Όταν αναφέρονται στο Μάτι, μετά το ολοκαύτωμά μας, διευκρινίζουν: «στο Μάτι, στα καμένα». Αυτό πονάει εμάς, που κάναμε το Μάτι ιδιαίτερη πατρίδα μας από αγάπη στον μικρό, όμορφο, δικό μας τόπο…
Όλα πονάνε, στο Μάτι, στα καμένα.
Τα μαύρα κουφάρια των πεύκων που κάηκαν, αφού μας έκαψαν.
Τα κουφάρια των σπιτιών μας, που χάσκουν, μαύρες τρύπες που κατάπιαν τις οικογενειακές μας αναμνήσεις.
Πάνω στις κολώνες τα αγγελτήρια κηδειών και μνημοσύνων των αγαπημένων μας, που έγιναν μια χούφτα στάχτη και μαύρα δάκρυα στα μάτια και στην καρδιά μας.
Η θάλασσά μας, που δεν τη χορταίναμε, από την Άνοιξη μέχρι να πιάσουν τα μεγάλα κρύα, μας απωθεί, μας αγριεύει στη σκέψη των ψυχών που χάθηκαν μέσα της, παλεύοντας να γλυτώσουν από την πύρινη κόλαση.
