ΤΡΕΧΟΥΜΕΝΑ

ΤΡΕΧΟΥΜΕΝΑ

Οι κυβερνήσεις και οι ποικίλοι οργανισμοί προστασίας του περιβάλλοντος στις αναπτυγμένες, ακόμα και στις αναπτυσσόμενες χώρες, ωρύονται κρούοντας κώδωνες κινδύνου – και σειρήνες ενίοτε – περί της μείωσης των υδάτινων πόρων αυτού του πλανήτη. Κάθε τόσο, εδώ και δύο δεκαετίες, περίπου, κυκλοφορούν διάφορα άκρως ανησυχητικά ενημερωτικά φυλλάδια με πληθώρα προτάσεων οικονομίας στην κατανάλωση του νερού. Οι εν λόγω προτάσεις απευθύνονται στα νοικοκυριά, στους πολίτες, στους κατοίκους. Δηλαδή στους ιδιώτες. Τα ΜΜΕ, επίσης, συχνά-πυκνά, αναφέρονται, με τον πάγια καταστροφολογικό τους τρόπο, στο στέρεμα των υδάτινων πηγών, παροτρύνοντας το κοινό τους σε οικονομία κατανάλωσης νερού, με διάφορους τρόπους, συχνά πρακτικότατους.

Η Ελλάδα είναι μια ανεπτυγμένη χώρα. (Δεν θα σχολιάσουμε εδώ το πώς, από ποιους και με ποια κριτήρια ορίζεται το επίπεδο ανάπτυξης μιας χώρας.) Σαν τέτοια, υποχρεούται να διαθέτει μεγάλη οικολογική ευαισθησία, την οποία και επιδεικνύει με την υποκρισία και με την αναποτελεσματικότητα που οι δυτικές κοινωνίες αρέσκονται να αποκαλούν με το παρατσούκλι «πολιτική ορθότητα», γενικά, αόριστα και συνήθως ανήθικα. Στα πλαίσια της οικολογικής ευαισθητοποίησης είναι πολιτικά ορθό να παροτρύνει τους πολίτες της, δηλαδή τους ιδιώτες, σε οικονομία νερού. Το νερό που καταναλώνουν τα ελληνικά νοικοκυριά παρέχεται είτε από την ΕΥΔΑΠ, ή από τους οργανισμούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι οποίοι βάζουν πρόστιμα στα νοικοκυριά που πραγματοποιούν υπερβολική κατανάλωση, δηλαδή στους ιδιώτες πελάτες τους. Αν παρατηρηθεί πιθανότητα διαρροής στο υδραυλικό σύστημα του υδροδοτούμενου οικήματος, η οποία συνεπάγεται υπερβολικά, έως αστρονομικά αυξημένο τιμολόγιο για το εν λόγω νοικοκυριό, ο πελάτης ενημερώνεται στο τέλος του τριμήνου ή τετραμήνου – αφού τού έχει χρεωθεί η μεγάλη ποσότητα νερού που χάθηκε – με την έκδοση του λογαριασμού και καλείται να ελέγξει την υδραυλική του εγκατάσταση και να την επιδιορθώσει.

