Πάπαλα!!!

Πάπαλα!!!!!

Από την αυγή της Βιομηχανικής Εποχής, μέχρι τούτη την ώρα που γράφω, η Αστική Τάξη, η Μεσαία Τάξη έχει φορτωθεί την οικονομική ευθύνη της λειτουργίας των κοινωνιών μας. Αυτή ήταν μια ευγενική διατύπωση της σκέψης που είναι σφηνωμένη στο μυαλό μου εδώ και μερικές δεκαετίες και είναι η εξής: «Από την ημέρα που κινήθηκε πάνω στις ράγες του σιδηροδρομικού σταθμού του Manchester το πρώτο τρένο, όλα τα σπασμένα, σ’ αυτόν τον πλανήτη τα πληρώνει η Μεσαία Τάξη.» Για να ακριβολογήσω, τα χρεώνει στην Μεσαία Τάξη το Κυβερνητικό Σύστημα, (το οποίο, σε μεγάλο βαθμό, έχει η ίδια επιλέξει,) και εκείνη τα πληρώνει, ως μη έχουσα άλλη επιλογή. Ως μη έχουσα άλλη επιλογή? Εδώ ξεκινάει το ζήτημα και το ζητούμενο.

Ποια είναι η Μεσαία Τάξη σήμερα? Πώς θα την όριζα, σήμερα? Είναι μια ευρύτατη κοινωνική τάξη ανθρώπων με ασαφή όρια και μεταβλητά σύνορα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ο όρος «κοινωνική τάξη», έχει καταργηθεί εδώ και αρκετές δεκαετίες και έχει αντικατασταθεί από τον όρο «οικονομική τάξη», καθώς οι «κοινωνίες» μας έχουν υποβιβαστεί σε «οικονομίες». Δεν συμφωνώ με αυτό, οπότε οφείλω να κάνω κάτι για να το αλλάξω. Όχι να το ανατρέψω βίαια, αλλά να το επαναφέρω ομαλά. Χρειάζεται να κάνουμε μια αναστροφή για να επιστρέψουμε σ’ αυτό που είμαστε. Είμαστε άνθρωποι και όχι ταμειακές μηχανές. Αυτό χρειάζεται να το πιστέψουμε ως αξίωμα, ώστε να επαναφέρουμε και να επανέλθουμε στις εργοστασιακές μας προδιαγραφές. Εγώ το έχω κατανοήσει. Το θυμήθηκα, ξαφνικά, μια μέρα που ήμουν πολύ θυμωμένη με το «σύστημα». Ήμουν πολύ θυμωμένη με το κυβερνητικό χρηματο-οικονομικο-κοινωνικό σύστημα. Έβραζα και θα έσκαγα, αν, ξαφνικά, δεν μού ερχόταν η ανάμνηση της ανθρώπινης φύσης και ιδιότητάς μου. Σαν επιφοίτηση, σαν φώτιση μού ήρθε η πληροφορία ότι δεν είμαι Α.Φ.Μ., αλλά άνθρωπος, που ανάμεσα σε πολλά, πάμπολλα άλλα, διαθέτει και έναν αριθμό φορολογικού μητρώου για την προσωπική εξυπηρέτησή του και για την αρμονική συνεργασία του με το κοινωνικό σύνολο στο οποίο έχει ενταχθεί.

Εκείνη την ημέρα, έφυγε, μαγικά, η λάσπη από τα μάτια μου και είδα το φως το αληθινό! Ήταν μια απλή, απλούστατη διαδικασία η οποία έλαβε χώρα με μια σειρά απλών διατυπώσεων. Δεν ένιωσα καμιά έξαρση, έξαψη, ή κάτι περίεργο, όταν συνέβαιναν αυτά. Ήταν μια διαδικασία του αυτονόητου, η οποία απομάκρυνε κάθε θυμό ή φόβο και με επανέφερε στην ανθρώπινη φύση μου.

