Εδώ και δυο μήνες, άλλαξε ο φαναράκος της γειτονιάς μας. Ο καινούριος δεν καταλαβαίνει γρι Ελληνικά, ούτε Αγγλικά. Τα Γαλλικά δεν τα δοκίμασα. Τού λείπει ο μπροστινός πάνω κοπτήρας, γεγονός που κάνει το χαμόγελό του συμπαθέστερο. Είναι συμπαθής φατσούλα απροσδιορίστου ηλικίας. Διατηρεί ένα χαμόγελο που διασχίζει το πρόσωπό του καταλήγοντας πίσω από τ’ αυτιά του, ίσα για να ξαποστάσει και να επανέλθει. Σαν να κάνει μια συνεχή κυκλική βόλτα γύρω από το πρόσωπό του, του σβέρκου συμπεριλαμβανομένου. Ένα χαμόγελο σαν κολλημένος δίσκος βινυλίου 33 στροφών. Πακιστανός μοιάζει να είναι. Έχει αποστηθίσει την εξής φράση:
- «Οκτώ παιντιά εγκό κύρια. Καλημέρα, καλημέρα! Οκτώ, κυρία, καλημέρα φαγκιτό οκτώ ντεν φάει.»
- Όοοοοχιιι! Άααααστο! Φύύύύγε από το τζάμι!!!!! (Είναι η φράση που έχω αποστηθίσει εγώ, την οποία συνοδεύω με τις επεξηγηματικές αποτρεπτικές χειρονομίες)
- Αύριο, κυρία! (Αυτό το λέει με ένα ακόμα μεγαλύτερο χαμόγελο και με μια έκφραση σαν αίτημα επιβεβαίωσης και επισφράγισης συμφωνίας)
- Αύριο, αύριο! (Βάζω πρώτη και φεύγω με το πρασίνισμα του φαναριού)
Εμένα δεν μού αρέσει να μού λερώνουν το παρμπρίζ με τις πατσαβούρες τους. Καθόλου δεν μού αρέσει. Με ενοχλεί αφόρητα. Μού δίνει στα νεύρα. Ακόμα και γεμάτο κουτσουλιές να είναι το τζάμι μου, (οι οποίες κουτσουλιές αυξάνονται με ανησυχητική πρόοδο ετησίως απ’ όταν απρόσεκτοι συνταξιούχοι έκαψαν την Πάρνηθα, την Πεντέλη και άλλα Αττικά βουνά), εγώ αρνούμαι – άλλοτε ευγενικά, άλλοτε αγενέστατα και συχνά με τσαμπουκά – να υποστώ και να πληρώσω αυτή την υπηρεσία. Πρώτον, σιχαίνομαι και δεύτερον – μπορεί να είναι και πρώτον, διότι είμαι και ανθρωπίστρια – η ιδεολογία μου και οι αρχές μου δεν μού επιτρέπουν να ενισχύω καμιάς μορφής εκμετάλλευση ανθρώπου, πόσο μάλλον το δουλεμπόριο του αισχίστου είδους που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας τόσα χρόνια τώρα.
Επειδή είμαι πολύ κουρασμένη, διότι είναι βράδυ και επίσης, πολύ εκνευρισμένη από αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, θα μπω στο θέμα μου, χωρίς περιστροφές.
Ενώ, κάθε πρωί εργάσιμης μέρας, καθώς και σε άλλες ώρες κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, συναντώ τον αισιόδοξο φαναράκο μας, τον «οκτώ-αύριο» με τη πατσαβούρα του στο χέρι και τον βρωμοκουβά του κάτω από το φανάρι, σήμερα τι κράταγε? Ε, τι κράταγε σήμερα? Ε, λοιπόν σήμερα το πρωί, Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010, των Ταξιαρχών, αλλά κυρίως επομένη του πρώτου γύρου των Καλλικράτειων Αυτοδιοικητικών Εκλογών, ο Πακοφαναράκος μας, πούλαγε χαρτομάντιλα!
