Δεν γνωρίζω, προσωπικά, ούτε έναν άνθρωπο ο οποίος να
στηρίζει με πάθος το κόμμα που θα ψηφίσει. Οι φίλοι και οι γνωστοί μου, είναι
νοήμονες, λογικοί και συνεπείς άνθρωποι. Ενώ συμφωνούμε στις αρχές μας και στις
θέσεις μας, δεν συμφωνούμε, απαραίτητα, ως προς το κόμμα που ψηφίσαμε στις
Εθνικές Εκλογές της 6ης Μαΐου και στις επερχόμενες, της 17ης
Ιουνίου 2012.
Τα εγχώρια πολιτικά κόμματα, εδώ και πολλά-πολλά χρόνια,
έχουν πάψει να εμπνέουν τον πολίτη με τις πολιτικές και τις διακηρύξεις τους.
Κυρίως, όμως, έχουν πάψει να εμπνέουν εμπιστοσύνη στον πολίτη, ως προς την
τήρηση των προγραμμάτων και των αρχών τους.
Η Πολιτική, στην Ελλάδα, έχει ευτελιστεί σε «Κομματική».
Οι πολιτικοί δεν υπηρετούν την «Πατρίδα», ούτε τον «Λαό»,
παρά τα μικροσυμφέροντα των εν δυνάμει ψηφοφόρων και τα μεγαλοσυμφέροντα
ισχυρών ομάδων.
Οι όποιες Εκλογές – Εθνικές, Αυτοδιοικητικές, Ευρωεκλογές –
έχουν μεταλλαχτεί σε ντέρμπι μεταξύ αντιπάλων ομάδων. Τα συγκεκριμένα ντέρμπι
διεξάγονται με ασταμάτητες βρισιές και χυδαιότητες, τις οποίες ανταλλάσσουν
μεταξύ τους οι παίχτες, οι αρχηγοί των ομάδων, οι διαιτητές και οι παράγοντες.
Δεν υπάρχουν οπαδοί, για να αποθεώσουν τις ομάδες, ούτε καν για να πλακωθούνε πριν
και μετά και κατά τη διάρκεια του «αγώνα». Ελάχιστοι οι θεατές στις κερκίδες.
Τους εν λόγω «αγώνες» παρακολουθούν, βαριεστημένα και ενοχλημένα, θεατές από
τις τηλεοράσεις τους, κάνοντας, παράλληλα, τις δουλειές του σπιτιού, καθώς η
τιβούλα σείεται από τα ουρλιαχτά δέκα νοματαίων που δεν έχουν να πουν τίποτα
ουσιαστικό.
Όλοι αυτοί, οι ιθύνοντες των ομάδων-κομμάτων, χουλιγκανίζουν
– συνήθως λεκτικά – μεταξύ τους, πριν και μετά από κάθε «Εκλογική Αναμέτρηση».
Διότι αναμετρώνται μεταξύ τους, τα κόμματα, για τη νομή της Εξουσίας. Για το
μέλι. Και για το μελίσσι. Έχουν πάψει, απλά, να γλείφουν το μέλι, εδώ και 38
χρόνια. Καταβροχθίζουν όλο το περιεχόμενο του βάζου κι ύστερα το πετάνε στα
σκουπίδια (ούτε καν στην ανακύκλωση!). Με τη μόνιμη βουλημική κρίση που τους
κατατρύχει, πηγαίνουν στο μελίσσι, αρπάζουν τις κηρύθρες κι αφήνουν την πόρτα
ανοιχτή. Έτσι, οι μέλισσες, αντί να παράγουν το θρεπτικό μέλι, τριγυρνάνε
τρελαμένες, στην επικράτεια και τσιμπάνε, με το κεντρί τους, όποιον βρουν
μπροστά τους.
Δεν με τρομάζουν οι αγριοφωνάρες, απ’ όπου κι αν
προέρχονται. Ο φόβος είναι το αποτελεσματικότερο όπλο στα χέρια εκείνων που
επιδιώκουν να ασκούν έλεγχο στις κοινωνίες, στους λαούς. Αυτό το φοβικό
«εμβόλιο» έχει δηλητηριάσει την κοινωνική μας αντίληψη, όσο και την
καθημερινότητά μας.
Από πέρσι τον Μάιο, κάτι δείχνει να έχει αλλάξει. Από τις 6
Μαΐου φέτος, κάτι ακόμα δείχνει ν’ αλλάζει ως προς τον τρόπο με τον οποίο
διαχειριζόμαστε, οι Έλληνες, το δικαίωμα και την υποχρέωση της ψήφου μας. Η
κάθε αλλαγή φέρει θετικές και αρνητικές κοινωνικές επιπτώσεις. Δείχνει να
περνάμε, από την απάθεια και τον ωχαδερφισμό, στην ενεργό δράση. Χρειάζεται να
ενεργοποιήσουμε τους κοινωνικούς αρμούς και να ξαναβρούμε τη συνοχή μας.
Εγώ βλέπω συνέχεια ουράνια τόξα και αναπτερώνομαι.
Παρατηρώ τη Φύση και κατανοώ τη συνέχεια και τη συνοχή.
Παρατηρώ τους ανθρώπους, γύρω μου και αρχίζω να κατανοώ ότι
είναι όλοι διπλανοί μου.
Άρα, η ισχύς εν τη ενώσει.
Π.Κ.Β. 13/06/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου