ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ-ΧΩΡΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ-ΑΠΟΔΟΧΗ

Η κίτρινη τριανταφυλλιά, με το καταπράσινο φύλλωμά της με τ’ άνθη, και τ’ αγκάθια της, σχεδόν πετάει στον ουρανό για να φιλήσει τον ήλιο!

ΘΕΜΑ 1^Ο: Μεγάλη Πέμπτη των Καθολικών

Κανείς δεν ήταν, ούτε είναι θρησκόληπτος στην οικογένειά μου. Ελάχιστοι ήταν θρησκευόμενοι, με μέτρο την αγάπη τους για τον Θεό και τον Άνθρωπο. Οι γιαγιάδες μου ήταν Καθολικές. Οι υπόλοιποι, Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Εγώ, από παιδάκι, δεν ήμουν τίποτα απ’ όλα αυτά. Αγαπούσα πολύ τον Χριστό. Τον ένιωθα, άρα κατανοούσα, με την παιδική σοφία μου, της οποίας την ροή προς την καρδιά ποτέ δεν εμπόδισαν οι γονείς μου κι οι γιαγιαδοπαππούδες μου.

Είχαμε ανεξιθρησκία, στην οικογένεια και παρευρισκόμαστε σε λειτουργίες, τόσο σε «ορθόδοξες» εκκλησίες, όσο και σε «καθολικές».
Επειδή τα δύο Πάσχα σπάνια συνέπιπταν, είχαμε δυο Μεγάλες Εβδομάδες. Εννοείται, ότι οι γιαγιάδες – δηλαδή η γιαγιά μου η Πολίτισσα και η αδελφή της, που έμεναν μαζί μας και με ντάντευαν υπέροχα, γιόρταζαν τη Λαμπρή με τις δημοκρατικές διαδικασίες της οικογενειακής πλειοψηφίας, αλλά πήγαιναν – και μ’ έπαιρναν κι εμένα μαζί – στον Άγιο Διονύσιο, την Καθολική Μητρόπολη της Αθήνας, όλη την Μεγάλη Εβδομάδα των Καθολικών. Πολύ μου άρεσε η ηρεμία και η κατάνυξη που επικρατούσαν στην Καθολική Εκκλησία.

Κάθε Μεγάλη Πέμπτη, ο επίσκοπος έπλενε ταπεινά τα πόδια δώδεκα πιστών, υπενθυμίζοντας, έμπρακτα, στο εκκλησίασμα την Χριστική Διδασκαλία. Αυτό κάνουν οι πάπες της Καθολικής Εκκλησίας, κάθε Μεγάλη Πέμπτη. Ο Πάπας Φραγκίσκος, την Μεγάλη Πέμπτη του Καθολικού Πάσχα του 2016 έπλυνε τα πόδια δώδεκα μεταναστών διαφορετικών θρησκευμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του Χριστιανικού. 

Ο Πάπας Φραγκίσκος, σαν φωτισμένος θρησκευτικός ποιμένας, δίνει μαθήματα Αληθινής Ζωής με τις πράξεις και με τον λόγο του. Φέτος, ξαναδίδαξε την Αγάπη στον Πλησίον και την Ενότητα, μέσα από την αποδοχή της Διαφορετικότητας, δημιουργώντας μια εικονοποιημένη εγγραφή η οποία ταξίδεψε σ’ όλη τη Γη, υπενθυμίζοντας στους κατοίκους αυτού του πλανήτη την Αλήθεια της Ύπαρξής μας.

ΘΕΜΑ 2^ο: Μεγάλη Μαθητική Παρέλαση 

Η Μεγάλη Πέμπτη των Καθολικών του 2016, στην Ελλάδα συνέπεσε με την παραμονή της Μεγάλης Γιορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της Επανάστασης των Ελλήνων κατά του τουρκικού ζυγού, κατά την οποία λαμβάνει χώρα η Μεγάλη Μαθητική Παρέλαση στην Αθήνα. Το Πανελλήνιο ασχολήθηκε, διχαζόμενο ξανά, τόσο θετικά, όσο και αρνητικά, με την παρουσία «διαφορετικών» μαθητών και μαθητριών στην παρέλαση. Παλιότερα, είχε διχαστεί το Πανελλήνιο μ’ ένα σημαιοφόρο της τότε μαθητικής παρέλασης, που ήταν Αλβανικής καταγωγής αριστούχος μαθητής του σχολείου του. Την σημαία την φέρει, όπως ορίζει ο Σχολικός Κανονισμός, ο πρώτος από τους αριστούχους, χωρίς να αναφέρεται στα πιστοποιητικά γέννησης των γονιών του.

