ΠΕΡΙ ΟΡΚΩΝ, ΑΤΙΜΙΑΣ ΚΑΙ ΧΑΜΕΝΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ

 

«όρκος»: 1. επίκληση του ονόματος του Θεού, ενός προσώπου, συνήθ. ιερού, ή μιας ηθικής αξίας, την οποία κάνει κάποιος για να ενισχύσει την εγκυρότητα μιας μαρτυρίας ή υπόσχεσής του ή γενικά για να αποδείξει την ειλικρίνειά του: 2. επίσημο κείμενο που περιέχει ένορκη υπόσχεση για τήρηση ορισμένων αρχών ή καθηκόντων.

Πολιτικός Όρκος Πρωθυπουργού και Κυβερνήσεων της Ελλάδας: «Διαβεβαιώνω στην τιμή και την συνείδησή μου ότι θα τηρώ το Σύνταγμα και τους Νόμους και ότι θα υπηρετώ το γενικό συμφέρον του Ελληνικού Λαού.»

Θρησκευτικός Όρκος Πρωθυπουργού και Κυβερνήσεων της Ελλάδας: «Ορκίζομαι εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου Τριάδος να τηρώ το Σύνταγμα και τους Νόμους και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον του Ελληνικού λαού.»

Συνεπώς, αγαπητέ Ελληνικέ Λαέ, δικαιούσαι να λάβεις τα νόμιμα μέτρα σου εναντίον όλων όσοι παραβαίνουν, διαχρονικά και στο παρόν, τον όρκο που δίνουν στο όνομα της αμφισβητήσιμης τιμής και της ανύπαρκτης συνείδησής τους, καθώς και στο όνομα της Αγίας και Ομοουσίου Τριάδος, στην οποία αναφέρονται με κατάδηλη ασέβεια.

Δηλαδή, αγαπητέ Ελληνικέ Λαέ, κοντόφθαλμε και αμνήμονα, θα παραμείνεις δυστυχής παρατηρητής της καταπάτησης του Συντάγματος και της ακατάπαυστης ψήφισης τιμωρητικών, αντεθνικών νόμων από άσχετους κι αδιάβαστους τυχάρπαστους;

ΑΛΛΗΛΟΣΚΟΤΩΜΟΣ, ΜΠΟΧΑ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ ΣΤΗΝ ΑΡΕΝΑ

 

Λυπάμαι, που είμαστε μαντρωμένοι στην αρένα, από το 1981 μέχρι σήμερα, φανατισμένοι θεατές της στημένης αλληλοσφαγής εγκληματιών μονομάχων.

Λυπάμαι, που το οπτικό μας πεδίο έχει για όριο την περίμετρο της αρένας.

Λυπάμαι τους λιγούρηδες των πρώτων σειρών των κερκίδων, που σκοτώνονται ποιος θα πιάσει τα ξεροκόμματα του μπαγιάτικου ψωμιού που τους πετούν οι χορηγοί των αγώνων κι οι παλατιανοί παρατρεχάμενοι.

Λυπάμαι που ξεχάσαμε πως η ουσία, η ζωή που μας αφορά, είναι έξω από την αρένα των άνομων κι ανήθικων συναλλαγών, των βάρβαρων θεαμάτων.

«Όποιος δεν έχει τίποτα, τίποτα δεν χρωστάει», είπε η Μιχαλού

Εκ βαθέων προβληματισμός εν δυνάμει ψηφοφόρων, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, εν μέσω προεκλογικού αλαλούμ, εντός παραδοσιακού καφενείου:

Α. - Αλλού με τρίβεις δέσποτα, κι` αλλού έχω τον πόνο.

Β. - Τζουμ τριαλαρί, τζουμ τριαλαρό! Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν!

Γ. - Άλαλα τα χείλη των ασεβών.

Α. - Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας.

Γ. - Πέρσι ψόφησε ο λαγός και φέτος μας εμύρισε.

Δ. - Άλλα θέλει ο ζευγολάτης κι άλλα μελετούν τα βόδια. 

Β. - Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα.

Α. - Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή.

Ε. - Άλλοι σπέρνουν και θερίζουν κι άλλοι τρών' και μαγαρίζουν.

Γ. - Τι σου ‘κανα και πίνεις τσιγάρο, το τσιγάρο;

Δ. - Τι είν’ ο κάβουρας τι’ ναι το ζουμί του;

Γ. - Από πίτα που δεν τρως, τι σε μέλει κι αν καεί;