Φυσάει πολύ σήμερα. Από χτες το βράδυ, φυσάει πάρα πολύ.
Κάθομαι στη βεράντα των γιασεμιών και γράφω. Δέκα-δέκα, τα ρίχνει ο αέρας τα γιασεμιά στα πλακάκια. Τα σκορπίζει, δημιουργώντας εφήμερες μωσαϊκές συνθέσεις, κι ύστερα τα συγκεντρώνει στις γωνιές. Νοικοκυρεμένα. Για την ακρίβεια, κοχεμένα. Μ’ αρέσει αυτή η λέξη.
Ο φοίνικάς μου, τσακώνεται με το διπλανό πεύκο για επικράτηση. Ανάβω ένα τσιγάρο και απολαμβάνω μια γουλιά από τον καφέ μου (ελληνικό ή τούρκικο, δεν έχει σημασία. Μοσχοβολάει. Αυτό έχει σημασία.). Ο αέρας ολοένα δυναμώνει και τα τζιτζίκια απτόητα.
Με πήρε και με σήκωσε! Ο αέρας! Ξαφνικά!
Πετάω! Τρόμαξα λιγάκι, αλλά, μια χαρά είναι! Ανεβαίνω στα σύννεφα! Χαζεύω τον ουρανό γύρω μου. Α, τι όμορφα που είναι εδώ πάνω! Ούτε αέρας, ούτε ήχοι, μόνο ηρεμία. Μια χαμογελαστή γαλήνη.
Όπως κοιτώ από ψηλά, δεν μοιάζει η Γη με ζωγραφιά. Όπως είναι φαίνεται. Κι αν θες να τη δεις σα ζωγραφιά, έχει κάτι μουντζούρες, να! Τεράστια πασαλείμματα. Η ορατότητα, από ψηλά, έχει μια πλήρη καθαρότητα και μηδενική αλλοίωση των μεγεθών.
Πάνω από το σπίτι μου, παρατηρώ ότι θέλει βάψιμο. Πάνω από την Ελλάδα, παρατηρώ ότι θέλει πλύσιμο. Το ίδιο παρατηρώ και κατά τη διάρκεια της βόλτας που κάνω γύρω-γύρω από τη Γη. Πολλή βρομιά, βρε παιδί μου. Ευτυχώς, η μπόχα δεν φτάνει εδώ πάνω. Η εικόνα, όμως, είναι γεμάτη ασυμμετρίες και κακογουστιές, πρόχειρα στημένες πάνω σε ένα πανέμορφο τοπίο. Ο Πύργος της Βαβέλ δεν ήταν ένας, τελικά. Είναι τόσο πολλοί, που έχασα το μέτρημα.
Βλέπω ανθρώπους να λένε, χωρίς να συνομιλούν.
Βλέπω ανθρώπους να ακούνε χωρίς να επεξεργάζονται.
Να κοιτούν, δίχως να βλέπουν.
Κι αυτές οι μουντζούρες, απλώνονται σαν το λεκέ από μελάνι στο στυπόχαρτο.
Φουπ! Με βουτάει ο άνεμος και διαισθάνομαι ότι με επιστρέφει στην καρέκλα μου. Με ξαναβάζει στη θέση μου.
Ίπταμαι, πάλι, πάνω από την Ελλάδα. Πουφ!
Πάνω από το σπίτι. Α, και κάτι κεραμίδια χρειάζονται επισκευή.
Ο ηλεκτρονικός μου υπολογιστής, εδώ στη βεράντα, είναι γεμάτος γιασεμιά.
Π.Κ.Β.
21-08-2010
© Peggy Carajopoulou-Vavali 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου