«... ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΗ ΧΩΡΙΖΕΤΩ»

Να πω «Ους ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω», ψέματα θά’ ναι, εάν το δούμε στο σφαιρικό του, στο γενικό του. Στην περίπτωσή μας, όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της πλήρους αποδοχής ότι έτσι είναι τα πράγματα και κουβέντα δε σηκώνω.

Γιατί, δηλαδή, η γραμματεύς του Κυρίου Διευθυντού, άνθρωπος δεν είναι; Μάνα δεν την έκανε; Ψυχή δεν έχει, το κορίτσι; Βέβαια έχει. Και οι κορμάρες έχουν ψυχή. Εν τούτοις, άνθρωπος είναι κι άνθρωπος δεν είναι, πράγμα ιδιαιτέρως βολικό, καθότι, ο κύριος Διευθυντής, που, φυσικά, είναι παντρεμένος με γυναίκα, «λουλουδάκι μου» την ανεβάζει, «μπιζουδάκι μου» την κατεβάζει, τη γραμματέα. Της ψωνίζει και κάτι φουσκωτά δαχτυλίδια, με κάτι παρδαλές κοτρόνες, να!

Άμα, αυτή η ξανθιά (βαμμένη του κερατά, με ρίζα κορακί) είναι λουλουδάκι, ή μπιζουδάκι, ή και τα δυο, τότε ο χριστιανός (το εννοώ το: χριστιανός), είναι Ο.Κ. με τις εντολές της θρησκείας και τους όρκους του μυστηρίου του γάμου. Διότι, εγώ, που έχω πάει σε 72 γάμους ορθόδοξους και δύο καθολικούς (οι πολιτικοί δε μετράνε, γιατί δεν τους αναγνωρίζει η Εκκλησία.), δεν άκουσα ποτέ μου τον παπά να λέει: «Ους ο Θεός συνέζευξεν, μπιζουδάκι μη χωριζέτω.» Ποτέ.

Η Τζένη, η κορμάρα, η βαμμένη, που λέγαμε (που με απολυτήριο Λυκείου και Lower, έγινε ιδιαιτέρα Διευθύνσεως, χωρίς να ξέρει ούτε Excel!), μπορεί νά' ναι αντροχωρίστρα, γιατί ο Κύριος Διευθυντής είναι άντρας, με τα όλα του. Αλλά εκείνος, ποια εντολή θα μπορούσαμε να του καταλογίσουμε ότι παραβαίνει, όταν κλείνει την πόρτα του γραφείου κι αρχίζει τα ανθοκομικά του; Καμιά! Ο άνθρωπος, είναι ευαίσθητη ψυχή και τη βρίσκει να... μυρίζει λουλουδάκια. Εντάξει;

Είναι βέβαιο, ότι της κοπέλας δεν δύναται να της καταλογισθεί η ανθρώπινη ιδιότης, διότι και στο κουδούνι του διαμερίσματος που της νοίκιασε στο Παγκράτι, γράφει «Τριανταφύλλου». Ούτε αυτόν , ούτε εκείνην τη λένε έτσι. Έπρεπε, κάτι σε επώνυμο να γράψουν στο κουδούνι, ε, βρήκαν το κοντινότερο σε άνθος.

Η γυναίκα του, είναι επίσης ξανθιά. Φυσική. Αυτό τα λέει όλα. Όποτε επισκέπτεται τον κύριο στο γραφείο, πρώτα περνάει από «το χρυσό της» - έτσι την αποκαλεί τη Τζένη υποκοριστικά. Λες νά’ ναι επειδή... τα δαχτυλίδια; Μπορεί. Κάθεται κοντά και ψου-ψου-ψου, μου-μου-μου, της τα λέει όλα, χαρτί και καλαμάρι. Η Τζενούλα, τη συμβουλεύει και μόλις η κυρία Κασσέρογλου αποχωρήσει εκ της επιχειρήσεώς μας, μπαίνει στο μεγάλο γραφείο, κλείνει την πόρτα και ψου-ψου-ψου, μου-μου-μου, του τα λέει όλα, χαρτί και καλαμάρι! Η κυρία Κασσέρογλου, εκτός από «φυσική ξανθιά», είναι και νόστιμη. Λίγο κοντούλα του πέφτει, αλλά το τακτοποιεί με γόβα στιλέτο. Μπορεί νά’ ναι πινέζα, η μαντάμ, αλλά έχει πράσινα μάτια, με μπλε βλεφαρίδες (αυτές, όχι φυσικές, αλλά μασκάρα της Max Factor) και είναι πάντα μακιγιαρισμένη, χτενισμένη και ντυμένη στην τρίχα! Φανατική του συχωρεμένου του Versace, μεσ’ στην καλή τη μέδουσα και τον μαίανδρο, χρυσά και παρδαλά, όλα ασορτί και... καπάκι, δαχτυλίδια, τουλάχιστον τρία, τη φορά, βραχιόλι, κολιέ, σκουλαρίκια και ρολόι Bulgari. Τα Rollex είναι για τις... παρακατιανές.
Η Τζενούλα φοράει Rollex μαϊμού, κολλητά μίνι, ή κολλητά παντελόνια, μ’ εφαρμοστά μπλουζάκια. Έχει πέντ’-έξι τρύπες στο κάθε αυτί, βουλωμένες με σκουλαρικάκια από τους πλανόδιους Αιθίοπες και ψεύτικα μακριά νύχια με γαλλικό μανικιούρ, που συνέχεια φρακάρουν στο πληκτρολόγιο. Όταν σπάει κάποιο, παίρνει ημίωρη άδεια και πηγαίνει στη... νυχοπλαστική, τρία τετράγωνα παρακάτω από το γραφείο. Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι πώς τα καταφέρνει και περπατάει έτσι γρήγορα, χωρίς να γκρεμοτσακίζεται από τις τρίσολες πλατφόρμες. Επίσης, δεν καταλαβαίνω γιατί τις φοράει, αφού είναι, τουλάχιστο, 1:75. Με τα κοθόρνια της, φτάνει, χαλαρά το 1:90 και του ρίχνει ένα κεφάλι του κυρίου διευθυντού! Αυτό, μ’ αρέσει πολύ!

