Όταν αναφέρονται στο Μάτι, μετά το ολοκαύτωμά μας, διευκρινίζουν: «στο Μάτι, στα καμένα». Αυτό πονάει εμάς, που κάναμε το Μάτι ιδιαίτερη πατρίδα μας από αγάπη στον μικρό, όμορφο, δικό μας τόπο…
Όλα πονάνε, στο Μάτι, στα καμένα.
Τα μαύρα κουφάρια των πεύκων που κάηκαν, αφού μας έκαψαν.
Τα κουφάρια των σπιτιών μας, που χάσκουν, μαύρες τρύπες που κατάπιαν τις οικογενειακές μας αναμνήσεις.
Πάνω στις κολώνες τα αγγελτήρια κηδειών και μνημοσύνων των αγαπημένων μας, που έγιναν μια χούφτα στάχτη και μαύρα δάκρυα στα μάτια και στην καρδιά μας.
Η θάλασσά μας, που δεν τη χορταίναμε, από την Άνοιξη μέχρι να πιάσουν τα μεγάλα κρύα, μας απωθεί, μας αγριεύει στη σκέψη των ψυχών που χάθηκαν μέσα της, παλεύοντας να γλυτώσουν από την πύρινη κόλαση.
Τα λίγα σπίτια που σώθηκαν, στέκονται στο μαύρο τοπίο σαν μοιρολογίστρες σε νεκροταφείο.
Ησυχία.
Χάθηκαν τα γέλια, οι παιδικές φωνές, οι μουσικές που τις έπαιρνε ο αέρας και τις ανακάτευε.
Νεκρική σιγή τα βράδια.
Στο Μάτι, στα καμένα άνθισαν κυκλάμινα, χιλιάδες κυκλάμινα, εκατοντάδες χιλιάδες κυκλάμινα της ελπίδας.
Κυκλάμινα-φοίνικες της αναγέννησης από τις στάχτες.
Στο Μάτι, στα καμένα, τρεις μήνες μετά, δεν έχει μπει ούτε ένα τούβλο ανοικοδόμησης.
Τρεις μήνες μετά, στο Μάτι, το καμένο από τους αμελείς αρίστους, η ατμόσφαιρα είναι βαριά κι εκρηκτική. Φορτισμένη από συναισθήματα οργής, πόνου κι εξάντλησης της υπομονής μας, της ανοχής μας.
Στο Μάτι, στα καμένα, τρεις μήνες μετά, οι περισσότεροι από τους πυρόπληκτους κατοίκους είναι άστεγοι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες που απαιτούν – δεν επαιτούν – το αυτονόητο από την Πολιτεία.
Πέγκυ Βάβαλη
© Κείμενο_φωτογραφίες: Πέγκυ Βάβαλη_2018
https://www.facebook.com/media/set/?set=oa.319746355460601&type=3
ΑπάντησηΔιαγραφή