37η ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΤΟ ΔΙΟΜΗΔΗ

Το φανταζόσουν, ποτέ, Διομήδη? Όχι πες, το φανταζόσουν ότι θα έμπαινε το όνομά σου σε εγκυκλοπαίδειες, σε δρόμους, σε σχολεία? Σε αναφέρει και η Wikipedia: Diomedes Komnenos (Greek: Διομήδης Κομνηνός, 1956-1973), a Greek high school student, is believed to be the first casualty of the Athens Polytechnic uprising.

54 χρόνων κούκλος άντρας, θα ήσουν σήμερα, Διομηδάκι μου. Όχι 17χρονη φωτογραφία και μνημείο και ποιήματα και ζωγραφικό έργο του μπαμπά μου, του Τάκη... Αχ πόσο σ’ αγάπαγε ο μπαμπάς μου, Διομηδάκι μου! Θυμάσαι, δεν τού κάναμε ποτέ το χατίρι να καθήσουμε ακίνητα ούτε να μας φωτογραφίσει, πόσο μάλλον να μάς ζωγραφίσει, εσείς τα τρία κι εγώ, το μόνο μου, που κοντά σας ένιωθα σαν το τέταρτο αδερφάκι. Θύμωνε ο μπαμπάς μου και δεν μάς φωτογράφιζε... Αλήθεια, δε ρώτησα τον κύριο Γιάννη, που σε κρατά ζωντανό στην καρδιά του και στην καρδιά μας, ακούραστος, 37 χρόνια τώρα, αν έχουμε, έστω, μια φωτογραφία εμείς τα τέσσερα, μαζί... Αν υπάρχει, θα την έχει σίγουρα ο μπαμπάς σου, που κρατά το αρχείο του. Το αρχείο σου. Τον δικό μου, μην τον ρωτήσεις. Έχετε άλλες δουλειές, εσείς οι δυο εκεί πάνω... Εσείς οι τέσσερεις, αν μετρήσω και τις μαμάδες μας... Μεγάλη παρέα έχετε μαζευτεί... Μού λείπετε, Διομήδη... Ναι, καλέ μου παιδικέ μου φίλε, θα πω και για τη μαμά σου, τη σεμνή, ήσυχη κυρία Μαίρη Ζενέτου... Δώσε της ένα φιλί. Πολύ την αγαπώ την κυρία Μαίρη, που μάς έφτιαχνε τ’ απογεύματα κρέμα σοκολάτα και τη σερβίριζε ζεστή στα μπολάκια !

Σαν απόψε σε δολοφόνησαν, (Θεέ, τρομάρα που θα πήρες! Πόσο θα πόνεσες!). Ώρα Ελλάδος 21:30 στις 16 Νοεμβρίου 1973.

Μπορεί να είχαμε χαθεί, αν ζούσες, όπως χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε και ίσως ξαναχαθούμε, με την Ιωάννα, τη Χάρητα (...εσύ δεν τό’κλινες το όνομά της... «της Χάρις», «τη Χάρις», έλεγες, ενώ εγώ, που ήμουν καλή μαθήτρια, το έκλινα σωστά και σε διόρθωνα, όπως μάς το εξηγούσαν οι μεγάλοι...), τους φίλους μας τον Θοδωρή και τον Δημήτρη, με τον κύριο Γιάννη... Μπορεί να είχαμε συνεχίσει να είμαστε κολλητοί οικογενειακοί φίλοι, όπως οι γονείς μας και να είμαστε απόψε μαζεμένοι σε κάποιο σπίτι, με τα παιδιά μας, τους συντρόφους μας, τους κοινούς μας φίλους...

Κάθε 16 Νοέμβρη βράδυ, σε σκέφτομαι, μικρό Διομηδάκι και γίνομαι η μικρή Πεγκούλα για να σε βρω κάπου στο Σύμπαν και να σού ξαναπώ, για πολλοστή φορά, πως ακόμα δεν ξέρω αν καμαρώνω για τη νεανική σου γενναιότητα, για τον ήρωα παιδικό μου φίλο, ή αν είμαι θυμωμένη που ήσουν απρόσεκτος και τους χάρισες την καρδούλα σου.

Εγώ σε σκέφτομαι, κάθε χρόνο την ώρα του θανάτου σου, ή εσύ επιστρέφεις και μού φέρνεις δυό τρυφερά δάκρυα στα μάτια?

Και του χρόνου, Διομήδη.

Π.Κ.Β.
16/11/2010

© Peggy Carajopoulou-Vavali 2010