητικές των σουρεαλιστικών χρεωστουμένων, στο όνομά μας, πλαστογραφώντας την υπογραφή μας, μπροστά στα μάτια μας.

Αλλά, είπαμε: έχουμε τα μάτια ερμητικά κλειστά, από τη λάσπη, που στέγνωσε κι έγινε πηλός κι εμείς αγαλματίδια, μπορεί και αμφορείς. Σίγουρα, πάντως, διαφθορείς του ίδιου του εαυτού μας.

Τζάμπα τους ψηφίζω.

Τζάμπα καίει η λάμπα.

Τζάμπα σου γράφω.

ΠΚΒ_10/11/2013

©Κείμενο και φωτογραφία Πέγκυ Βάβαλη_10-11-2013