Τρόμος πάνω από τη χώρα. Τρόμος και συνεχής Τρομοκρατία.
Τρομοκρατία = Κράτος του Τρόμου.
Βία, λεκτική, φυσική, οικονομική, κοινωνική, ηθική. Βία
ασκείται ανελέητα από την Κυβέρνηση και τους Εταίρους-Σφετεριστές που
εξ-υπηρετεί, επί των πολιτών.
Βουβές, ακατάπαυστες, εξευτελιστικές απολύσεις στον Ιδιωτικό
Τομέα τον οποίο η Κυβέρνηση (η παρούσα των φανφαρόνικων, κουφιοκέφαλων Ζαππείων,
η προηγούμενη των αναξιόπιστων ξένων τραπεζιτών κι η προ-προηγούμενη του
λεφτά-υπάρχουν-και-είναι- για-την-πάρτη-μας) χειραγωγεί στην απόλυτη καταστροφή
με αντισυνταγματικά νομοθετήματα κομματικής υπακοής.
Κραυγαλέες, προκλητικές απολύσεις στο Δημόσιο Τομέα, ο
οποίος, όπως και ο Ιδιωτικός, ανήκει στο Δήμο, δηλαδή στο Λαό, στους Πολίτες,
παρά το γεγονός ότι η εκάστοτε Κυβέρνηση τον θεωρεί, τον χρησιμοποιεί και τον απομυζά
λαίμαργα σαν τσιφλίκι της.
Κατάρρευση της Δημόσιας Παιδείας, της Δημόσιας Υγείας, της Κοινωνικής
Πρόνοιας. Όχι κατάρρευση, καταβαράθρωση. Βρώμικα, λιγδιασμένα χέρια σπρώχνουν
βίαια, ύπουλα, ανενδοίαστα, άνανδρα Δημόσια Αγαθά και Υπηρεσίες στο
γκρεμό.
Χυδαίοι άνθρωποι έχουν αρπάξει ψηφοθηρικά τη χώρα. Την
εξευτελίζουν, την κακοποιούν, την επιδεικνύουν προς πώληση στα σκλαβοπάζαρα της
Δύσης και της Ανατολής σ’ επίδοξους αγοραστές-επενδυτές, οι οποίοι, αφού
ψάξουν και χαρούν τ’ απόκρυφά της, της γυρίζουν την πλάτη, φτύνοντάς τη στα
μούτρα κι αφήνοντας σύξυλους τους γλοιώδεις απαγωγείς της.
Οργή καταπιεσμένη, ανεκδήλωτη.
Ανέχεια. Εξαθλίωση. Ανοχή.
Ανοχή. Ανοχή. Ανοχή.
Πολιτισμική νέκρωση. Ιστορική άνοια. Κοινωνική διάλυση.
Λήθη. Απραξία.
Προμελετημένη μαζική δολοφονία ενός λαού, σκηνοθετημένη από τους
στυγνούς φονιάδες ως αυτοκτονία, με τη συναίνεση των θυμάτων.
Είμαστε άρρωστα ερωτευμένοι με τους βιαστές μας.
Είμαστε συναισθηματικά εξαρτημένοι από τους απαγωγείς μας.
Γιατί συνηθίσαμε τους ομαδικούς βιασμούς πάνω μας;
Γιατί, πριν και μετά από κάθε βιασμό και υφαρπαγή των
υπαρχόντων μας, παρακολουθούμε, άβουλοι κι αναίσθητοι, την τηλεοπτική
αναμετάδοση των απειλών και των ίδιων των εγκλημάτων που διαπράττονται εις
βάρος μας, σαν να βλέπουμε θρίλερ στο σινεμά;
Γιατί δεν λαμβάνουμε τα μέτρα μας;
Γιατί επιτρέπουμε να συνεχίζεται αυτό το χυδαίο παιγνίδι –
του οποίου δεν ορίζουμε, ούτε καν γνωρίζουμε, τους κανόνες – εις βάρος μας και
πληρώνουμε και τα σπασμένα του κάθε χαμένου τζογαδόρου αγόγγυστα;
Γιατί έχουμε χάσει τον αυτοσεβασμό, τις αρχές μας, την
ηθική, το αίσθημα του δικαίου, τη χαρά της ζωής, το όντως ελληνικό φιλότιμο;
Επειδή ανεχόμαστε και υπομένουμε,
αδιαμαρτύρητα ή μη. Η ανοχή, στην περίπτωσή μας, είναι συνενοχή και πάνω σ’
αυτή πατούν και μας χειραγωγούν οι ξεδιάντροπα αμετανόητοι ένοχοι.
Φέρουμε την ευθύνη όλων όσων δεν
έχουμε πράξει μέχρι σήμερα.
Φέρουμε την ευθύνη όσων θα πράξουμε
ή δεν θα πράξουμε από ‘δώ και πέρα.
Την ε υ θ ύ ν η, τονίζω, όχι την ενοχή!
Είναι πολλά αυτά που βουίζουν σα
μέλισσες μέσα στο κεφάλι μου και με κεντρίζουν ασταμάτητα. Ελπίζω το ίδιο να
συμβαίνει και σ’ εσάς.
Το κέντρισμα είναι στιγμιαίο, ο
πόνος οξύς, αλλά περνάει. Η ουσία είναι ότι οι μέλισσες παράγουν μέλι και συνεργάζονται
στη γονιμοποίηση και την αναγέννηση της Φύσης.
 |
| Ό,τι σπέρνουμε θερίζουμε |
©κείμενο και φωτογραφία Πέγκυ Βάβαλη_16-7-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου