Αυτονόητες και καθόλου ρητορικές Απορίες

Ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί λέμε: "Τα κάναμε θάλασσα"...

Τι κάθομαι και γράφω, η φορο-εισφορο-κατατρεγμένη, Ελληνίδα Πολίτις;

Από πού να πιάσω την παραφροσύνη που μας δέρνει;

Ποιόν να πρωτο-περιποιηθώ με τη βρεγμένη σανίδα;

Πώς περάσαμε από τη Μπουμπουλίνας, τα ξερονήσια και το πουλί του Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια εγκληματία δικτατορίσκου, στη σωφρονιστική διατροφική λιτότητα των «γεμιστών» και στην ενοχοποίηση της φραπεδιάς και του καϊμακλίδικου βαρύ-γλυκού, με την Πατρίδα ξεπουλημένη, την Θρησκεία ακυρωμένη και την Οικογένεια πεινασμένη και σκορπισμένη στα πέρατα του κόσμου;

Πώς φτάσαμε, από την απαγόρευση χρήσης των λέξεων «Δημοκρατία» κι «Ελευθερία», στην κατάργηση των Δημοκρατικών διαδικασιών Διακυβέρνησης της χώρας μας, στην παράδοση, άνευ όρων, της Εθνικής μας Κυριαρχίας και στην Σκλαβοποίηση των Πολιτών; 

Πώς καταφέραμε τα χρόνια της Μεταπολίτευσης να λειτουργήσουν, καλπάζοντας, μεταστατικά των καρκινωμάτων που θανατώνουν κάθε υγειές κύτταρο του οργανισμού της κοινής μας ζωής στον τόπο μας;

Πώς καταντήσαμε, οι μέχρι χτες ευκατάστατοι συνεπείς πολίτες αυτής της χώρας, πένητες και καταχρεωμένοι για τους αιώνες που θα ’ρθουν; Πένητες και καταχρεωμένοι οφειλέτες, απέναντι σε ληστοσυμμορίες που, μετά τη διάρρηξη του σπιτιού μας και την καταλήστευση των υπαρχόντων μας, μας τιμολογούν για τα έξοδα διάπραξης των εγκληματικών τους πράξεων και απαιτούν να τους παραδώσουμε τα κλειδιά του άδειου σπιτιού, μαζί με τους απογόνους μας, για γιουσουφάκια.

Πώς αντέχουμε να παρακολουθούμε, άπραγοι, απαθείς και αποστασιοποιημένοι, τα τεκταινόμενα εις βάρος μας αίσχη – από το πολιτικό μας προσωπικό –  μέσα και έξω από την Βουλή των Ελλήνων και σε όλα τα κέντρα λήψης εχθρικών για τον λαό αποφάσεων;

Πώς αντιδρούμε στην Αστυνομική  Βία και στην Κρατική Εκδικητικότητα εναντίον μας, κάθε φορά που νομίζουμε ότι λειτουργούμε σαν Κυρίαρχος Λαός; Βάζοντάς το στα πόδια κι επιστρέφοντας στον ξεχαρβαλωμένο καναπέ;

Πώς αντιλαμβανόμαστε τις Συνταγματικές μας Υποχρεώσεις και πώς διεκδικούμε τα Συνταγματικά μας Δικαιώματα;

Πώς προστατεύουμε, έστω, τους εαυτούς και τις οικογένειές μας από τις βάρβαρες, συνεχόμενες και αυξανόμενες επιθέσεις της ακόρεστης και αναιδούς παγκοσμιοποιημένης ανομίας;

Γιατί αποκηρύξαμε το αυτονόητο, επιτρέποντας στην ανοησία και στην ξεδιαντροπιά  να ορίζουν τις τύχες μας;

Το «Η Ισχύς εν τη Ενώσει» μάς δίνει ένα έναυσμα, ή «αγρόν αγοράζουμε» για να τον παραδώσουμε στα funds;

  

Έχει Πανσέληνο απόψε. Να προσέχουμε... βγαίνουν οι λυκάνθρωποι!

Π.Κ.Β. 21/05/2016

© Κείμενο και Φωτογραφίες: Πέγκυ Βάβαλη_2016