Γιατί "ξεχάσαμε" την έννοια της λέξης Αλήθεια? Α-λήθεια. Η μη λήθη. Α-λάθεια. Το σωστό.
Αν ξαναρχίζαμε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις σωστά, θα αποφεύγαμε πολλά ομαδικά-κοινωνικά στραβοπατήματα. Η χρήση των λέξεων, του λόγου, είναι αμφίδρομη: την εκφέρουμε και την προσλαμβάνουμε επίσης. Οπότε η σωστή χρήση των λέξεων έχει να κάνει το ίδιο με αυτά που λέμε και γράφουμε όπως και με αυτά που ακούμε ή διαβάζουμε. Να μιλάμε αληθινά μεταξύ μας. Με ορθό λόγο και όχι με την πολιτική ορθότητα που μάς έχει επιβάλλει η θεοποίηση του χρήματος μέσω της επικοινωνιακής ανηθικότητας των ΜΜΕ και των εγκληματικών δράσεων των Διεθνών Αγορών. Ας πάψουμε να προσλαμβάνουμε και να επεξεργαζόμαστε ψευδείς πληροφορίες από οπουδήποτε. Ας αρχίσουμε να εκφράζουμε τη σκέψη με ειλικρίνεια και σεβασμό προς τον ή τους αποδέκτες της.
Ποιός μπορεί να ακούει τις ασυναρτησίες των πολιτικών, όποιας χώρας? Αντιλαμβανόμαστε ότι μάς κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα. Αντί να τούς διακόπτουμε και στη συνέχεια να τούς παύουμε από το λειτούργημα-αξίωμα που με ασέβεια ασκούν, σχολιάζουμε το μέγεθος της υποκρισίας τους. Χαμένος χρόνος. Σπατάλη ζωτικών λειτουργιών μας. Με τον ίδιο τρόπο γκρινιάζουμε, οι πολίτες των χωρών αυτού του πλανήτη, για τις Δημόσιες Υπηρεσίες, για το Εργοδοτικό Σύστημα, για τις ζημιές στο Φυσικό Περιβάλλον, για το Τραπεζικό Σύστημα, κτλ. Ας βγάλουμε τον παραλογισμό από τη ζωή μας, με μικρά, έστω, αλλά σταθερά βήματα.
Οι σύγχρονες κοινωνίες μας, της δήθεν αφθονίας, έχουν τελείως παρεκτραπεί από την ορθή χρήση του λόγου. Μάς διδάσκουν θεωρίες του κέρδους και της ζημίας και παραμελούν να μάς διδάξουν την Αλήθεια της Ζωής. Αυτές οι θεωρίες του κακώς εννοούμενου "ευ ζην" έχουν εντυπωθεί στο κύτταρό μας, στη συλλογική μας μνήμη και - σαν τους ιούς του ηλεκτρονικού υπολογιστή - καταστρέφουν τη μνήμη του σκληρού μας δίσκου, του εγκεφάλου, εκφυλίζοντας τις ανθρώπινες λειτουργίες μας. Τα συναισθήματα και οι συμπεριφορές μας έχουν αλλοιωθεί. Έχουμε πάψει να εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε, αυτό που σκεφτόμαστε. Μιλάμε και συνυπάρχουμε με κλισέ, των οποίων τη χρησιμότητα ,ή την προέλευση, έχουμε πάψει να επεξεργαζόμαστε. Η συνεχής και αυξανόμενη προσπάθεια της, με οικονομικούς όρους, κοινωνικής επιβίωσης ή ανέλιξής μας, μάς εξουθενώνει. Μάς εξασθενεί. Μάς παίρνει τη δύναμη.
Παίζοντας ξέφρενα σ' ένα παιγνίδι (που όλοι μαζί κάποτε ξεκινήσαμε και που όλοι μαζί είχαμε συμφωνήσει τους όρους και τους στόχους του), δεν έχουμε προλάβει να παρατηρήσουμε ότι αρκετοί από τους συμπαίχτες μας όχι μόνο παραβιάζουν τους όρους, αλλά έχουν αλλάξει και τους στόχους του παιγνιδιού. Δεν είναι κακοί οι συμπαίχτες μας. Όλοι μαζί παίζουμε. Όλοι μαζί είμαστε συνυπεύθυνοι για την τήρηση των όρων και των στόχων του παιγνιδιού. Επίσης, όλοι μαζί φέρουμε την ευθύνη της διατήρησης της κοινής μας, της συλλογικής ευχαρίστησης που αποκομίζουμε από το συγκεκριμένο παιγνίδι.
Όταν τα παιδιά παίζουν, πετάνε έξω από το παιγνίδι τον ζαβολιάρη. Συνήθως αναγκάζεται, μια και δεν έχει παρέα, να συμμορφωθεί.
Όταν τα παιδιά παίζουν, συνεχίζουν το παιγνίδι για όσο τούς είναι ευχάριστο. Αν γίνει βαρετό ή δυσάρεστο, το παρατάνε και απασχολούνται με το επόμενο, ή σκαρφίζονται κάτι καλύτερο.
Ας προσπαθήσουμε να θυμώμαστε συχνότερα τι είναι αυτό που πραγματικά μάς αρέσει, μάς ευχαριστεί, μάς ωφελεί. Η αξιολόγηση των παιδικών αναμνήσεων είναι μια καλή άσκηση ευζωίας.
Ναι, πολλοί από μάς, σε τούτον τον πλανήτη, θέλουμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Να τον επαναφέρουμε στα ανθρώπινα μέτρα του. Πρώτα πρέπει να αποδομήσουμε τις αναληθείς-λανθασμένες πεποιθήσεις μας. Πρώτα πρέπει να φροντίσουμε τον εαυτό μας με αγάπη. Αγαπώντας εαυτόν, θα αγαπήσουμε αυτόματα και τον "πλησίον". Τι είναι εξ' άλλου του "Αγαπάτε Αλλήλους", παρά η προτροπή να αγαπάμε μέσα από μάς τον κόσμο όλο? Δεν είναι εύκολο σήμερα. Όμως, όντας στη φύση μας, είναι δυνατό και πραγματοποιήσιμο με την Αλήθεια οδηγό μας. Ας επανεξετάσουμε ήρεμα τις υποχρεώσεις, τις απαγορεύσεις, και τις επιθυμίες, τα αισθήματά μας. Θέτοντας τα όριά μας, θα μπορέσουμε να επαναξιολογήσουμε και να επανιεραρχήσουμε τις ανθρώπινες ιδιότητές μας.
Μέτρον Άριστον, είπε ο σοφός. Μέτρον Άριστον Άνθρωπος, λέω εγώ και προσπαθώ να το βιώσω.
Τα γράφω, για να μπορέσω να τα κατανοήσω κι εγώ.
Πέγκυ Καρατζοπούλου-Βάβαλη
21/07/2010
©Peggy Karatzopoulou-Vavali 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου