ΑΤΕΝΙΖΩ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ

To oυράνιο τόξο, συμβολίζει την ελπίδα. Ναι. Χτες βράδυ, οι πολύχρωμες ομπρέλες έγιναν ουράνιο τόξο και περπάτησαν στους δρόμους της Αθήνας, στράτα-στρατούλα, την ελπίδα. Η βροχούλα καθάριζε τη συσσωρευμένη βρομιά και τα αλλοδαπά τσαμπιά, κρεμασμένα από τα μπαλκόνια, καλωσόριζαν το Αθηναϊκό Φως.

Περπατήσαμε με τους Atenistas στους κακόφημους δρόμους των παλιών πανέμορφων Αθηναϊκών συνοικιών. Στις γειτονιές της Αθήνας γύρω από την Ακρόπολη αυτής της αρχαίας πόλης. Γύρω από την Ακρόπολη αυτού του πλανήτη.

Οι Αθηναίοι, που οι περισσότεροί μας δεν ζούμε πια στην πόλη μας, πήραμε τις ομπρέλες και τις ανοίξαμε στην Πλατεία Ομονοίας, ομονοώντας στην απόφαση να γίνει ξανά ανθρώπινη η λατρεμένη πόλη. Κεράκια. Φως. Χαρά της συνάντησης με φίλους και γνωστούς χαμένους στα προάστια της πάσχουσας από ξαφνική γιγάντωση Αττικής.

Νέοι άνθρωποι, οι πιο πολλοί που συμμετείχαν σ’ αυτήν τη βόλτα. Αρκετοί μεσήλικες, της Γενιάς του προδομένου Πολυτεχνείου. Ένα γελαστό παλικαράκι, έκανε χρέη τροχονόμου, σαν τους γλυκούς συνταξιούχους που σταματούν την κίνηση για να κατέβουν τα παιδάκια από το σχολικό λεωφορείο. Το παλικαράκι, μάς πέρναγε απέναντι, κάθε που διασχίζαμε δρόμο, σταματώντας χαριτωμένα την κίνηση, μέχρι να περάσει και ο τελευταίος μας.

Φωτογραφίζαμε, δρόμους, ανθρώπους, τα ξεδοντιάρικα χαμόγελα των μεταναστών, που μάς καλωσόριζαν, συγκεντρωμένοι στις πόρτες και στα μπαλκόνια, στην πόλη που μας που τους φιλοξενεί. Φιλοξενεί? Ανέχεται, ίσως. Ούτε.

Το Πολυ-ιατρείο κατάφωτο, γεμάτο κόσμο. Σφυρίχτρες, καραμούζες, ντέφια, κρουστά, πνευστά! Σφυρίγματα και γέλια! Ήχοι χαρούμενοι γέμισαν την πόλη! Φλας αναβόσβηναν συνέχεια, από τις φωτογραφικές μηχανές, τις βιντεοκάμερες, τα κινητά. Αστραπούλες γελαστές, έκλειναν το μάτι στη βροχούλα, καταργώντας, έστω για λίγο τη μιζέρια, την ανέχεια.

Ο νεαρός με την επαγγελματική μηχανή, περίμενε να βγάλω άλλη μια φωτογραφία με το κινητό μου και με ρώτησε.
- Μήπως έχετε ένα χαρτομάντιλο?
- Ναι. Κράτα την ομπρέλα μου, ένα λεπτό, να σού δώσω.
- Αλήθεια, έχετε χαρτομάντιλο? Δεν το πιστεύω!!!
Ενθουσιάστηκε, που βρήκε τον τρόπο να καθαρίσει τις βροχοστάλες από το φακό. Κι εγώ ενθουσιάστηκα που βγήκαν μερικές ακόμα όμορφες φωτογραφίες από αυτό που ξεκίνησε σαν Πορεία των Atenistas και εξελίχτηκε σε περίπατο της ελπίδας στην Αθήνα μου την αγαπημένη.

Πεντακόσιοι άνθρωποι ψυχανεμισμένοι είναι μια ικανή κρίσιμη μάζα για την αποδόμηση της ανοησίας και την επανεγκατάσταση της ομόνοιας.

Ατενίζω με χαρούμενη προσδοκία το αύριο.



Π.Κ.Β.

13/11/2010

© Peggy Carajopoulou-Vavali 2010