Παρατηρώ ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει σε αρκετό κόσμο γύρω μου. Επειδή είναι τόσο φυσικό, όσο το γεγονός ότι αναπνέουμε, κανείς δεν το συζητά σαν κάτι αξιοπερίεργο. Είναι μια απλή α-λήθεια. Μια επιστροφή από την λήθη στην α-λήθεια. Η α-λήθεια είναι η φύση του ανθρώπου και το εργαλείο του και το όπλο του και η ασπίδα του. Μόλις, λοιπόν, θυμηθούμε τη φύση μας, γινόμαστε αληθινοί. Μάλλον, επανερχόμαστε στην Αλήθεια, έτσι απλά.

Όταν πολλοί από μάς επανερχόμαστε στην φυσική μας κατάσταση, το ρήμα «επανέρχομαι» γίνεται σύνθετο: συν-επανερχόμαστε, οπότε αντικαθίσταται από το ρήμα «συνέρχομαι». Δόξα των Θεώ, είμαστε πολλοί αυτοί που, σιγά-σιγά έχουμε αρχίσει να συνερχόμαστε. Δηλαδή, να επιστρέφουμε στον αληθινό εαυτό μας και να ξαναγινόμαστε κανονικοί άνθρωποι μέσα στα κοινωνικά σύνολα στα οποία βρισκόμαστε. Ο σύνδεσμος «συν» παίζει καταλυτικό ρόλο στον ανθρώπινο επαναπροσδιορισμό μας, διότι, μόλις πέσει η λάσπη από τα μάτια μας, και αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι ο Α.Φ.Μ., ο Α.Τ., οι αριθμοί των τραπεζικών μας λογαριασμών, τα PIN,τα PUK οι αριθμοί κοινωνικής ασφάλισης και όλα τα σχετικά, είναι κωδικοί προσωπικής και κοινωνικής εξυπηρέτησής μας, παρατηρούμε ότι και όλοι οι υπόλοιποι κάτοχοι σχετικών αριθμών ταξινόμησης και χρηματικών ποσών, είναι επίσης άνθρωποι κανονικοί και όχι ταμειακές μηχανές ή χρήσιμοι κωδικοί. Η εν λόγω παρατήρηση μάς οδηγεί στο επόμενο, αυτόματο στάδιο της διαδικασίας, το οποίο είναι η αναγνώρισή τους ως ανθρώπων επίσης, διαπίστωση η οποία μάς οδηγεί στην κατανόησή τους ως συνανθρώπων μας. Οπότε, έχουμε μπει ήδη στην επόμενη κατανόηση, η οποία είναι η αντωνυμία «Εμείς». Αυτό είναι όλο! Εμείς είμαστε άνθρωποι. Αυτό συνεπάγεται ότι εμείς θέλουμε, μπορούμε και δικαιούμαστε να ζούμε με ασφάλεια στις ανθρώπινες κοινωνίες μας και να περνάμε καλά, όλοι μαζί. Αρμονικά. Ο αρμός είναι συνδετικό στοιχείο. Η Αρμονία είναι η φυσική μας σύνδεση μεταξύ μας, καθώς και με το περιβάλλον μας, το οποίο είναι ιδανικό για την ανάπτυξή μας. Το φυσικό περιβάλλον μας είναι αυτός ο πλανήτης, προς το παρόν. Το, δε, φυσικό περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται και αναπτύσσεται αυτός ο πλανήτης, είναι ο Κόσμος.

