ΒΙΑ: ΛΕΞΗ, ΠΡΑΞΗ, ΘΕΟΤΗΤΑ

Στην Αρχαία Ελληνική Γλώσσα, η λέξη «βία», η οποία δεν έχει πληθυντικό αριθμό, σήμαινε, κατ’ αρχήν, τη δύναμη, σωματική και πνευματική, την ισχύ, το σθένος, την αλκή, ενώ,  «βίαιος» χαρακτηριζόταν ο γενναίος, ο ανδρείος. Στη συνέχεια, η λέξη χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει την κατάχρηση της δύναμης, τον εξαναγκασμό, την βαρβαρότητα, την πίεση (υλική, ψυχική, συναισθηματική, νοητική)  που ασκεί κάποιος, ή κάτι, σε κάποιον άλλο-ους για να επιβάλλει τη θέλησή του. Σημαίνει, επίσης και τη σπουδή, ως βία-βιασύνη.

Η Βία, το Κράτος, ο Ζήλος και η Νίκη ήταν οι πιστοί και τιμημένοι ακόλουθοι του Δία, του θεού των θεών, τον οποίο είχαν υποστηρίξει κατά την Τιτανομαχία, παίζοντας σημαντικό ρόλο για την τελική επικράτησή του. Στην τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθεύς Δεσμώτης», το Κράτος, σαν προσωποποίηση της ωμής άσκησης εξουσίας και η Βία, σαν εξαναγκασμός επί της ελεύθερης βούλησης του Ανθρώπου, συνεργούν με τον Ήφαιστο δένοντας τον Προμηθέα στα βράχια του Καυκάσου, κατ’ εντολή του Δία.

Σήμερα, η Βία, με την έννοια του βάρβαρου, έκνομου εξαναγκασμού, λατρεύεται σαν θεότητα και χρησιμοποιείται σαν πρακτική από ένα μικρό, ελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού της Γης, το οποίο, μέχρι σήμερα, ορίζει τις τύχες των κατοίκων αυτού του πλανήτη.

Οι βίαιες πρακτικές, υψηλής εξέλιξης, ευρέως φάσματος και ευφάνταστης ποικιλίας, συναντώνται σε όλες τις φάσεις και εκφράσεις της καθημερινότητας των σημερινών κοινωνιών, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Από τη Λιβύη, το Μπαχρέιν και την Αίγυπτο, ως τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής,
όλων των Ηπείρων και των χωρών συμπεριλαμβανομένων. Όλων των χώρων όπου βρίσκονται άνθρωποι συμπεριλαμβανομένων: εργασιακών, εκπαιδευτικών, ψυχαγωγικών, πολιτιστικών, ακόμα και θρησκευτικών.

Βιάζουμε και εκβιάζουμε οι άνθρωποι τους συνανθρώπους μας σωματικά και συναισθηματικά, με σφαίρες και πέτρες ή με άυλα όπλα, όπως η κάθε μορφής τιμωρία και στέρηση ή η κάθε μορφής πρόκληση  του οίκτου και του ενδιαφέροντος του κοινωνικού περιβάλλοντος. Παραβιάζουμε τα όρια της ανθρωπιάς και της κοινωνικής ανοχής ξεδιάντροπα. Ξεδιάντροπα εξευτελίζουμε τον Δία, βαπτίζοντας διατραπεζικά συστήματα συναλλαγών και αστυνομικές μονάδες με τ’ όνομά του. Αιώνες τώρα, παίζουμε το ηλίθιο παιγνίδι «κλέφτες κι αστυνόμοι», τόσο βαριεστημένα, που ξεχάσαμε ποιοι είναι οι κλέφτες και ποιοι οι αστυνόμοι και ποιοι οι κανόνες του παιγνιδιού. Μας έμεινε μονάχα η συνήθεια να βαράμε στο ψαχνό, ο ένας τον άλλο. Το «ο θάνατός σου, η ζωή μου» μεταλλάχτηκε σε τερατωδέστερη μορφή κι έγινε «ο θάνατός σου, ο θάνατός μου», πριν προλάβουμε να το συνειδητοποιήσουμε.

Η βία, σαν έννοια, πηγάζει από το φόβο, πηγή κάθε «κακού», (αν υφίσταται η έννοια «κακό», γιατί κατά την άποψή μου και πολλών ακόμα, το «κακό» παράγωγο του φόβου είναι και συνώνυμό του), δηλαδή των άβολων και αρνητικών καταστάσεων και αισθημάτων. Ασκεί βία κάποιος γιατί «φοβάται την Αλήθεια». Η έκφραση αυτή είναι παραλογισμός. Πώς να φοβηθεί κανείς την α-λήθεια? Είναι αδύνατον. Αυτό που φοβάται  ο ασκών τη βία είναι η αποκάλυψη της αν-αληθείας, του ψεύδους, του κίβδηλου της υπόστασης, της θέσης και των ισχυρισμών του. Φαύλος κύκλος και επικίνδυνη δίνη η περιστροφή περί το ψεύδος και τον φόβο που καλύπτει την Αλήθεια και τον ίδιο τον άνθρωπο.

Η Τυφλή Βία και η Τυφλή Δικαιοσύνη είναι οι πιστοί ακόλουθοι και οι άβουλοι προστάτες του Χρήματος. Αυτού του κίβδηλου θεΐσκου που έχει καλύψει σαν χοντροϋφασμένο πέπλο τον Δία, τον Θεό, τον Άνθρωπο. Μια βρωμοκουρτίνα χρειάζεται να τραβήξουμε για να μπει το φως στη ζωή μας. Μια απλή κίνηση με την αμετάκλητη έκφραση της Ελεύθερης Βούλησης του Ανθρώπου, ώστε η Βία να θυμηθεί πως είναι ρώμη, ισχύς και σθένος και να θεραπεύσει τη Δικαιοσύνη, ανοίγοντάς της τα μάτια στο φως.

Π.Κ.Β.

02/03/2011

© Peggy Carajopoulou-Vavali 2011