Νευρικό γέλιο μ’ έπιασε, πρωί-πρωί! Μαντιλάκια της παρηγοριάς πούλαγε ο «οκτώ-αύριο» στους συνδημότες μου, στους σαλταρισμένους οδηγούς των δρόμων της Αττικής! Στο ψιλό να μάς πήραν οι παράνομοι μετανάστες? Μήπως είμαστε πιο αξιολύπητοι κι από αυτά τα βασανισμένα κορμιά? Η πατσαβούρα, πουθενά! Στο φανάρι, αντί του κουβά, μια μεγάλη πλαστική σακούλα με κουτιά οικογενειακών χαρτομάντιλων. Έξυπνη εμπορική κίνηση. Σού λέει, με τόσα σκάνδαλα, δάκρυ δεν έχυσαν οι γενναίοι Έλληνες! Με ΔΝΤ και ανοδικά σπρεντς, μάτι δεν βούρκωσε! Με καλπάζοντα Φ.Π.Α. και φορολογικό παροξυσμό, ασυγκίνητοι οι πατριώτες! Ε, το Καλλικράτειο δράμα, δεν μπορεί, θα τους συγκινήσει! Είδε, χτες βράδυ, ο αφεντικός του Πακούλη μου και τους βραχνιασμένους κυρίους με τις κόκκινες γραβάτες και τους άλλους με το σκέτο πουκάμισο – σακάκι, τις κυρίες επίσης, όλους και όλες με μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια, ε, σού λέει, πάει, έσπασαν. Δεν θα κρατηθούν. Θα θρηνήσουν, πού θα μου πάνε? Εδώ τους έχω! Στο χαρτομάντιλο! Απέσυρε προσωρινά κουβάδες και σφουγκαράκια και ξαμόλησε τους δικούς του με τα ζεμπιλάκια με τα χάρτινα κουτάκια.
Εκτός της αξιοθρήνητης κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει, οι συμπατριώτες μου κι εγώ, κατάσταση η οποία χτες χτύπησε κόκκινο και η οποία φέρνει ποταμούς δακρύων στα μάτια μας, τα οποία δάκρυα χρήζουν πολλών πακέτων χαρτομάντιλων ημερησίως, είναι και το άλλο. Ο κίνδυνος έλλειψής τους, (των χαρτομαντίλων), που πλανάται κάθε που έχουμε εκλογές σ’ αυτήν τη χώρα. 
Τόνους χαρτί χρησιμοποιούν οι υποψήφιοι για να μπουκώνουν τα γραμματοκιβώτιά μας κι έτσι να χάνονται, ανάμεσα στα φυλλάδιά τους, οι λογαριασμοί που οφείλουμε να πληρώνουμε αδιαμαρτύρητα. Μ’ αυτόν το τρόπο, μάς διατηρούν προσωρινά σε μια κατάσταση πλασματικής ευφορίας, μέχρι να φτάσουμε στην κάλπη. Η υπερκατανάλωση χαρτιού για την παραγωγή πανομοιότυπων εγχρώμων φυλλαδίων, τα οποία έχουν αυστηρά τα εξής χρώματα: πράσινο-μπλε-κόκκινο-κίτρινο, δημιουργεί σοβαρές ελλείψεις στην αγορά, κατά τη διάρκεια κάθε εκλογικής αναμέτρησης.Ναι, οι Εκλογές στην Ελλάδα, εδώ και πολλά χρόνια, είναι και λέγονται Εκλογικές Αναμετρήσεις. Αναμετρώνται τα διάφορα κόμματα μεταξύ τους και όποιο έχει το μεγαλύτερο (ποσοστό) κερδίζει.
Οι καμπάνιες προηγούνται των αναμετρήσεων, με τόνους αδιάβαστου χαρτιού ιλουστρασιόν σκορπισμένου παντού στην Επικράτεια. Ονομάζονται Προεκλογικές Καμπάνιες, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα ξεκατίνιασμα μεταξύ των κομμάτων και των παρατάξεων, καθώς και μεταξύ των υποψηφίων ανεξαρτήτως παρατάξεως. Λόγω των ελλείψεων που προβλέπεται να δημιουργηθούν σε χαρτικά είδη, πριν από κάθε τέτοιο πανικό, εγώ γεμίζω το σπίτι με χαρτιά υγείας, χαρτοπετσέτες, ρολά κουζίνας και χαρτομάντιλα, φυσικά. Επίσης αγοράζω τετράδια για τα παιδιά, μπλοκ σημειώσεων, τις ατζέντες της επόμενης χρονιάς, καθώς και αρκετές κούτες Α4 για τον εκτυπωτή.
Ούτε σήμερα είδε το ευρώ μου ο φαναράκος μου! Χα! Είχα προμήθειες! Χα!
Έχω προνοήσει και για τον δεύτερο γύρο!
Π.Κ.Β.
08/11/2010
© Peggy Carajopoulou-Vavali 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου