Το μαγκάλι-θυσιαστήριο των σωτήρων της παρτίδας

Ένα αγγελούδι ταξιδεύει στο Φως. 

Όχι. Αυτή την κατάντια δεν την χωράει ο νους μου! Όχι! Είναι ανεπίτρεπτη, απαράδεκτη, αδιανόητη, ακατάληπτη, αισχρή κατάσταση.

Ναι. Τρελαινόμαστε όταν, χάνονται οι φοιτητές από το μαγκάλι. Το ηλικιωμένο ζευγάρι. Τώρα, το κοριτσάκι της άνεργης οικονομικής μετανάστριας.

Αυτό είναι κ ο ι ν ω ν ι κ ή  δ ο λ ο φ ο ν ί α και ο στυγνός, κατά συρροή δολοφόνος είναι το Ελληνικό Κράτος. Οι Κυβερνήσεις, που έχουν ξεσαλώσει σώζοντας και ξανασώζοντας τη στημένη παρτίδα τους.

Μας έμεινε η υποκριτική «φιλανθρωπία», η επιδεικτική και συγχρηματοδοτούμενη από τα ΕΣΠΑ προσβλητική «ελεημοσύνη»  και – δόξα τω Θεώ και τω Ανθρώπω – η μεταξύ μας αλληλεγγύη.

Όχι! Μέχρι πριν 4-5 χρόνια, ταξιδεύοντας στο εξωτερικό συχνά, με την έπαρση του «πας μη Έλλην, βάρβαρος», κατατρόπωνα τους Αμερικάνους, ή Ευρωπαίους συναδέλφους μου, όταν αντίκριζα τους άστεγους και άσιτους των μεγαλουπόλεών τους. Έλεγα – και το εννοούσα κι ήταν α λ ή θ ε ι α – ότι στη δικιά μου χώρα, τη μικρή, ο «φτωχός» έχει στέγη για να κοιμηθεί και λιγοστό φαγητό για να χορτάσει την πείνα του. Έλεγα, επικριτικά για τους «βαρβαρικούς πολιτισμούς» των δυτικών μου φίλων, πως ο φτωχός στη πατρίδα μου είναι αξιοπρεπής και δεν στερείται των βασικών αγαθών.

Όχι. Δεν το περίμενα ότι, μέσα σε 3-4 χρόνια, θα γινόταν η Ελλάδα, Βαρβαρία. Τον έβλεπα τον εχθρό στις μεταπολιτευτικές βουλιμικές Κυβερνήσεις. Τα έβλεπα τα αρπακτικά που δημιούργησαν την Νέα Τάξη Μπαταχτσήδων Νεόπλουτων. Τα ίδια τέρατα  ενίσχυσαν πολλαπλά τις Τράπεζες, από τους δικούς μου φόρους, για να μην πέσει το «τραπεζικό σύστημα» των τραπεζιτών, που πήραν τα λεφτά μου και πήγαν κι έστησαν τράπεζες στα Βαλκάνια και αλλού και τα σκάτωσαν και ξαναπήραν τα λεφτά μου για να στηριχθεί το «τραπεζικό σύστημα».  Το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, με τα δάνεια από την Goldman Sachs και άλλους «πιστωτές» κι «εκτιμητές» των χρηματιζόμενων κυβερνώντων.

Κυβερνήσεις τσιράκια των πολυεθνικών εταιρειών, των διεθνών και χρηματοπιστωτικών «ιδρυμάτων», τα οποία ιδρυματοποιούν έναν λαό, με φιλοδωρήματα στις κυβερνήσεις του.