Την ημέρα που ξαναθυμήθηκα την ανθρώπινη υπόστασή μου, άρα και των υπολοίπων κατοίκων του Πλανήτη Γη, ο θυμός μου εναντίον «εκείνων που κυβερνούν τις τύχες μας» (άλλη μια ανυπόστατη έκφραση, που έχει εγγραφεί λαθραία στο DNA μας), μεταλλάχτηκε σε συναδελφική κατανόηση. Η οργή μου για την αιμοσταγή και ξεδιάντροπη εκμετάλλευση της Μεσαίας Αστικής Τάξης, μετατράπηκε σε ένα τσαχπίνικο κλείσιμο του ματιού. Το άγχος μου για το πώς θα αντιμετωπίσω τα όλο και μεγαλύτερα εμπόδια και τα αυξανόμενα προβλήματα, αντικαταστάθηκε από το μαγικό ραβδάκι που ακύρωσε τα προβλήματα, εξαφανίζοντας τα εμπόδια. Η, δε, ανασφάλειά μου για το πώς θα εκληφθούν αυτά που λέω από τους συμμαθητές μου της Μέσης Αστικής Τάξης, έχει μετουσιωθεί σε ένα μόνιμο αρχαϊκό μειδίαμα, το οποίο έχει εγκατασταθεί στο πρόσωπό μου και στη σκέψη μου, οδηγώντας τα δάκτυλά μου στο πληκτρολόγιο.

Συνεργάζομαι, συμβαδίζω, συμπλέω, συναθροίζομαι, συμπράττω, συνδράμω, συμπονώ, συνεισφέρω, συναινώ, συνδυάζω, συγκαλώ, συνέρχομαι, συνομιλώ, συγκατοικώ, συντρώγω, συμπίνω, συνδιαλάσσομαι, συνδιαλέγομαι, συγκοινωνώ, συνομολογώ, συνασπίζομαι, συγγράφω, συνεπανεξανθρωπίζομαι.

Χρειάζεται να συμφωνήσουμε στην παραδοχή ότι δεν «τα έκαναν σκατά» οι κυβερνώντες. Όλοι μαζί τα κάναμε σκατά. Οι κυβερνώντες δεν ζουν και δρουν σε έναν κόσμο μακρινό κι αλλιώτικο. Εδώ είμαστε, όλοι μαζί, εξίσου συνυπεύθυνοι για τον Παρθενώνα και για την Θεωρία της Σχετικότητας, όσο και για την αδικαιολόγητη ανέχεια και για του πολέμους, όποιας φύσης, και για τη λειψυδρία και για την υπερθέρμανση του Πλανήτη. Μαζί δημιουργήσαμε τα επιτεύγματα, μαζί και τις ντροπές μας. Μαζί θα επανέλθουμε, δηλαδή, θα συνέλθουμε.

Βαρέθηκα ν’ ακούω για Κέντρα Λήψης Αποφάσεων, για Οίκους Αξιολόγησης, για την άνοδο και την πτώση των Χρηματιστηριακών Δεικτών, για τιμές και ατιμίες. Βαρέθηκα τις μετρήσεις της «κοινής γνώμης» μέσω των προ-κατ ερωτηματολογίων που συντάσσουν, κατά παραγγελία, και τα επεξεργάζονται οι εκπρόσωποι της πιο τυχοδιωκτικής ψευδο-επιστήμης της εποχής μας, της Στατιστικής. (Δεν έχω απαντήσει ποτέ στους αξιολύπητους τυπάκους που σε σταματούν στη μέση του δρόμου, με το ερωτηματολόγιο και το μολύβι στο χέρι, ζητώντας λίγα λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο σου. Κλείνω το τηλέφωνο στα μούτρα εκείνων των θρασύτατων ανδρών ή γυναικών, που μού ζητούν να απαντήσω στις ερωτήσεις τους, διαταράσσοντας την οικογενειακή μου γαλήνη και παραβιάζοντάς την ιδιωτικότητά μου.) Βαρέθηκα να συναινώ στην κατάργηση και στην καπήλευση των ανθρώπινων αξιών και στην αντικατάστασή τους από κάλπικα και ψευδώνυμα σκιάχτρα. Πάπαλα! Το έφαγα, το απαίσιο φαγητό μου, με το ζόρι και με το φόβο του μπαμπούλα, το χώνεψα, το αφόδευσα. Πάπαλα!!! Δεν το ξανατρώω, που να έρθει ο κόσμος ανάποδα!

