ΑΛΛΗΛΟΣΚΟΤΩΜΟΣ, ΜΠΟΧΑ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ ΣΤΗΝ ΑΡΕΝΑ

 

Λυπάμαι, που είμαστε μαντρωμένοι στην αρένα, από το 1981 μέχρι σήμερα, φανατισμένοι θεατές της στημένης αλληλοσφαγής εγκληματιών μονομάχων.

Λυπάμαι, που το οπτικό μας πεδίο έχει για όριο την περίμετρο της αρένας.

Λυπάμαι τους λιγούρηδες των πρώτων σειρών των κερκίδων, που σκοτώνονται ποιος θα πιάσει τα ξεροκόμματα του μπαγιάτικου ψωμιού που τους πετούν οι χορηγοί των αγώνων κι οι παλατιανοί παρατρεχάμενοι.

Λυπάμαι που ξεχάσαμε πως η ουσία, η ζωή που μας αφορά, είναι έξω από την αρένα των άνομων κι ανήθικων συναλλαγών, των βάρβαρων θεαμάτων.

Λυπάμαι που θεωρούμε ικανούς τους κουτοπόνηρους που καταφέρνουν ν’ αρπάζουν το ξεροκόμματο από τα λιγδιασμένα και ματωμένα χέρια των συνεργών.

Λυπάμαι που οι υπόλοιποι, οι πολλοί από τους υπολοίπους θεατές των σικέ αγώνων, αποδέχονται την πείνα, την ανέχεια και προσμένουν τον θάνατο καρτερικά.

Λυπάμαι που οι μελλοθάνατοι των κερκίδων, θαμπωμένοι από τα περίτεχνα, πανάκριβα στολίδια των διεφθαρμένων αρχόντων κι από τις πανοπλίες των αγορασμένων σκλάβων μονομάχων, τους θαυμάζουν για σπουδαίους.

Λυπάμαι που οι ρακένδυτοι των κερκίδων έχουν απολέσει την μνήμη της εξουσίας τους επί του κράτους και των θησαυροφυλακίων του, μαζί με την κρίση για το ορθό, το δίκαιο και το αληθινό.

Λυπάμαι τον δυστυχισμένο όχλο που αλληλοσφάζεται, πριν και μετά από κάθε αισχρή μονομαχία, πολωμένος και πωρωμένος, από τους υστερόβουλους εκπροσώπους των φατριών.

Λυπάμαι για τις λερωμένες συνειδήσεις και για τη χαμένη συνειδητότητα.

Λυπάμαι για όλους τους χαμένους αιώνες της ανθρωπιάς και της ανθρωποσύνης.

Λυπάμαι για την κατάντια της φωτοφόρου Ελλάδας και των ευρισκομένων σε βαθύ ηθικό και κοινωνικό λήθαργο Ελλήνων.

Λυπάμαι, που έξω από την αρένα είμαστε τόσο λίγοι, διάσπαρτοι στην απέραντη ομορφιά του εγκαταλειμμένου τόπου, σχεδόν, αόρατοι μεταξύ μας.

Λυπάμαι που, όταν καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε, τις φωνές μας τις καλύπτει η βουή του όχλου της αρένας.

Λυπάμαι για την ηττοπάθεια της Ελλάδας και θλίβομαι για την μετάλλαξη της Ανθρωπότητας.

Ένα φως, αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, για το εξασκημένο μάτι. Είναι ο πυρσός της Αλήθειας. Κάνω τόπο, μέσα μου και γύρω μου, να φανεί και να χωρέσει.

Τίποτ’ άλλο.

Π.Κ.Β. 17/09/2015

© Πέγκυ Βάβαλη_2015 

Τις φωτογραφίες δανείζομαι, με ευχαριστίες από piratenews.gr