Γράμμα από το Μέτωπο_Επιστολή δευτέρα

Απεχθεστάτη μου Άννα,

Δεν είναι η ντροπή που σού αγρίεψε το βλέμμα. Είναι που έχεις εκτροχιαστεί και θες να πιεις και αίμα. Αμ, δε, μανάρα μου! Δεν σφάξανε! (κ υ ρ ι ο λ ε κ τ ώ!) Δε σφάξανε, μεν, για πάρτη σου, θα σφαχτούμε δε, αν συνεχίσεις να ενοχλείς τα παιδιά μας και να προκαλείς απαξάπαντες τους πολίτες, με τις κατίνικες απειλές σου. Τις εφηβικές μούντζες και την απαξίωση στο βλέμμα των μαθητών, δες τα σαν απλά οπτικά εφέ. Βράζει το ελληνικό σύμπαν κι η κατσαρόλα έτοιμη είναι να εκραγεί! Ναι, κούκλα μου. Δηλαδή, πρώην κούκλα μου, διότι, ως γνωστόν, η ψυχή του ανθρώπου καθρεφτίζεται στο πρόσωπό του, λέει ο λαός. Εγώ, που έχω τις δικές μου απόψεις για τη ζωή, λέω πως στο πρόσωπο του ανθρώπου καθρεφτίζονται οι προθέσεις του. Η ψυχή είναι αενάως θεϊκή και πάναγνη και ας την αφήνουμε στην ουράνια ησυχία της. Οι προσωπικότητες μας είναι που φανερώνονται στα προσωπάκια μας, ή οι παλιοχαρακτήρες μας στις σκατόφατσές μας, κατά περίπτωση.

Ρε μάνα μου, στάζεις κακία και εκδικητικότητα προς πάσα κατεύθυνση. Πως το αντέχεις να είσαι αυτό που κατάντησες να είσαι; Όλους θέλεις να τους τιμωρήσεις και κουνάς το δάχτυλο, πράγμα που δεν είναι ευγενικό και προδίδει την ανύπαρκτη αγωγή σου. Η ανύπαρκτη παιδεία σου, δε, είναι ορατή στην άγνοιά σου της Ελληνικής Γλώσσας. Το ρήμα «παιδεύω» δεν σημαίνει ταλαιπωρώ, βασανίζω, τιμωρώ, στερώ, όπως το στενό, προφανώς απαίδευτο και αδικαιολόγητα φιλόδοξο μυαλουδάκι σου έχει αντιληφθεί.  

Αγαπητή μου Άννα, θα έγραφα, ξεκινώντας αυτή την επιστολή την οποία σου γράφω από τα χαρακώματα, αλλά δεν συνηθίζω να ψεύδομαι, σε αντίθεση με σένα και το επικηρυγμένο ασκέρι σας. Αηδία μού προκαλείτε, όλοι μαζί κι ένας-ένας, χωριστά. Αηδία, σιχαμάρα, αναγούλα.

Γράμμα από το Μέτωπο

Amore mio,

Έχω πάθει εξουθενωτική πολυφωνία με μια ακατάσχετη λογοδιάρροια κι έχω γεμίσει και μνημόνια, εδώ στο μέτωπο, στον κρόταφο και στο δεξί μάγουλο, τα οποία με φαγουρίζουν ακατάσχετα και εξουθενωτικά. Φενιστίλ πήρα, σε προσομοίωση, αλλά τίποτα. Πλασέμπο. Βρήκα κι ένα ληγμένο από πρόπερσι, το πήρα κι αυτό, αλλά τίποτα! Τα μνημόνια επιμένουν. Σαν φλύκταινες έγιναν! Έχω κι εσένα, βρε μωρό, να μου φωνάζεις να πάω κομμωτήριο, ώστε να μην γίνω ρακένδυτη και πένης, που θα πει κουρελού και φτωχούλα. Πήγα, κουρεύτηκα, πέρασα και μια βαφή και μια αμπούλα για λάμψη και γύρισα σπίτι ανανεωμένη και χωρίς ευρώ στη τσέπη, διότι τα τελευταία μου ευρουλάκια μου τα πήρε ο κουρέας! Άσε που με το κούρεμα, δείχνουν και πιο έντονα τα μνημόνια στη μούρη μου.

ΔΩΔΕΚΑΦΕΒΡΟΥΑΡΙΑΝΑ – Μέρος Β!

Είμαι φιλειρηνικός άνθρωπος, όπως οι περισσότεροι συνάνθρωποί μου.

Απεχθάνομαι τη βία, όπως οι περισσότεροι συνάνθρωποί μου.

 

Σέβομαι τους συνανθρώπους μου και το περιβάλλον, όπως οι περισσότεροι συνάνθρωποί μου.

Θεωρώ αυτονόητο τον σεβασμό την Πολιτείας στους Πολίτες, όπως όλοι οι συμπολίτες μου που διαδηλώναμε ειρηνικά και αμετάκλητα Υπέρ της Επαναφοράς της Νομιμότητας, της Ισονομίας, της Δικαιοσύνης, της Δημοκρατίας στη Χώρα Μας.

ΔΩΔΕΚΑΦΕΒΡΟΥΑΡΙΑΝΑ – Μέρος Α!

Η τήρηση των Νόμων και του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, οι οποίοι είναι 11.000.000 πολίτες και κάτοικοι της Ελλάδας, μείον 199 και κάτι ακόμα διαπλεκόμενα ψιλά. 

Άρα, η τήρηση των Νόμων και του Συντάγματος επαφίεται στα 11.000.000 Έλληνες. Τα παρανομούντα ψιλά είναι πληθυσμιακές πενταροδεκάρες και δεν αξίζει τον κόπο η αφαίρεση.