Ωραίοι και Έλληνες

PSI, CDS, haircut και πάει λέγοντας, εις άπταιστον Ελληνικήν με αλλόκοτο αξάν. Το χωριό καιγόταν κι η «θου, Κύριε, φυλακή τω στόματί μου» αφού ελούσθη, πήγε να κουρεύεται. Κόκκινο της φωτιάς από τα «Καυτά μέτωπα» που ανοίγουν καθημερινά, πουλάνε ακροαματικότητες και πρωτοσέλιδα, αλλά ενώ οι εντός του μετώπου τσουρουφλίζονται, κανένα κυβερνητικό ή εταιρικό αυτί δεν ιδρώνει. Ζαλιστήκαμε από τις κόκκινες γραμμές, που έμαθαν να τραβάνε όσοι βρίσκουν καρέκλα να παρκάρουν τα οπίσθιά τους, ενώ παράλληλα αποπροσανατολιζόμαστε από τις κοινές γραμμές που προσπαθεί ανεπιτυχώς να ακολουθήσει η τρικομματική ακυβερνησία για να ικανοποιήσει τις ορέξεις της βουλιμικής τρόικας και των αδηφάγων αγορών.

Στο κόκκινο τα οικονομικά της χώρας, της Ευρώπης και των υπολοίπων ηπείρων. Ο λαός ματώνει καθημερινά. Κόκκινο βαθύ το αίμα, που ανεβαίνει στο κεφάλι. Όλα κόκκινα. Ακόμα κι οι σηματοδότες της οδικής κυκλοφορίας κολλάνε στο κόκκινο, μετατρεπόμενοι σε κόκκινα φανάρια για να ταιριάζουν με το κακόφημο φτηνιάρικο σκηνικό. Το μόνο κόκκινο που δεν παρατηρείται πουθενά, είναι το ευγενές κόκκινο της ντροπής. Ξετσιπωσιά.

Δεν εντυπωσιάζομαι από τον ξεδιάντροπο, χυδαίο τρόπο με τον οποίο κυβερνάται η χώρα μου κι  η Εσπερία. Αναμενόμενο ήταν η παράλογα ανεξάντλητη ανοχή μας, να μας οδηγήσει σε τερατώδεις μεθόδους διακυβέρνησης. Όλα χτισμένα στην άμμο, η οποία είναι κινούμενη και φονική.

Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι η εμμονή του νεοέλληνα στον ωχαδερφισμό. Τι περιμένουμε για να ανασυγκροτηθούμε και να αναλάβουμε την ευθύνη, συλλογική και ατομική, της κοινής πορείας μας; Της ευημερίας μας.
Της συνέχισής μας, γεωγραφικά, πολιτισμικά, κοινωνικά, ανθρώπινα. Πόσο μεγάλη είναι η δίνη της λήθης που μας ρουφάει, όλο και βαθύτερα στα κυκλωτικά της σκοτάδια; Πού πήγαν οι ποιότητες που μας χαρακτηρίζουν, εδώ και χιλιετίες; Γιατί καταντήσαμε ζητιάνοι κουρελήδες και κουκουλωμένοι με τ’ ανάδελφα και ωχαδερφικά κουσούρια, προσπαθούμε να ζεσταθούμε και να κρύψουμε τη γύμνια μας;

Ας αφήσουμε, επί τέλους, την οργισμένη κριτική στις απεχθείς μεθόδους διακυβέρνησής μας. Εξαντλήσαμε την αγανάκτηση κι εξαντληθήκαμε από τη γκρίνια και τον ξερολισμό του καφενείου, φυσικού, έντυπου, ραδιοφωνικού, τηλεοπτικού ή διαδικτυακού. Οι λαοί είναι άξιοι των κυβερνήσεών τους. Όχι, μεγάλε, μαζί δεν τα φάγαμε, αλλά, παραδώσαμε τα κλειδιά απερίσκεπτα σε επιπόλαιους φύλακες, αφερέγγυους, υπερφίαλους και τυχάρπαστους. Τώρα, με το ένα χέρι μάς κουνάνε τα κλειδιά κοροϊδευτικά και με το άλλο μάς κουνάνε επιπληκτικά  το λιγδιασμένο δάχτυλο, ενώ οι παρατρεχάμενοί τους χτυπάνε το ντέφι στους άγνωστους ρυθμούς που χορεύουμε από κεκτημένη ταχύτητα. Γιατί χορεύουμε χορούς των οποίων τα βήματα αγνοούμε, των οποίων η εκνευριστική μουσική μας σπάει τ’ αυτιά και πληρώνουμε, από πάνω, και τους σαματατζήδες πλανώδιους μουζικάντηδες σαν σολίστ της Σκάλα του Μιλάνο;

Πώς τα καταφέρνουμε να εξακολουθούμε να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου μέσα σε τρύπια παράγκα, την οποία χρεωνόμαστε σαν προεδρική σουίτα σε πεντάστερο ξενοδοχείο; Πότε θα πιάσουμε τη ζωή και το βιός μας στα χέρια μας, γερά και σταθερά; Πότε αυτή η πλαστελίνη, που καταντήσαμε, θα γίνει βράχος απροσπέλαστος, φράγμα και φρούριο άπαρτο;

Πότε η κρίσιμη μάζα θα γίνει η ηχηρή καμπάνα που θα ξυπνήσει τους υπόλοιπους και θα τους συγκεντρώσει ομόνοους, αλληλέγγυους, συνασπισμένους και στοχοθετημένους στο κοινό καλό, το οποίο είναι η απαραίτητη προϋπόθεση και το ιδανικό περιβάλλον του ατομικού οφέλους;

Πότε θα επιτρέψουμε στην Αλήθεια να φανεί και να μας οδηγήσει;

Πότε θα ξαναγίνουμε ωραίοι ως Έλληνες;

«Ωραίος» θα πει στην ώρα του.

Νομίζω πως τώρα είναι ωραία.

Ωραίοι και Έλληνες. Αυτό μας πρέπει.

Π.Κ.Β. 10/01/2012

©Πέγκυ Βάβαλη_10-01-2011