Μια μαθήτρια, γεννημένη στην Ελλάδα από Αιγύπτιους γονείς Ισλαμικού θρησκεύματος, η οποία συμμετείχε στην Μαθητική Παρέλαση του 2016, επέλεξε να παρελάσει όπως ο ισλαμικός νόμος ορίζει: με μαντίλα, μακριά φούστα και ρούχα που κρύβουν τις γυναικείες της καμπύλες. Οι μισοί έπεσαν να την φάνε, ως μη σεβόμενη τον Ελληνικό Τρόπο του ντύνεσθαι και φέρεσθαι. Οι άλλοι μισοί, την ηρωοποίησαν, ως νέα Μπουμπουλίνα, κατασπαράσσοντας τα Ελληνικής Καταγωγής κορίτσια με τις μίνι φούστες και τα δωδεκάποντα.

Διχαστικοί, κοντόφθαλμοι, ανόητοι διαξιφισμοί για κάτι που, μέσα στα σαθρά πλαίσια της εκμαυλιστικής μεταπολιτευτικής ανισορροπίας της Ελληνικής Κοινωνίας, έχει ξεφύγει από τις Σχολικές Αρχές. Σε προηγούμενες δεκαετίες, οι μαθητές και οι μαθήτριες που λάμβαναν μέρος στις Σχολικές Παρελάσεις, ώφειλαν να είναι ομοιόμορφα ντυμένοι. Το τι θα φορούσαν, το όριζαν οι διευθύνσεις των σχολείων που φοιτούσαν. Όποιος, ή όποια πήγαινε «ακατάλληλα ενδεδυμένος-η», απλά, δεν συμμετείχε στην παρέλαση. Παραδείγματος χάριν, οι μαθητές και οι μαθήτριες του δικού μου σχολείου, που ήταν το «Λύκειο η Αθηνά» του Γεωργίου Ζηρίδη, συμμετείχαμε στις παρελάσεις με την επίσημη στολή μας. Γκρι πλισέ φούστα, για τα κορίτσια, το μήκος της οποίας έφτανε, το πολύ, ακριβώς πάνω από το γόνατο και γκρι κλασσικό παντελόνι για τ’ αγόρια, άσπρο πουκάμισο, μπλε πουλόβερ, με στο σήμα του σχολείου, άσπρες κάλτσες – μέχρι το γόνατο, για τα κορίτσια – και μπλε ή μαύρα ίσια παπούτσια.

Δεν θα ασχοληθώ με το τι προσφέρουν οι παρελάσεις και με το αν τις θεωρώ χρήσιμες ή όχι. Άσχετα με την όποια θέση παίρνει κανείς, νομίζω πως όλοι συμφωνούμε ότι, ανάμεσα σε άλλα, χαρακτηριστικό τους είναι η τάξη, η ομοιομορφία, η αδιάκοπτη ροή ομοιόμορφων τμημάτων.

Με την κατάργηση της μαθητικής ποδιάς, καταργήθηκε και η «ενδυματολογική» ομοιομορφία των παρελάσεων. Καλώς, κάλλιστα, καταργήθηκε η μαθητική ποδιά. Το τι φοράει (και γιατί το φοράει) κάθε παιδί στο σχολείο, ορίζεται από το ίδιο το παιδί και από το οικογενειακό και το σχολικό του περιβάλλον. Το τι φοράει ο μαθητής και η μαθήτρια που συμμετέχει στην Σχολική παρέλαση, είναι ευθύνη της Σχολικής Αρχής και του Υπουργείου Παιδείας. Η παρέλαση, μας αρέσει-δεν μας αρέσει, δεν είναι βολτίτσα. Το Υπουργείο Παιδείας, αν θεωρεί χρήσιμες τις παρελάσεις, υποχρεούται να τις οργανώνει σαν παρελάσεις. Αν δεν τις θεωρεί χρήσιμες, οφείλει να τις καταργήσει. Η ευθύνη της εικόνας των, όποιων, παρελάσεων είναι κρατική και με κανέναν τρόπο μαθητική!

