Μια φορά κι
έναν καιρό ήταν μια χώρα, φόρα κατηφόρα, πάτος καζάνι, καζάν ντιπί, απόπατος,
τούνελ ξεχασμένο από τη Δ.Ε.Η. Μια χώρα του παραμυθιού, ως προς την ομορφιά της
και του παραμυθιάσματος ως προς την κοινωνία της.
Είχε έναν
καταγάλανο ουρανό κι έναν λαμπερό ήλιο να τη φωτίζει. Τον ήλιο, τα παλιά τα
χρόνια, πιάσανε τα πρωτοπαλίκαρα ενός τρελαμένου βεζίρη και τον βάψανε πράσινο.
Ποτέ κανείς δεν κατάλαβε γιατί, αλλά, ευτυχώς, ξεθώριασαν οι μπογιές, με τα
χρόνια.
Στα βάθη
της γης, είχε θησαυρούς αμέτρητους, που οι βεζίρηδες τους κράταγαν κρυφούς από
τον λαό, ο οποίος τα πολύ παλιά χρόνια καλλιεργούσε την επιφάνεια της γης και ζούσε
καλά με τ’ αγαθά του, αλλά μετά, κάτι έπαθε, που το ονόμασαν αστυφιλία και
παράτησε τα χωράφια και τα ζωντανά και συνωστίσθηκε σε τσιμεντένια κουτάκια.
Ήταν, στ’
αλήθεια, μια πανέμορφη χώρα, με δάση καταπράσινα, λίμνες, ποτάμια, θάλασσες,
αμμουδερές παραλίες και νησιά, βουνά,
πεδιάδες, κοιλάδες, φαράγγια.
Τα δάση
της, κάθε καλοκαίρι τα έκαιγαν απρόσεκτες γιαγιάδες και παππούδες, ή αφηρημένοι
καπνιστές και μετά, πάνω στην καμένη γη έκτιζαν πολυτελή σπίτια και
ξενοδοχειακά συγκροτήματα διαπλεκόμενοι επενδυτές.