Αυτό, ακριβώς, πρέπει να γίνει: Να έρθει ο κόσμος ανάποδα, για να ισιώσει! Αυτό που απαιτείται, συνεπώς, είναι μια απλή κίνηση, για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Φέρνουμε τα πάνω κάτω, ή τα δεξιά, αριστερά. Εύκολο! Παιγνιδάκι!

Γιατί πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό?

Διότι εθελοτυφλούμε και εθελοκωφεύουμε και, γενικά, έχουμε ατροφήσει τις αισθήσεις και τα αισθήματά μας, καθώς επίσης και τις νοητικές μας ποιότητες. «Ατροφώ» σημαίνει χάνω τη δύναμή μου από έλλειψη τροφής. Εξασθενώ, δηλαδή. Χάνω το σθένος μου, α-σθενώ. Ασθενούμε οι άνθρωποι, οπότε και οι κοινωνίες μας, αντικατοπτρίζοντας τη δική μας κατάσταση, είναι αρρωστημένες κοινωνίες. Αδύναμες, χωρίς ρώμη.

Εθελοτυφλώντας και ατροφώντας-εξασθενώντας τις αισθήσεις μας, καταφέραμε να ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα, την οποία πιστεύουμε για αληθινή. Δεν είναι τα πράγματα έτσι, όπως νομίζουμε ότι είναι. Ο Σέξπιρ το είπε ειρωνικά κι εμείς το δέσαμε κόμπο. Ο Σέξπιρ καλά το είπε, εμείς το διαστρεβλώσαμε. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Και βέβαια! Έτσι είναι αν έτσι νομίζουμε, οπότε δεν είναι έτσι αν δεν νομίζουμε έτσι! Άρα, είναι αλλιώς τα πράγματα, επειδή εμείς νομίζουμε αλλιώς. «Νομίζω», εκ της λέξεως νόμος. Θαυμάσια! Ας το εννοήσουμε! «Εν-νοώ» = βάζω μέσα στο νου μου. «Κατα-νοώ» = κάνω δικό μου αυτό που έβαλα στο νου μου. Το κάνω δική μου γνώση. Ωραία!

Χρειάζεται να χρησιμοποιούμε τον νου για να διατυπώνουμε σωστά τις σκέψεις μέσα στο μυαλό. Να εν-νοούμε για να εκφραζόμαστε και να επικοινωνούμε νοημόνως. Αν επαναφέρουμε τη συνεργασία του μυαλού (λογική) με την καρδιά (συναίσθημα) και με τις φυσικές μας αισθήσεις, θα επαναφέρουμε τις εργοστασιακές μας ρυθμίσεις στο φυσιολογικά ανθρώπινο.

Το παιγνίδι με τις λέξεις έχει τη δύναμη να μάς οδηγήσει στις απαντήσεις που γυρεύουμε. Το πρώτο βήμα για να λάβουμε τις απαντήσεις, είναι να διατυπώσουμε τις ερωτήσεις. Λένε, οι σοφοί, ότι οι απαντήσεις υπάρχουν, οι ερωτήσεις δεν τίθενται σωστά.

Επιστρέφω στο δυσάρεστο γεγονός του φορτώματος των δεινών αυτού του πλανήτη στη Μεσαία Τάξη. Το εξειδικεύω στην τρέχουσα Παγκόσμια Οικονομική Κρίση και στα Οικονομικά Τερτίπια που ταλανίζουν την Ελλάδα. (Το ξέρω πως πλατειάζω, αλλά θα σκάσω αν δεν το πω αυτό. Αφού την Ελλάδα την λένε Ελλάδα κι εμάς Έλληνες, γιατί «στα ξένα» μάς λένε Γραικία και Γραικούς? Μάς μάρανε, καλώς, η ονομασία του γειτονικού κρατιδίου της Πρώην Γιουγκοσλαβίας και κοπτόμαστε τα Σκόπια να μην αυτοαποκαλούνται Μακεδονία, αλλά δεν έχουμε παρατηρήσει ότι ενώ εμείς αυτοαποκαλούμεθα Έλληνες, κανείς ούτε στο ΝΑΤΟ ούτε στην ΕΕ, ούτε πουθενά, δεν μάς φωνάζει με τ’ όνομά μας. Ακόμα κι εμείς, όταν μιλάμε σε ξένες γλώσσες, την Ελλάδα δεν την λέμε Hellas, αλλά Greece, Grece, Griecheland κοκ. Στην Τουρκία, στην Ασία και σε άλλα μακρινά μέρη, μάς αποκαλούν Ίωνες και Ιωνία: Unani-Unanistan, Unan κοκ. Αυτό, τουλάχιστον, είναι πιο κοντά σε μάς.)Επανέρχομαι στο θέμα μου.

Ερώτηση: Και γιατί να πληρώσουμε εμείς, τα σπασμένα?
Απάντηση: Να τα πληρώσουν εκείνοι που τα έσπασαν.

Ασαφείς διατυπώσεις αμφότερες. Η ερώτηση δεν μπορεί να απαντηθεί, γιατί είναι ελλιπής. Η απάντηση είναι ανυπόστατη, μη υφισταμένης της ερώτησης.

«Και γιατί να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα?» Πετάμε το «και». Άχρηστο συντακτικά και νοηματικά. Το «γιατί» το κρατάμε. Ας εξετάσουμε, τώρα, το «να πληρώσουμε». Δεν θα αναλύσουμε τη λέξη κυριολεκτικά (δηλαδή, «πληρώνω» = γεμίζω, ολοκληρώνω, κτλ). Θα χρησιμοποιήσουμε τη συμβατική της έννοια. Πληρώνω = δίνω τα λεφτά μου έναντι κάποιας οφειλής, ή κάποιας υπηρεσίας που έλαβα, ή για να αποκτήσω κάτι. Άρα, δεν μπορούμε να υποβάλουμε την ερώτηση ως: «γιατί να πληρώσουμε» σκέτη. Θεωρώ πως πρέπει να προηγείται η ερώτηση «Από πού προκύπτει η χρέωση? Πώς τεκμηριώνεται η οφειλή?», ή, αλλιώς, «τι αγοράζουμε, τι λαμβάνουμε, τι έχουμε να παίρνουμε πληρώνοντας το ποσό που μάς ζητείται?», ή, έστω, «ποιο αγαθό ή υπηρεσία μάς προσφέρθηκε για το/τα οποίο/α οφείλουμε να καταβάλουμε το αντίτμο?». Ερχόμαστε, τώρα στη λέξη «εμείς». Ποιοι είμαστε οι «εμείς»; Στην περίπτωση αυτού του κειμένου, είμαστε η μέση αστική τάξη, την οποία αποτελούν αρκετές εκατοντάδες εκατομμυρίων κατοίκων αυτού του Πλανήτη. Ελεύθεροι επαγγελματίες, επιστήμονες, επιχειρηματίες, υπάλληλοι διαφόρων εταιρειών, τεχνίτες, καθώς και εισοδηματίες, όλοι άνθρωποι μεσαίων εισοδημάτων. Το «μεσαίο εισόδημα» διαφέρει από χώρα σε χώρα, και από πόλη σε πόλη, ανάλογα με το βιοτικό επίπεδο κάθε χώρας. Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως μια κατάσταση οικονομικής άνεσης, η οποία παρέχει στον ανήκοντα στη μεσαία τάξη, κάτι παραπάνω από τα αναγκαία για τη διαβίωσή του. Συνήθως έχει ιδιόκτητη κατοικία, καθώς και ιδιόκτητη επαγγελματική στέγη, αυτοκίνητο πρόσφατης τεχνολογίας και αρκετά μεγάλου κυβισμού. Έχει τη δυνατότητα να ταξιδεύει για την ευχαρίστησή του και να καταναλώνει παραπάνω από τα αναγκαία για τη διατροφή, τη στέγαση, την ψυχαγωγία και την ένδυσή του. Επίσης, έχει μια, μάλλον, άνετη πρόσβαση στην Ανώτερη Παιδεία.

Βλέπουμε ότι η Μεσαία Αστική Τάξη είναι μια ευρύτατη πληθυσμιακή μάζα, ιδιαίτερα ανομοιογενής κοινωνικά και μορφωσικά, με κοινά οικονομικά-εισοδηματικά χαρακτηριστικά. Αυτή η τάξη ανθρώπων είναι που καταθέτει το μεγαλύτερο μέρος των κρατικών εσόδων. Η Μεσαία Αστική Τάξη είναι η βασική πηγή των κρατικών εσόδων. Σε μια ευνομούμενη, ηθική και δίκαιη κοινωνία, η οποία φροντίζει όλους τους πολίτες ισότιμα, παρέχοντας Παιδεία, Υγειονομική Περίθαλψη και όλα τα Δημόσια Αγαθά και η οποία μεριμνά για τους αδύναμους, τα μέλη της Μεσαίας Αστικής Τάξης, καθώς και όλοι οι πολίτες, θα εισέπρατταν τα ωφέλη των συνεισφορών τους στο Κράτος. Σε μια τέτοια κοινωνία, βέβαια, οι κοινωνικές τάξεις θα οριοθετούνταν με κοινωνικά κριτήρια και όχι με οικονομικά. Επειδή οι σημερινές κοινωνίες των ανθρώπων έχουν ξεφύγει, κατά πολύ, της ευνομίας, της ηθικής και της δικαιοσύνης, η Μεσαία Οικονομική Αστική Τάξη αποτελείται, κυρίως, από εργασιόπληκτους ανθρώπους. Μάς αποκαλώ εργασιόπληκτους και όχι εργασιομανείς, διότι έχοντας εμβολιαστεί με την ανάγκη για απόκτηση όλο και περισσότερων αγαθών, προσπαθούμε, εργαζόμενοι ολοένα και περισσότερο, να κερδίζουμε ολοένα και περισσότερα χρήματα για να αποκτούμε ακόμα περισσότερα πράγματα. Τα αποκτούμε και τα συσσωρεύουμε χωρίς απαραίτητα να τα χρησιμοποιούμε και, σίγουρα, χωρίς να τα χαιρόμαστε. Τη χαρά της ζωής την έχει αντικαταστήσει το άγχος της αύξησης ή, έστω, της διατήρησης του επιπέδου της διαβίωσης. Η εργασία έχει γίνει δουλειά. Δουλεία. Έχουμε μετατραπεί σε εθελοντές δούλους του μέσου των μεταξύ μας συναλλαγών. Του χρήματος. Μια χαρά πρακτικό και εύχρηστο εργαλείο είναι το χρήμα όταν το χρησιμοποιούμε σαν μέσον συναλλαγών. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αυτή η μονάδα μέτρησης των αξιών των προϊόντων και των υπηρεσιών που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας έγινε αυτοσκοπός. Δεν είναι παρανοϊκό αυτό που συμβαίνει. Είναι α-νόητο, άρα α-δια-νόητο!

Συνεχίζοντας την ανάλυση της άκυρης ερώτησης «Και γιατί να πληρώσουμε εμείς, τα σπασμένα?», οφείλουμε να ορίσουμε ποια είναι αυτά. Τα σπασμένα, είναι, κατά το πλείστον, τα κλεμμένα και τα υπεξαιρεμένα χρήματα από τα Κρατικά Ταμεία. Συνήθως είναι αστρονομικά ποσά για το μέγεθος των οποίων έχουμε ακριβή στοιχεία, αλλά σπάνια πληροφορούμεθα ποιοι τα πήραν, ή ποιοι είναι εκείνοι που τα κακοδιαχειρίστηκαν και ποτέ, μα ποτέ, δεν μαθαίνουμε πού βρίσκονται αυτά τα χρήματα. Κάνουν φτερά. Παύουν να υπάρχουν ως χαρτονομίσματα και μετουσιώνονται σε κάτι μεταφυσικό το οποίο ονομάζεται «έλλειμμα». Δηλαδή τα λεφτά μας γίνονται αόρατα. Λείπουν. Ανεπιστρεπτί. Καταργώντας όλους τους Νόμους της Φυσικής και του Σύμπαντος. Έφυγαν, πάνε, πάπαλα! Αφού τα πήραν κάποιοι, κάπου τα πήγαν, κάτι τα έκαναν. Πού πήγαν τα λεφτά και γιατί δεν γίνεται να επιστρέψουν από εκεί που βρίσκονται τώρα? Γιατί κάπου βρίσκονται. Αυτό είναι βέβαιο.

