Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΙ Ο ΚΥΡ-ΑΝΤΩΝΗΣ

Ο μικρός Νικόλας είναι περίπου δεκαοχτάρης. Μαζί με μερικούς συνομηλίκους του, έχει βγει στην πλατεία και παίζει μπάλα με μερικά μικρότερα παιδιά, περίπου δωδεκάχρονα. Ο μικρός Νικόλας είναι ψηλός, αθλητικός, καλοντυμένος και καλοζωισμένος, όπως και οι υπόλοιποι έφηβοι της παρέας του. Μια χαρά παλικάρι δείχνει, μέχρι ν΄ ανοίξει το στόμα του. Ο μικρός Νικόλας, που είναι μεγάλος, μια νοητική υστέρηση την έχει, προφανώς. Αυτό δεν είναι ούτε κακό, ούτε καλό. Είναι γεγονός. Επειδή είμαστε καλοί άνθρωποι και αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα, τον νοιαζόμαστε τον Νικόλα και κατανοούμε την τάση του να παίζει με μικρότερα παιδιά αντί να συγχρωτίζεται με συνομήλικά του αγόρια και κορίτσια.

Ο κύριος Αντώνης, από την άλλη, στην απόγνωση που τον διακατέχει για την απώλεια της καρέκλας και των προνομίων που αυτή του παρέχει, έχει πάρει τους δρόμους της πολιτικής του μοναξιάς και ψάχνει κοινό σε άδειες πλατείες. Αυτόν δεν τον νοιαζόμαστε, διότι ούτε αυτός μας νοιάζεται, αλλά κατανοούμε την καταθλιπτική του μοναξιά. Κατανοούμε, επίσης το γεγονός ότι το στενό του περιβάλλον δεν του επιτρέπει να κυκλοφορεί μόνος και του έχει επιβάλει μια νταμ ντε κομπανί κι έναν κοινωνικό λειτουργό, στις μοναχικές του βόλτες. Έτσι, το στενό του περιβάλλον  προλαμβάνει πιθανό σίλβερ αλέρτ.

Ο μικρός Νικόλας κι η παρέα του, κλωτσάνε, με τα ολοκαίνουργα αθλητικά παπούτσια τους, ανέμελα και άσχετα μια μπάλα, η οποία σκάει, εντελώς τυχαία, στο καλογυαλισμένο σκαρπίνι του καημένου του πρωθυπουργού. Ευτυχώς! Διότι, συνήθως, όταν κάποιος διασχίζει χαλαρά μια πλατεία όπου μια παρέα παίζει με μια μπάλα, τρώει τη μπάλα στη μούρη και ζητάει τα ρέστα από τα παιδιά, κατεβάζοντας ποικιλία καντηλιών και άλλων αντικειμένων από τα ράφια τους!

Στη μικρή, τρυφερή ιστορία μας, όμως, τα πράγματα έρχονται δεξιά, τόσο για τον πρωθυπουργό όσο και για τον μικρό Νικόλα, ο οποίος, σε άλλο διαφημιστικό σποτ, θα μπορούσε να διαφημίζει ανδρικά εσώρουχα και να βγάζει ένα πολύ καλό μεροκάματο. Επίσης, αντί να χαζολογάει στις πλατείες, θα μπορούσε να ξεστραβώνεται σε κάποια βιβλιοθήκη, ή έστω, σε κάποιο φροντιστήριο για μαθητές τρίτης Λυκείου.

Παρότι οι γονείς του του έχουν μάθει να μην μιλάει με αγνώστους κυρίους, ιδιαιτέρως όταν αυτοί φοράνε καπαρντίνα και τον πλησιάζουν για να του πιάσουν την κουβέντα, ο δίμετρος μικρός Νικόλας, κάνει το ακριβώς αντίθετο! Πιάνει αυτός την κουβέντα στον μεσήλικα κύριο με την καπαρντίνα. Όχι, δεν παραβαίνει τις νουθεσίες των γονιών του! Ο μελαγχολικός κύριος δεν είναι άγνωστος! Είναι κοτζάμ πρωθυπουργός, ακόμα! Ο μικρός Νικόλας θα πουλήσει μούρη στους συμμαθητές του αύριο, ότι έπαιζε μπάλα με τον πρωθυπουργό! Θα ανέβει στα μάτια όλων εκείνων που τον αποφεύγουν διακριτικά! Θα ανέβει; Τόσο του φτάνει, τόσο καταλαβαίνει, ο καημένος… κι είναι κι ωραίο παλικαράκι, το χρυσό μου… Τέλος πάντων.

Επειδή δεν έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει δική του άποψη κι επειδή πρέπει να πιάσει, οπωσδήποτε, κουβέντα με τον κύριο πρωθυπουργό, ξεκινάει την κονβερσασιόν με μια ατάκα που έπιασε τυχαία από τον μπαμπά του. Ο κύριος πρωθυπουργός, παρά τα μύρια όσα πολιτικά του κουσούρια, είναι κι ίδιος γονιός και σαν τέτοιος, συμπονάει το καημένο το παλικάρι και του μιλάει όπως ένας καλός άνθρωπος θα συνομιλούσε μ’ ένα παιδί που πάσχει από νοητική υστέρηση. Τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας, για να μην πληγωθεί ο μικρός Νικόλας, τον οποίο οι γονείς τους τους έχουν πει να τον προσέχουν και να τον αγαπούν, προσποιούνται πως αυτή η συνομιλία τα ενδιαφέρει και τα διαφωτίζει αφάνταστα! Η δύναμη της φιλίας κι η καλοσύνη των ανθρώπων, στο μεγαλείο της!

Έτσι, ο μεν μικρός Νικόλας, είναι πανευτυχής, η παρέα των εφήβων έχει κάνει το καθήκον της κι ο κύριος Αντώνης έχει, για μια φορά ακόμα, αποδείξει ότι είναι ατάλαντος ηθοποιός, αλλά καλός πατέρας!

Νομίζω πως ο κύριος Αντώνης, παρά το γεγονός ότι χτυπιέται και προσπαθεί, σε όλους τους τόνους – συνήθως οξείς και απρεπείς – να με πείσει ότι βρίσκεται σε απόγνωση για τη διατήρηση της πρωθυπουργικής καρέκλας, δεν τη θέλει την εν λόγω καρέκλα πχιά. Νομίζω ότι, έτσι όπως έχει καταντήσει την καρέκλα και την χώρα, απεγνωσμένα φωνάζει στους πάντες: Πάρτε αυτή την καρέκλα από τον ποπό μου!

Νομίζω πως, ο πονηρούλης, θέλει να παραχωρήσει την καρέκλα σε άλλον ποπό, ώστε να γκρεμοτσακιστεί ο επόμενος από την ξεχαρβαλωμένη καρέκλα και να επανέλθει ο κύριος Αντώνης στρογγυλοκαθισμένος σε καινούρια πολυθρόνα, που θα είναι και πιο άνετη και μεγαλύτερης διάρκειας.

Έτσι νομίζω πως νομίζει, τελών εν συγχύσει.

Π.Κ.Β. 11-01-2015

κείμενο © Πέγκυ Βάβαλη_2015