Η κυρία Κασσέρογλου, ποτέ δεν κάθεται περισσότερο από είκοσι λεπτά σύνολο στο γραφείο. Κανένα τεταρτάκι με την «ιδιαιτέρα» και μάξιμουμ, πέντε λεπτά με το σύζυγο. Κατά την αποχώρηση, του δίνει ένα πεταχτό φιλάκι στο στόμα, χαιρετά το προσωπικό κι αποχωρεί. Έκαστο φιλάκι κοστίζει την επιχείρηση 500 με 1,000 ευρώ. Με τα παλιά λεφτά, κόστιζε μεταξύ 100,000 και 200,000 δραχμών, αλλά, τώρα, με το νέο ευρωπαϊκό νόμισμα, ακρίβυναν όλα.

Η Τζένη, κάθε φορά που η Κυρία, βάζοντας βιαστικά το πορτοφόλι της στην τσάντα, μας αφήνει γεια, κατεβάζει κάτι μούτρα να! Μ’ αυτά τα μούτρα μπαίνει στο μεγάλο γραφείο, μόλις την καλέσει στο εσωτερικό της τηλέφωνο ο Κύριος Διευθυντής, που είναι και Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος και ιδιοκτήτης της εταιρείας μας. Άλλοτε μένει μέσα για πέντε λεπτά κι άλλοτε για μισή ώρα. Βγαίνοντας, κάθε φορά, έχει ένα χαμόγελο ικανοποίησης, μέχρι τα χιλιοτρυπημένα της αυτιά. Πριν πιάσει το τηλέφωνο να δώσει αναφορά στην κολλητή της, τη Ρούλα από το Τμήμα Πωλήσεων, ανοίγει το τελευταίο συρτάρι του γραφείου της, βγάζει το τσαντάκι της και κάτι χώνει μέσα, βιαστικά κι αυτή. Απ’ ό,τι λέει η Μαίρη η λογίστρια, που κόβει το μάτι της, και που είναι κολλητή με τον Τάσο τον ταμία, η ταρίφα της «παρηγοριάς» είναι μεταξύ 200 και 300 ευρώ. Παλιότερα ήταν πενήντα χιλιάρικα εφ’ άπαξ σταθερό, αλλά, θες η πληθωρισμική επίδραση του ευρώ πάνω στη δραχμούλα, θες η αύξηση της ερωτικής επιρροής της Τζενούλας στον κύριο Διευθυντή, ανεβαίνουμε σιγά-σιγά.

Η Τζενούλα προσλήφθηκε πριν δώδεκα χρόνια. Όπως δείχνουν τα πράγματα, θα συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες της στη Διεύθυνση μέχρι να βγει στη σύνταξη, αν όχι για περισσότερο. Άρα το «μη χωριζέτω» τηρείται ευλαβικά και από τις τρεις πλευρές!

Εγώ έκλεισα είκοσι πέντε χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά. Ο γιος μου απολύεται από φαντάρος την άλλη εβδομάδα και σε δυο μήνες παντρεύουμε την κόρη μου, η οποία είναι τριών μηνών έγκυος. Ευτυχώς, εμάς δεν μας έχει χτυπήσει η οικονομική ύφεση. Ούτε που μας ακούμπησε! Μας αγαπάει ο Θεός! Είμαστε ευλαβείς άνθρωποι!

Π.Κ.Β.
25/11/2010

© Peggy Carajopoulou-Vavali 2010