Το αστείο είναι ότι κάθε φορά που κάνουν φτερά τα Κρατικά μας Λεφτά, η Οικονομική Τάξη των Πολιτικών, χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα. Το ένα φωνάζει: Εσείς τα πήρατε! Και το άλλο απαντά: Όχι εμείς, εσείς τα πήρατε! Η ομάδα των Πολιτικών(που λέγεται Πολιτικό Κόμμα) που ασκεί τη διακυβέρνηση της χώρας (και σ’ αυτήν την περίπτωση ονομάζεται Κυβέρνηση), και ποτέ, μα ποτέ δεν φταίει για κανένα δεινό, διότι τα κληρονόμησε, τα δεινά, από την προηγούμενη ομάδα που ασκούσε τη διακυβέρνηση της χώρας, (η οποία τώρα λέγεται Αντιπολίτευση), πάντα προσπαθεί για το καλό του τόπου. Δηλαδή, στην περίπτωσή μας, για την Ελλάδα, βρε γαμώ το! Έχω παρατηρήσει ότι μόνο το «βρε γαμώ το» κάνουν οι Κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι καρπερή, και ρε-γαμώ-την από δω, ρε-γαμώ-την από κει, πρώτον, την έχουνε ξεκάνει και δεύτερον, οι ανεξέλεγκτες συνουσίες έχουν προκαλέσει πληθώρα τερατογενέσεων. Εξ’ αιτίας της κατάργησης του Καιάδα, αυτά τα τερατάκια, τα φορτωνόμαστε εμείς στις πλάτες μας (εκ του αρχαίου ρητού: βάλτε πλάτη) και τα θρέφουμε και τα φροντίζουμε. Η κάθε Κυβέρνηση, της Ελλάδας τουλάχιστον, που τη λένε Γραικία, μέσα στις φροντίδες της για το καλό του τόπου, καλείται να βρει τους κακούς που μάς πήραν τα λεφτά και να τους τιμωρήσει. Αυτό. Δεν προσπαθούν, αυτοί που ονομάζονται Κυβέρνηση, ούτε καν αυτοί που ονομάζονται Αντιπολίτευση, ούτε κανείς, τέλος πάντων, από την Ομάδα που ονομάζονται Πολιτικοί και Πολιτικά Κόμματα να βρουν τα λεφτά μας και να τα φέρουν πίσω. Όλοι οι παραπάνω, καθώς και αυτοί που ονομάζονται Δικαστικοί και γενικά, όλοι όσοι ονομάζονται Κρατικοί Λειτουργοί (βλέπε: Εφοριακοί κτλ), αποφεύγοντας πεισματικά να ψάξουν για τα λεφτά μας, ψάχνουν για τους ενόχους. Να τους βρουν και να τους κάνουν νταντά. Μπα, ούτε νταντά δεν μπορούν να τους κάνουν, διότι και το νταντά, επισήμως έχει καταργηθεί. Τους ψάχνουν για να τους βάλουν τιμωρία, δηλαδή φυλακή, και για να τους βγάλουν από την τιμωρία, δηλαδή από τη φυλακή, μετά από λίγα χρόνια. Για να γίνει αυτό, δηλαδή για να βρουν τους κλέφτες, δημιουργούν ένα πράγμα που λέγεται Εξεταστική Επιτροπή. Αυτό αποτελείται από διάφορους Πολιτικούς, οι οποίοι κοιτάνε κάτι πάκα με χαρτιά για πολύ καιρό, σαν να διαλογίζονται ένα πράγμα. Τα κοιτάνε, τα κοιτάνε, κι όταν βαρεθούν, φωνάζουν, για να σπάει η μονοτονία, διάφορους και τους ρωτάνε κάτι περίεργες ερωτήσεις με πολύπλοκη διατύπωση. Έτσι, δεν καταφέρνουν να συνεννοηθούν και άλλα λέει ο ένας, άλλα ο άλλος. Ένα είδος Πύργου της Βαβέλ στην Ελληνική Γλώσσα, με πλήρη σύγχυση των εννοιών και των υπό εξέταση θεμάτων.