Η κατασπατάληση των υδάτινων πόρων από την ίδια την ΕΥΔΑΠ και από τους Δήμους και τις Κοινότητες δεν ελέγχεται από κάποια Αρχή. Οπότε, όταν συμβαίνει, απλά συμβαίνει. Για παράδειγμα, πολλά αυτοπότιστα συστήματα σε πολλά δημόσια και συνήθως δημοτικά πάρκα, πρασιές και φυτεμένες νησίδες λεωφόρων λειτουργούν ελαττωματικά, ποτίζοντας την άσφαλτο, μπουγελώνοντας τους περαστικούς και αποξηραίνοντας θλιβερά το πάρκο, τη νησίδα, τη ζαρντινιέρα. Επειδή δεν υπάρχει επιβλέπουσα Αρχή, αναλαμβάνει και αυτή την ευθύνη ο δημότης-πολίτης-ιδιώτης. Ο οποίος
τηλεφωνεί στο Δημοτικό Κατάστημα για να αναφέρει το γεγονός και να ζητήσει να διορθωθεί η βλάβη. Ένα τέτοιο τηλεφώνημα, θα του κοστίσει, κατά μέσον όρο, μισή ώρα πολύτιμου χρόνου και τηλεφωνικής χρέωσης, καθώς θα περάσει από μια μεγάλη σειρά ανεύθυνων οι οποίοι θα το παραπέμπουν στον υπεύθυνο. Σημειωτέον, ότι τα γραφεία αυτών των κοινής ωφελείας επιχειρήσεων λειτουργούν για το κοινό από τις οκτώ το πρωί ως τη μία το μεσημέρι. Δηλαδή, για να επικοινωνήσεις μαζί τους διακόπτεις τη δουλειά σου. Όταν, ο ευσυνείδητος πολίτης θα έχει φτάσει στον υπεύθυνο, αυτός θα τον ακούσει με στιλ υπερπασχολημένου και φρικτά βαριεστημένου διευθυντού και θα τού πει τη φράση κλισέ: «θα το κοιτάξουμε». Απ’ ό,τι έχω καταλάβει, όλα αυτά τα χρόνια και μετά από πολλά τηλεφωνήματα σε Δήμους και ΕΥΔΑΠ, οι υπεύθυνοι τηρούν την υπόσχεσή τους. Απλά, «το κοιτάνε» να τρέχει και να πιτσιλάει τον κόσμο. Φαντάζομαι πως θα σπάνε μεγάλη πλάκα με τα μπουγέλα που τρώνε οι ανυποψίαστοι πολίτες από τους πίδακες-φαντάσματα των αυτοπότιστων. Μεγαλύτερη πλάκα θα έχουν οι πολίτες που πέφτουν στις λιμνούλες που σχηματίζονται στις λακκούβες της ασφάλτου των αφώτιστων δρόμων. Απ’ ό,τι γνωρίζω, οι κακοφτιαγμένοι δρόμοι, τα ημιπότιστα πάρκα και το νερό που ρέει στη χώρα μας, είναι περιουσία του Ελληνικού Λαού, δηλαδή των εν λόγω πολιτών – ιδιωτών.

Όσο για την ΕΥΔΑΠ και τους Δήμους, αν συμβεί βλάβη στις δικές τους σωλήνες, αυτή γίνεται αντιληπτή άμεσα απ’ όλους τους χρήστες του νερού στην περιοχή. Διότι, πλημμυρίζει ο τόπος από εκατοντάδες κυβικά σπαταλημένου νερού και κόβεται το νερό στα γύρω σπίτια. Οπότε, οι αγανακτισμένοι πολίτες – πελάτες τηλεφωνούν στα γραφεία της Υπηρεσίας αμέσως για να πληροφορηθούν από τους υπευθύνους ότι μόλις εντοπισθεί εύκαιρο συνεργείο, θα φροντίσουν να το στείλουν. Τυχαίνει να μείνουν γειτονιές ολόκληρες χωρίς ύδρευση για πολλές ώρες, κάποιες φορές, για μέρες. Η διαθεσιμότητα του πολυάσχολου συνεργείου, γαρ. Τώρα, το ότι στα γραφεία κάθονται, περιμένοντας να σχολάσουν, ογδόντα, που λέει ο λόγος, ενώ τα συνεργεία αποτελούνται από δέκα, εκ των οποίων οι δύο είναι τεχνικοί και οι οκτώ βοηθοί, είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο. Ο παπάς ονομάζεται «προσλήψεις στο Δημόσιο» και το Ευαγγέλιο «Προεκλογικές Διευκολύνσεις».

Αύγουστος, μήνας θερινών διακοπών. Έχω την τύχη να έχω εξοχικό με κήπο και πηγάδι, ένα πολύ παλιό και ζωντανό πηγάδι, από το οποίο ποτίζω τον κήπο και το νερό του οποίου χρησιμοποιώ και για άλλες δουλειές. Παλιά, σ’ αυτήν την περιοχή δεν υπήρχε κεντρικό σύστημα ύδρευσης, οπότε, τα εξοχικά βολεύονταν με τα πηγάδια, όσων είχαν και με δεξαμενές. Εδώ και περίπου τριάντα χρόνια, η περιοχή υδροδοτείται από το Δήμο.

Προχθές το πρωί, όπως έκανα τις δουλειές μου, περνάνε δύο τύποι έξω από την πόρτα της αυλής μου, ουρλιάζοντας το οικογενειακό μας όνομα, χωρίς τον τίτλο κύριος ή κυρία μπροστά. Σκέτο το όνομα, όπως φωνάζουν τα στραβάδια στο Στρατό και με αυστηρό ύφος. Τους ρωτάω τι θέλουν. Ο ένας, που ήταν «φουσκωτός», κατάστικτος στα τατουάζ και φόραγε μια μπαντάνα σαν τσεμπέρι στο κεφάλι του, μού λέει: «Τι έχει πάθει το ρολόι σου;» Κάγκελο εγώ. «Τι θέλετε;», τον ρωτάω ευγενικά. Όχι ότι είμαι τόσο πράος άνθρωπος. Η ευγένειά μου ήταν η ψυχρή και αυστηρή απαίτηση να μού απευθύνεται στον πληθυντικό ο αγριεμένος τύπος που βρισκόταν έξω από την πόρτα μου. Αλλά, ο τσεμπεροφόρος δεν μάσαγε από τέτοια και συνέχισε την ανάκριση:
- Έχεις πηγάδι;
- Μάλιστα. Εσείς;
- Κυρά μου, είμαστε από τον Δήμο. Το ρολόι σου δεν δείχνει κατανάλωση. Μόνο τα πάγια μάς πληρώνεις. Δε χαλάς νερό;
- Κάνω οικονομία σε ένα σπίτι που δεν κατοικείται όλο το χρόνο. Οπότε, λογικό είναι να μην ξεπερνάω τα πάγια. Είστε υπάλληλος του Δήμου;
- Ναι
- Πέστε μου το όνομά σας.
- Να ρωτήσεις στο Δήμο το όνομά μου και να φτιάξεις το ρολόι σου!

Αυτή ήταν η επιβράβευσή μου από τον φουσκωτό που έστειλε ο Δήμος να μού κάνει παρατήρηση που δεν σπαταλάω το νερό.

Η συγκεκριμένη Δημοτική Αρχή, αμελεί, εδώ και μερικά χρόνια να επιδιορθώσει μια σωλήνα στον δρόμο που βρίσκεται το σπίτι μου, από την οποία συνεχώς (χειμώνα – καλοκαίρι) αναβλύζει νερό, το οποίο διασχίζοντας το δρόμο μας, βγαίνει στον κεντρικό παραλιακό δρόμο. Αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται από τους περισσότερους που μένουμε σ’ αυτόν το δρόμο, σε ώτα μη ακουόντων δημοτικών αρχόντων. Το είπα στον φουσκωτό με τα τατού και το τσεμπέρι και στον διακοσμητικό συνοδό του.

- Γιατί, αντί να μάς ενοχλείτε στα σπίτια μας με άχρηστες ερωτήσεις, δεν φτιάχνετε τη μόνιμη διαρροή στο δρόμο μας;
- Να τηλεφωνήσεις στον Αντιδήμαρχο να τού πεις τα παράπονά σου.

Ο κόσμος χάνεται. Για την ακρίβεια, η Ελλάδα καίγεται κάθε καλοκαίρι και ο Δήμος μας, αντί να καθαρίζει τα κατάξερα αγριόχορτα και τα πούσια από τα πεύκα, που σχηματίζουν λόφους ύψους πενήντα εκατοστών κατά μήκος των δρόμων του εξοχικού μας θερέτρου, απασχολεί δύο «Υπαλλήλους» του να εξακριβώσουν γιατί κάποιοι παραθεριστές πληρώνουν μικρούς λογαριασμούς ύδρευσης. Το φουσκωτό τερατάκι και ο αμίλητος συνοδός του, μια χαρά θα μπορούσαν να «σταλούν» από τους προϊσταμένους τους με τις τσάπες για να καθαρίσουν τους δρόμους. Έτσι, ο μισθός που λαμβάνουν από τους φόρους και τα δημοτικά τέλη που πληρώνουν οι ιδιώτες, θα απέδιδε κάπως. Μια χαρά θα μπορούσαν να έχουν σταματήσει την εγκληματική σπατάλη νερού που συνεχίζεται, χρόνια τώρα. Μια χαρά θα μπορούσαν να κάνουν σωστά και φιλότιμα τη δουλειά για την οποία τους πληρώνουμε, εμείς οι υπεύθυνοι για όλα πολίτες – ιδιώτες – δημότες. Εμείς, που εκτός από εν δυνάμει ψηφοφόροι των Πολιτικών – Πολωτικών Κομμάτων, είμαστε κάτοικοι αυτής της χώρας και έχουμε υποχρέωση να φροντίζουμε πρώτιστα για το ευ ζην εαυτών και αλλήλων.

Θα γράψω άλλη μια επιστολή στο Δήμο.

Π.Κ.Β.

© Peggy Carajopoulou-Vavali 2010