Τι να λέμε τώρα; Το βλέπαμε το τέρας, όσοι δεν είχαμε δοσοληψίες μαζί του, αλλά υπερεκτιμούσαμε την τιμιότητα και τις ικανότητές μας επιβίωσης. Σήμερα – και χτες και προχτές -  τα φαταλούλικα ανθρωπάκια-μαριονετάκια μας πατάνε στο λαιμό, μας έχουν καθίσει στο σβέρκο, έχουν αδειάσει τις τσέπες μας και θέλουν και τα κλειδιά του σπιτιού για να το προσφέρουν έναντι 30 αργυρίων, το πολύ, σε κείνους που κρατάνε το λουκάνικο. Όσοι είχαν δοσοληψίες με τα βουλιμικά κυβερνητικά-βουλευτικά-βολευτικά κλιμάκια, δηλαδή αυτή η «δημοκρατική πλειοψηφία» που τους κράτησε στην εξουσία και τους έθρεψε με ψήφους και ισχύ, για μια θέση στο Δημόσιο, για μια άδεια οικοδόμησης σε ρέμα ή δάσος, για μια γρήγορη κομπίνα, μικρή ή μεγάλη, είναι αυτοί που μας συμπαρέσυραν, με δημοκρατικές διαδικασίες, στον όλεθρο. Κάποιοι, είναι ακόμα αμετανόητοι. Άλλοι, είναι «αδικημένοι» και εξαγριωμένοι που τους έδιωξαν από το πάρτι. Λες κι ήταν ποτέ καλεσμένοι στο μεγάλο φαγοπότι. Λες και δεν το παρατηρούσαν ότι τρεφόντουσαν με τ’ αποφάγια.

Δεν το χωράει ο νους μου, αυτό που μας συμβαίνει. Σε όλους μας συμβαίνει. Οι πρώην «ευκατάστατοι», εργατικοί, επιτυχημένοι, συνεπείς πολίτες, είμαστε από νεόπτωχοι έως πένητες, όπως κι οι περισσότεροι ευσυνείδητοι πολίτες όλων των εισοδηματικών επιπέδων. Ισοπεδωμένοι. Λιωμένοι από τον οδοστρωτήρα σκοτεινών και απάνθρωπων συμφερόντων μιας αρρωστημένης ολιγαρχίας. Μας κατακρεουργούν τεκμαίροντας κι αρπάζοντας ό,τι βρουν μπροστά τους.

Νομίζω πως οι πολλοί είμαστε εμείς. Οι έντιμοι. Οι συνεπείς πολίτες. Τα λαμόγια, κάθε μεγέθους και βεληνεκούς υστερούν αριθμητικά απέναντί μας. Όμως, ενώ τα βλέπαμε, ή τα υποψιαζόμαστε εδώ και τόσες δεκαετίες, «κοιτάγαμε τη δουλειά μας» και νομίζαμε ότι φροντίζαμε τις οικογένειές μας και τον κοινωνικό-επαγγελματικό μας περίγυρο. Ούτε ν’ αναπνέουν ανάμεσά μας δεν θα έπρεπε να τους είχαμε επιτρέψει! Την ίδια τους την ύπαρξη θα έπρεπε να είχαμε εξοστρακίσει! Τους θρέψαμε, όμως, με την ανοχή μας κι αμετανόητοι και παχύσαρκοι σκυλεύουν και πλιατσικολογούν. Κυβερνούν οι έσχατοι, καπηλευόμενοι τα έργα των αρίστων.

Εμείς, οι συνεπείς, οι αξιοπρεπείς, επιτρέψαμε στον «αχόρταγο» να μας ρουφάει και να ταΐζει τα παρατρεχαμενάκια του από το βιός μας.  Τώρα, έχοντάς τα φάει όλα, ρουφάει αίμα και τρώει τις καμένες σάρκες των παιδιών που θυσιάζει στο δράκο της παγκοσμιοποίησης. Όσα παιδιά έμειναν. Όσα παιδιά ξέμειναν. Τ’ άλλα τα πήραν γενίτσαρους, Εταίροι και Μνηστήρες, στο παιδομάζωμα.

Σκατά!

Λευκά άνθη, σαν τα φτερά της αγγελουδένιας που έφυγε...

ΠΚΒ_ 3-12-2013

©Κείμενο και φωτογραφίες Πέγκυ Βάβαλη_03-12-13