Όταν ολοκληρώνει το έργο της μια Εξεταστική Επιτροπή, βγάζει ένα πόρισμα. Συνήθως το πόρισμα δεν βγάζει πουθενά. Το δε πόρισμα ποτέ, μα ποτέ δεν λέει τίποτα για τα δικά μας τα λεφτά. Νομίζω πως αυτοί που τα παίρνουν τα λεφτά μας είναι ταχυδακτυλουργοί. Μάγοι.
- Τα βλέπεις τα λεφτά σου καλέ μου πολίτη?
- Όχι, γιατί είναι μέσα στα ταμεία. Εγώ τα βλέπω, για τελευταία φορά, όταν τα καταθέτω στην Εφορία, στα Δημόσια Ταμεία, κτλ.
- Ωραία. Φσουπ! Τώρα δεν είναι ούτε μέσα στο Ταμείο! Κοίτα, είναι άδειο!

Ως ηλίθιοι, χειροκροτούμε το μαγικό κόλπο, περιμένοντας να ξαναεμφανισθούν τα χρήματα σε κάποιο άλλο σημείο της σκηνής. Αμ δε! Ούτε καν ένα λαγό, ένα μαντίλι μεταξωτό, δεν βγάζουν από το καπέλο. Τα χρήματα γίνονται καπνός και οι ταχυδακτυλουργοί, μπουχός.

Οπότε γιατί να πληρωθούν τα σπασμένα από οποιονδήποτε, αφού δεν είναι σπασμένα, αλλά κλεμμένα. Τα κλεμμένα δεν τα πληρώνει κανείς. Τα ψάχνουμε να τα βρούμε και ο ευρών αμοιφθήσεται. Απλά. Συνεπώς, εφόσον δεν υφίσταται η παραπάνω ερώτηση, δεν χρήζει και απαντήσεως. Αυτό που χρειάζεται είναι η ακόλουθη προστακτική από στόματος όλων των κοινωνικών τάξεων και κυρίως, της Μεσαίας, που είναι και η πιο υπεράριθμη, προς αυτούς που έχουμε εξουσιοδοτήσει να διαχειρίζονται τα Κρατικά μας Λεφτά και να ασκούν το λειτούργημα της διακυβέρνησης της χώρας. Η Προστακτική είναι η εξής: Φροντίστε να επιστραφούν τα χαμένα-κλεμμένα χρήματά μας, άμεσα!

Όσο για τη Μεσαία Τάξη, έχει μια σημαντική ερώτηση να θέσει στον εαυτό της και στο Σύμπαν, η οποία είναι η εξής: «Πού έβαλα το ξυπνητήρι?»। Να το βρούμε, λοιπόν, το ξυπνητήρι, να αρχίσει να χτυπάει και να ξυπνήσουμε, επί τέλους, από αυτόν τον βαθύ ύπνο του δικαίου που τόσο μάς αδικεί. Για την Ελλάδα, βρε παιδί μου! Γιατί, τα παιδιά μας μάς σκουντάνε κι εμείς αλλάζουμε πλευρό.

©Πέγκυ Καρατζοπούλου-Βάβαλη 2010