Παντού φόβος και τρομάρα,
και φωνές και στεναγμοί.
Παντού κλάψα, παντού
αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί. (70η
στροφή)
Άνοιξα την
τηλεόραση. Η παρέλαση της Εθνικής Γιορτής στην Θεσσαλονίκη σε εξέλιξη. Ήρωες
και απόγονοι ηρώων του Β! Παγκόσμιου Πολέμου, των Μακεδονομάχων, των
καταδρομέων που πολέμησαν στην Κύπρο, στρατιώτες, βατραχάνθρωποι,
αλεξιπτωτιστές, εθελοντές, νοσοκόμες, παιδάκια πιασμένα χέρι-χέρι, η Ελληνική
Σημαία παντού, οι δίμετροι εύζωνοι, οι εντυπωσιακοί ελιγμοί των σμηναγών των F16, με ηχητικό φόντο τα εμβατήρια πίσω
από την φωνή του εκφωνητή. Περιγραφή μνημών της ελληνικής γενναιότητας, της ευπατρίας,
του αλτρουισμού, της αφοβίας.
Έβαλα τα
κλάματα…
Ξαναδιάβασα,
στροφή-στροφή, στίχο-στίχο, τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν. Με ξαναπήραν τα κλάματα.
Γέμισε το μυαλό μου από ερωτηματικά, από «γιατί;», «πώς;», «πότε;» «πόσο;».
Πώς
καταντήσαμε ραγιάδες ξανά; Πώς αιχμαλωτιστήκαμε μέσα στον ύπνο μας; Πώς τα
κατάφεραν και μας ξεγέλασαν τόσες κυβερνήσεις και τόσοι σύμμαχοι κι
ευρωζωνήτες;