ΘΕΜΑ 3^ο: Μεγάλη Υπέρβαση ο Σεβασμός και η Αποδοχή

Έχω ταξιδέψει πολύ, σε πολλά μέρη, από πολύ μικρή. Σέβομαι τις χώρες και τους χώρους που επισκέπτομαι. Συμμορφώνομαι με τους κανόνες των χώρων και των χωρών όπου φιλοξενούμαι. Όποτε και όπου θεωρώ πως τα ήθη, οι συνήθειές τους, οι κανόνες τους, μου είναι άβολοι, ή με βρίσκουν αντίθετη, δεν πηγαίνω.

Η ηθική και η αισθητική μου δεν εγκρίνουν την μπούρκα, τη μαντίλα, το κουκούλωμα της γυναικείας όψης. Η κοινωνία στην οποία ζω δεν επιβάλλει τέτοιους κανόνες, ούτε απαγορεύει στους άνδρες να συγχρωτίζονται με τις γυναίκες. Τύποις, τουλάχιστον, έχουμε όλοι  ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Καλοδεχούμενοι οι επισκέπτες, καλοδεχούμενοι οι βασανισμένοι πρόσφυγες. Το καλωσόρισμα, όμως, είναι μια έκφραση αμοιβαίας αποδοχής της Φιλο-ξενίας. Όσο φιλό-ξενος είμαι εγώ που σε υποδέχομαι, τόσο φιλό-ξενος, ως προς εμένα, οφείλεις να είσαι και εσύ, ώστε εγώ να σε καλοδεχτώ και να ζήσουμε αρμονικά στο περιβάλλον που έχω δημιουργήσει.

Για να σε καλο-δεχτώ, χρειάζεται κι εσύ να καλώς-ορίσεις, ανάλαφρος και αποδεκτικός στο καινούριο περιβάλλον. Ανάλαφρος και με αποσκευές που να χωρούν άνετα στο «σπίτι» που θα σε φιλοξενήσει, χωρίς να το φορτίζουν με τα βάρη σου. Δεν γίνεται να κουβαλήσεις στο σπιτικό που σε υποδέχεται, στο σπιτικό που κάνει χώρο για να σε συμπεριλάβει, όλα τα περιεχόμενα του σπιτικού που άφησες. Δεν γίνεται να πετάξω τα δικά μου για να χωρέσουν τα δικά σου, ούτε είναι εφικτό να τα στριμώξουμε όλα, το ένα πάνω από το άλλο, μετατρέποντας το σπίτι σε ακατάστατη, σκονισμένη αποθήκη με αποπνικτική ατμόσφαιρα, μετατρέποντας και τα δικά μου και τα δικά σου, σε δυσπρόσιτα, άχρηστα αραχνιασμένα αντικείμενα.

Σε σέβομαι, σε τιμώ και σε καλωσορίζω στο σπιτικό μου. Έλα, σεβόμενος, τιμώντας και καλωσορίζοντας στο καινούριο σου περιβάλλον.

Η Ανεξιθρησκία που χαρακτηρίζει την Ελλάδα και την Ελληνική Κοινωνία, η οποία είναι Χριστιανικής Διαπαιδαγώγησης και, κατά το πλείστον, Πίστης, είναι αμφίδρομη τάση. Ανεξίθρησκοι τόσο οι φιλοξενούντες, όσο και οι φιλοξενούμενοι.

Αλληλεγγύη. Όμορφη λέξη και ωραία, στη σωστή της την ώρα, δηλαδή. Εμπεριέχει το και εμπεριέχεται στο «Αγαπάτε Αλλήλους». «Αγαπάτε ο ένας τον άλλον και όλοι, όλους, συνεπώς» γιατί ο «άλλος» είναι ο «εγγύς», ο «δίπλα», ο «πλησίον» και είμαστε φτιαγμένοι όλοι με την προδιαγραφή να βρισκόμαστε και να υπάρχουμε κοντά, πλησίον ο ένας με τον άλλον. Αλληλέγγυοι. 

 

Η κίτρινη τριανταφυλλιά, με το καταπράσινο φύλλωμά της με τ’ άνθη, και τ’ αγκάθια της, σχεδόν πετάει στον ουρανό για να φιλήσει τον ήλιο!

Π.Κ.Β. 26/03/2016

© Κείμενο και Φωτογραφίες: Πέγκυ Βάβαλη_2016