Ενωμένες Νοσοκόμες εν Δράσει!

Η Μέρκελ, κουνώντας το δάχτυλο και τσιρίζουσα, προκαλεί τον Ελληνικό Λαό, με υποτιμητικά, απαξιωτικά σχόλια περί των Ελλήνων, ενώ οφείλει να διεκρινίζει ότι αναφέρεται στην απαράδεκτη Κυβέρνηση των Ελλήνων, με την οποία συναλλάσσεται και συνάπτει συμβάσεις. Εμένα, πες της, να με εξαιρεί, όταν αναφέρεται στις συναλλαγές της με μια Κυβέρνηση που δεν έχω εξουσιοδοτήσει να παρανομεί εις βάρος εμού, του πλησίον μου και του πολιτισμικοεθνογεωγραφικοικονομοπολιτικοκοινωνικού συνόλου που αποτελεί την πατρίδα μου.

Ο Σαρκοζί, που έπαψε να μού χαμογελά από τις κάμερες, προτείνει γαλλική κουπ σ’ ένα χρέος που εγώ, προσωπικά, δεν οφείλω, καθώς, εδώ και δεκαετίες πληρώνω αδιαμαρτύρητα, έγκαιρα και στο ακέραιο, όλους τους φόρους, δασμούς, τέλη, εισφορές κτλ προς το Ελληνικό Κράτος, καθώς και όλους τους λογαριασμούς μου, μαζί με κάθε οφειλή μου προς τρίτους. Να του βάλουνε μπικουτί και να το βγάλουν βόλτα, το χρέος τους, να πάρει τον αέρα του, να ξεσκάσει, έτσι που το παραφουσκώνουν με τόκους, πανωτόκια, σπρεντς και άλλες αηδίες.

Ο Γιούνκερ, η Λαγκάρντ, ο Σαρκοζί, η Μέρκελ, ο Μπαρόζο και τόσοι άλλοι, αγωνιούν μην πέσει το Ευρωπαϊκό Τραπεζικό Σύστημα. Να πέσει και να τους πλακώσει! Σκασίλα μου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι! Αυτό, θέλω να το δω! Πώς πέφτει μια εικονική πραγματικότητα και πώς πλακώνει κακοφτιαγμένες μαριονέτες! Να το πω του Σπήλμπεργκ, να το κάνει ταινία. Επίσης, να ρωτήσω τον κύριο Έκο, που ξέρει από τέτοιους συλλογισμούς, να μού εξηγήσει πώς γίνεται τα Κράτη να στηρίζονται από τις τράπεζες, οι οποίες να δεν στηριχτούν από τα Κράτη, κατακρημνίζονται. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι ακόμα κι ο Ουμπέρτο, θα δυσκολευτεί να μού βρει την άκρη. Πέθαναν κι οι Σοφιστές και δεν έχω πού να αποτανθώ. Όχι ότι με νοιάζει, αλλά, έτσι, για να έχω να λέω μια τεκμηριωμένη άποψη κι εγώ, βρε παιδί μου!

Ο Ομπάμα, οι Κινέζοι, οι Γιαπωνέζοι, ακόμα και οι Ινδοί, είναι έξαλλοι με τις Ευρωπαϊκές ατασθαλίες και με τα τερτίπια του ευρώ, το οποίο, από τη μέρα που πρωτοτυπώθηκε, καθόλου δεν του αρέσει του Μπαράκ. Αρχικά, τον ενοχλούσε ως αντίπαλο δέος, απέναντι στο αμερικάνικο δολάριο. Μετά, – θες η φιλομάθειά του, θες η πείρα που απέκτησε ως πλανητάρχης, – κατάλαβε ότι αμφότερα τα νομίσματα, άχρηστα χαρτάκια είναι, οπότε δεν αποτελούν κίνδυνο. Τον κίνδυνο τον αποτελεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα – αγορές, τις οποίες πρέπει να ταΐζουμε με ολοένα και περισσότερα χαρτάκια, για να τις διατηρούμε ικανοποιημένες, ώστε να βγαίνουν τα μεγαλοτραπεζικά στελέχη και οι στρατηγικοί επενδυτές και να λένε βλακείες, βάσει των οποίων ανεβοκατεβαίνουν οι δείκτες των χρηματιστηρίων και γίνεται παιγνίδι.

Ο Πούτιν και ο Μεντβέντεφ, οι οποίοι άλλοτε είναι αγαπημένοι, άλλοτε δεν μιλιώνται, είναι πολύ τσαντισμένοι και με την Ευρωπαϊκή Ένωση και με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κι όταν παίρνουν ανάποδη αυτοί οι δυό, ποτέ-μα-ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα κάνουν.  Όσο για τις εν λόγω δύο Ενώσεις (Ε.Ε. και Η.Π.Α.), αμφότερες είναι χρεωκοπημένες, μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Δηλαδή, χρωστάνε στις διεθνείς τράπεζες και στις αγορές τα μαλλιοκέφαλά τους, ενώ παράλληλα κάνουν κεφαλαιϊκές ενέσεις στις εθνικές τους τράπεζες. Δηλαδή, ο κόσμος χάνεται κι αυτές οι δήθεν υπερδυνάμεις, το παίζουν νοσοκόμες και μ’ άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Στις μικρότερες χώρες, –  οι οποίες είναι φτωχότερες οικονομίες, άρα χρωστάνε λιγότερα από τις ισχυρές οικονομίες και μεγαλύτερες χώρες – οι εν λόγω νοσοκόμες, πρώτα κάνουν μερικά κλύσματα κι αν δεν πιάσουν, κάνουν μια ενεσούλα υποδόρια κι έξω από την πόρτα! Μάλλον, για να γίνω σαφέστερη, έξω από την πόρτα του σπιτιού και της πατρίδας του ο πτωχός εν δυνάμει (δηλαδή εν αδυναμία) ασθενής και κατάληψη της ξεχαρβαλωμένης ιδιοκτησίας από τις Ενωμένες Νοσοκόμες εν Δράσει!

Δηλαδή, ας μην το κάνει ταινία ο Σπήλμπεργκ, διότι αυτό είναι φαρσοκωμωδία πορνό, με λίγο σπλάτερ και λέω να μην εγκρίνω την παραγωγή.

Ταύτα ειπούσα, είμαι απελθούσα!

Π.Κ.Β. 10/10/2011

©Πέγκυ Καρατζοπούλου-Βάβαλη_10-10-2011