Τελευταία μέρα του Ιουλίου (δεν μ’ αρέσει να λέω
Ιούλης, που ηχεί Γιούλης) και στη γωνία περιμένει ο Αύγουστος να ξημερώσει.
Αυτός ο Αύγουστος δεν είναι ξέγνοιαστος ούτε ανέμελος. Τον παρατηρώ να
πλησιάζει σκεπτικός, συνοφρυωμένος και πολύ – πάρα πολύ σοβαρός. Δεν
αστειεύεται αυτός ο Αύγουστος!
Δεν λιάζεται στις παραλίες, μαυρίζοντας το
καλογυμνασμένο του κορμί στον ήλιο. Παρατηρεί τις παραλίες, γεμάτες λουόμενους,
από τον Ιούνιο και σκέφτεται και οργανώνεται και ανησυχεί. Οι «λουόμενοι» που
γεμίζουν τις παραλίες δυο μήνες τώρα, δεν είναι χαρούμενοι. Είναι, οι
περισσότεροι, Έλληνες άνεργοι που διασκεδάζουν τη μιζέρια τους στη θάλασσα,
αντί να πνίγουν τη δυστυχία τους στο αλκοόλ και στις ουσίες άλλων λαών, χωρίς
φως και θάλασσα.