A! ΜΠΕ ΜΠΑ ΜΠΛΟΜ! ΤΟΥ ΚΕΙΘΕ ΜΠΛΟΜ!

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

A! ΜΠΕ ΜΠΑ ΜΠΛΟΜ! ΤΟΥ ΚΕΙΘΕ ΜΠΛΟΜ!

Α! Μπε Μπα Μπλομ! Του Κείθε Μπλομ!

Η ανεργία βρίσκεται κοντά στο 20% του δεδηλωμένου εργατικού δυναμικού, άρα ένας στους πέντε εργαζόμενους ούτε εργάζεται, ούτε αμοίβεται. Το πραγματικό ποσοστό ποιός ξέρει πού έχει φτάσει.

Τα mail boxes των εταιρειών γεμίζουν, καθημερινά, από βιογραφικά ανθρώπων που ψάχνουν απεγνωσμένα για δουλειά. Κάποια από αυτά τα βιογραφικά, μαζί με τις συνοδευτικές τους επιστολές, σού σκίζουν την καρδιά. Βλέπεις πόσα χρόνια από τη ζωή του έχει αφιερώσει σε σπουδές και επιμόρφωση ο/η υποψήφιος/α και θλίβεσαι που παρακαλεί για μια οποιαδήποτε θέση εργασίας σε μια οποιαδήποτε εταιρεία η οποία θα του παρείχε ένα δυνητικό μισθό. Άλλα βιογραφικά σε ταράζουν ακόμα περισσότερο, γιατί τα αποστέλλουν αξιόλογα στελέχη εταιρειών, με τα οποία έχεις συνεργασθεί και για τα οποία τρέφεις εκτίμηση και σεβασμό. Είναι οι γνωστοί μας άνθρωποι που ξαφνικά, ένα πρωί μπήκαν στο γραφείο τους και ειδοποιήθηκαν να περάσουν από το λογιστήριο, ή, ακόμα χειρότερα, πληροφορήθηκαν ότι μόλις έχασαν τη δουλειά τους, μαζί με τους οφειλόμενους μισθούς.

Βγαίνεις να πάρεις λίγο καθαρό αέρα και βλέπεις καινούρια ενοικιαστήρια και πωλητήρια κολλημένα παντού. Σ’ αυτές τις Καλλικρατικές Εκλογές, τα ενοικιαστήρια-πωλητήρια καταλαμβάνουν μεγαλύτερο εμβαδό από τις κακόγουστες αφίσες των υποψηφίων της Τοπικής Κακοδιοίκησης. Πηγαίνεις στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς σου να πάρεις τσιγάρα και σκοντάφτεις στο λουκέτο. Βγαίνεις βόλτα στα μαγαζιά, για χάζεμα (προς Θεού, όχι για αγορές!) και... παρατηρείς έκπληκτος, ότι οι βιτρίνες έχουν κάνει φτερά! Καλυμμένες με μεγάλες σκουρόχρωμες κόλλες χαρτί είναι οι περισσότερες βιτρίνες με την ένδειξη «Κλείσαμε».

Αγριεύουν τα πράγματα για όλους μας. Ποιός από μάς κοιμάται ήσυχος; Ποιός δεν ανησυχεί αν θα τα βγάλει πέρα με τις υποχρεώσεις του; Ακόμα κι οι γιατροί έχουν σοβαρά υπολογίσιμη αναδουλειά, γιατί μόνο σε έσχατη ανάγκη ζητούμε τις υπηρεσίες τους, πια. Η φροντίδα της υγείας μας είναι μεγάλη πολυτέλεια όταν δεν είναι βέβαιο αν θα έχουμε να πληρώσουμε τις ΔΕΚΟ, το νοίκι, το σούπερ μάρκετ και κυρίως, την Εφορία, η οποία ψάχνει να βρει τους μεγαλο-οφειλέτες, αλλά εις μάτην, ενώ το δικό μας το σπιτάκι το βλέπει φάτσα μούρη και είναι έτοιμη να το βγάλει στο σφυρί για λίγες χιλιάδες Ευρώ. Και οι τράπεζες το γνωρίζουν το δικό μας σπιτάκι και βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από την εξώπορτά μας. Και τα Ασφαλιστικά Ταμεία επίσης, καραδοκούν ante portas, μπροστά από τη δικιά μας την πόρτα, ενώ το ίδιο το Κράτος και οι Δημόσιοι Οργανισμοί, οφείλουν ποσά, πολλαπλάσια του ετήσιου Εθνικού Προϊόντος. Παρόμοια ποσά έχουν σπαταληθεί ή χαριστεί για την εξυπηρέτηση λειτουργίας προβληματικών εταιρειών ανηκουσών σε ευνοούμενους της εκάστοτε Κυβέρνησης που διαχειρίζεται τα ταμεία της μη ευνομούμενης χώρας μας.

Οι εν λόγω εναλλασσόμενες Κυβερνήσεις, εδώ και μερικές δεκαετίες, παίζουν ένα ακατάπαυστο και ενοχλητικό α-μπε-μπα-μπλομ με τις αντίστοιχα εναλλασσόμενες Αξιωματικές Αντιπολιτεύσεις, από το οποίο κανείς ποτέ δεν «βγαίνει» και ούτε κανείς «τα φυλάει». Καταφέρνουν, όμως, να παίζουν συνέχεια στην πλατεία, με θεατές κάτι καθυστερημένα που έχουν πεισθεί ότι εκείνα ποτέ δεν τα βάλουν στο παιγνίδι τους οι μάγκες της πλατείας. Κάνουν και μεγάλη φασαρία, όλη μέρα, μ’ αυτό το ανιαρό και προκλητικό α-μπε-μπα-μπλομ, αλλά κανείς από τη γειτονιά δεν βγαίνει να τους πει να βγάλουν το σκασμό και να πάνε στα σπίτια τους. Η κατάληψη της πλατείας και η ηχορύπανση θεωρούνται δεδομένες από τους γείτονες, οι οποίοι έχουν πάθει ένα είδος εθισμού στην απροκάλυπτη παραβίαση των δικαιωμάτων τους. Είναι τόσο αρρωστημένος ο εθισμός τους και η άνευ όρων παραχώρηση της πλατείας, που οι δυο παρέες, εδώ και καιρό έχουν αρχίσει να καταλαμβάνουν και τους γύρω δρόμους, να μπαίνουν στα σπίτια της γειτονιάς και να αρπάζουν ό,τι γουστάρουν και γενικά να μη σέβονται κανέναν και τίποτα. Αν κανένας σαλταρισμένος πάει να βάλει φωνή και να διεκδικήσει τα κεκτημένα του, τον κοροϊδεύουν μεσ’ στα μούτρα και τον βγάζουν τρελό, ή τον σαπίζουν στο ξύλο, ή αν έχει λίγο τσαγανό, τον αφήνουν να παίξει λίγο μαζί τους για να ξεγελαστεί και να πάει με το μέρος τους.

Ενόσω συμβαίνουν αυτά τα έκτροπα και όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο και από το χειρότερο στα κομμάτια, όλα αυτά τα χρόνια, κάθε τόσο, σε κάποιο παράθυρο κάποιας απομακρυσμένης, συνήθως, πολυκατοικίας, ανάβει ένα φωτάκι ελπίδας, το βλέπει ο απέναντι, ανάβει κι αυτός μια λάμπα και αρχίζει μια συνεννόηση, μια καλοπροαίρετη συνομιλία. Οι δύο γίνονται τέσσερεις κι ύστερα οκτώ και πάει λέγοντας, μέχρι να μαζευτούν αρκετοί, δηλαδή ένας αριθμός ανθρώπων ικανός να αναλάβει κοινωφελή δράση, σε κάθε πολυκατοικία, σε κάθε δρόμο της γειτονιάς, ώστε, σιγά-σιγά, φτάσουν και στην πλατεία και να διώξουν τους καταληψίες. Σ’ αυτό το σημείο είναι που κάποιος από την ομάδα θα βγάλει μπροστά το μικρούλι του εγώ, θα το τοποθετήσει απέναντι από έναν μεγεθυντικό, άρα παραμορφωτικό καθρέφτη και θα παραμυθιαστεί από τα ευάερα μυαλά του και την ψεύτικη εικόνα του. Θα παραμυθιάσει και τους πιο εύπιστους να τον βλέπουν μέσα από τον δικό του καθρέφτη κι έτσι αντί να κοιτάζονται στα μάτια και να επικοινωνούν ομονοώντας, θα κάνουν αέρα μεταξύ τους, μέχρι τα μυαλά τους να γίνουν συννεφάκι και βροχή και να τα κάνουν όλα μούσκεμα... Βουλώνουν κι υπόνομοι και βγαίνουν οι κατσαρίδες στους δρόμους...

Είναι λυπηρό και συμβαίνει ακόμα και στις καλύτερες συνοικίες.

Μπλιμ! Μπλομ!

Κρίμα.