Ήταν καλός άνθρωπος ο Θανάσης Βέγγος. Καθαρός. Τίμιος εργάτης της Τέχνης του. Η Τέχνη του τον είχε επιλέξει κι εκείνος ανταποκρίθηκε, από το πρώτο κάλεσμα.
Τον γνώρισα όταν ήμουν πιτσιρίκι. Αγνός άνθρωπος, σεμνός. Συγκινητικός περισσότερο, παρά αστείος. Δεν έλεγε καλαμπούρια ο κύριος Θανάσης, αλλά είχε ένα τρυφερό χεράκι με το οποίο μού χάιδευε διακριτικά τα μακριά μαλάκια. Εκείνος, είχε μερικές τρίχες στην φαντασμαγορική φαλάκρα του. Όταν λουζόταν, αυτές οι μοναχικές τριχούλες, ξέφευγαν προς τα πάνω, δηλώνοντας γενναία την παρουσία τους! Εμείς, κρυφογελάγαμε, με τη μαμά μου και τον πειράζαμε.
Ούτε κοσμικός ήταν ο Θου Βου. Όταν ήταν απαραίτητο να κάνει δημόσια εμφάνιση, συνοδευόταν πάντα από την καλή του γυναίκα και τα παιδιά του. Πάντα «οικογενειακώς» σε όλα. Οικογενειακός φίλος όλης της Ελλάδας, ήταν ο μοναδικός αυτός άνθρωπος και σαν τέτοιο τον αποχαιρετούμε, αρκετά εκατομμύρια Ελλήνων.
Αναπαύτηκε, σήμερα, ο άνθρωπος που έτρεχε μια ολόκληρη ζωή «σαν Βέγγος». Ένα γλυκό δάκρυ, μαζί μ’ ένα σκίρτισμα του ανεξίτηλου αποτυπώματός του στις καρδιές μας, ας τον συνοδέψουν διακριτικά, απαλά, σεμνά.
Ο ηλικιωμένος κύριος με την παιδική ταυτότητα, συννεφάκι-συννεφάκι, ανεβαίνει προς το αγκάλιασμα με την αγγελική ψυχή που τον φώτισε και τον οδηγεί στο μεγάλο ταξίδι.
Ο Θεός μαζί του.
Π.Κ.Β.
03/05/2011
© Πέγκυ Καρατζοπούλου-Βάβαλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου