Β α ρ έ θ η κ α!

-         Άκου, βαρέθηκα. Β α ρ έ θ η κ α!

-         Τι βαρέθηκες;

-         Την ηλίθια ενημέρωση, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Την κοροϊδία που εισπράττω κατάμουτρα, από παντού! Η λίστα των μεγαλο-οφειλετών του Δημοσίου, θα δημοσιευθεί, δεν θα δημοσιευθεί; Στα παλιά μου τα παπούτσια! Καλλιεργούμενος και καθοδηγούμενος κανιβαλισμός. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω! Θέλω και τη λίστα των υπευθύνων για τη μη είσπραξη των οφειλών των μεγαλο-οφειλετών. Καθώς, δε, ο μεγαλύτερος μεγαλο-οφειλέτης του Δημοσίου είναι το ίδιο το Δημόσιο, μού ‘ρχεται να πάρω τις βρεγμένες σανίδες και ν’ αρχίσω να μοιράζω σανιδιές! Οι επόμενοι μεγαλύτεροι μεγαλο-οφειλέτες είναι «ανύπαρκτοι» και «παράκτιοι». Οπότε, φτιάχνουμε μια λίστα, πολυδιαφημισμένη, με τους αμέσως μεγαλύτερους των προηγουμένων, αποτελούμενη από μπόλικους μακαρίτες κι άλλους τόσους πτωχευμένους. Να ‘χει ο ηλίθιος λαός να χαιρεκακεί, σου λέει και να παραμυθιάζεται ότι του παρέχουμε Κράτος Δικαίου. Κολοκύθια. Μασάει η κατσίκα ταραμά;

-         Α, μπα! Ξέρεις πόσο έχει πάει ο ταραμάς, καλέ;

-         Ο άσπρος ή ο ροζ; Τον ροζοπορτοκαλί να παίρνεις. Είναι πιο φτηνός και φτουράει.

Η Ελλάδα, φτώχυνε, Διομήδη μου!

Την περσινή, 37^η καλησπέρα μου (*), καλέ μου φίλε, εν ψυχρώ δολοφονημένε, την έκλεινα λέγοντάς σου «Και του χρόνου, Διομήδη.»

Σήμερα, απόψε, είναι ακριβώς ένα χρόνο μετά. Είναι η 38^η καλησπέρα μου, από ‘δώ στην διάσταση που βρίσκεσαι. Διομήδη μου, φέτο, η κυρία που έχει καταλάβει το Υπουργείο Παιδείας και δια Βίου Μάθησης –  τώρα δεν το λένε Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, αλλά, όπως και να το λένε, εξακολουθεί να είναι βαριά άρρωστη η Παιδεία στην Ελλάδα – δήλωσε, αναιδέστατα,  ότι δεν θα καταθέσει στεφάνι στο Πολυτεχνείο, στη μνήμη των νεκρών που, άλλοι τιμούμε κι άλλοι καπηλεύονται ασύστολα. Αυτή η αγέλαστη κυρία, με το πέτρινο πρόσωπο, δήλωσε πως δεν θα σας τιμήσει με την στεφανοφόρο παρουσία της, διότι «δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να γίνονται καταθέσεις στεφάνων με τη συνοδεία είτε της αστυνομίας είτε των κομματικών υποστηρικτών» είπε, φοβούμενη πιθανότατα, ότι ούτε οι μπάτσοι της ενισχυμένης προσωπικής της φρουράς, ούτε τα αλεξίσφαιρα γιλέκα, ούτε τα κομματόσκυλα θα είναι αρκετά και ικανά για να την προστατεύσουν από τη λαϊκή οργή, την οποία απαξιωτικά αποκαλεί «εκτός δημοκρατικών ορίων ενέργειες δυναμικών μειοψηφιών».

Μέσα στους δώδεκα μήνες που μεσολάβησαν από τη προηγούμενη επικοινωνία μας, αιώνια έφηβέ μου φίλε, η Δημοκρατία, για την οποία θυσιάστηκες στο Κράτος που σε δολοφόνησε, βιάζεται ασύστολα και ασταμάτητα από τους κυβερνώντες και τους αγοραίους εταίρους τους.

Να σου πω μια ιστορία?

"Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του.

Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.

Κύριε Ελέησον!

Αγαπητό μου Ημερολόγιο,

Κατ’ αρχήν, σε παρακαλώ, να μου θυμίζεις, κάθε πρωί, ότι εγώ δεν είμαι η Άννα Φρανκ! Δεν είμαι η, υπό διωγμόν και αφανισμόν, Άννα Φρανκ! Να μού το επιβεβαιώνεις, διότι τα πράγματα είναι πολύ περίεργα, ενώ η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι άκρως έως σατανικώς εχθρική προς τον πολίτη. Για τον Έλληνα Πολίτη, μιλάω, που είμαι κι εγώ τέτοια και τραβάω τα υπέροχα μαλλιά μου, παρατηρώντας αυτούς που εγώ πληρώνω και πλειοψηφικώς επιλέγω για να διαχειρίζονται τα συμφέροντά μου ως Έθνος και ως Επικράτεια, να με εξαπατούν, να με εκμεταλλεύονται, να με καταληστεύουν και να με ταλαιπωρούν, κοροϊδεύοντάς με μέσα στα μούτρα, απροκάλυπτα πλέον. Μέχρι πριν δυο χρόνια, με κορόιδευαν και με εξαπατούσαν εξ ίσου αναίσχυντα, αλλά το έκαναν κεκαλυμμένα. Με τρόπο. Τώρα πια, ξεσάλωσαν, για τα καλά, Αγαπητό μου Ημερολόγιο και ξεδιάντροπα, μοιράζουν τα ιμάτια της Πατρίδας μου σε τοκογλύφους, αφήνοντας όλες τις κερκόπορτες ανοιχτές για να μπαίνουν και να λεηλατούν ανενόχλητοι οι σύγχρονοι παγκοσμιοποιητές σταυροφόροι.

Σήμερα είναι ένδεκα ενδεκάτου του δύο χιλιάδες ένδεκα. Ελπίζω να αποβεί εθνοσωτήριο έτος.

ONCE UPON A TIME THERE WAS A TAVERN

Once upon a time, not so long ago, there was a tavern, where we used to raise a glass or two. We also used to share a few spare ribs, meat balls, plenty of greek salad, tzatziki and taramosalata, as well as many other dishes of our healthy and tasty national cuisine. I, intentionally, do not mention moussaka, as it is the absolute cliché.

Recently, that tavern closed down. However, there was another tavern in the neighborhood, next to a souvlaki place and not far from the cozy restaurant, where we used to eat with the family and our friends on Sundays. One, by one, all these places closed down. By the end of the summer, there was no tavern or restaurant or fast food place left in our neighborhood. Before last September expired, even the small patisserie shop was an empty place. So was the cute hairdresser’s salon at the corner, next to the remains of the ages ago flourishing video club.

The days when we used to have a parking problem in our neighborhood, are gone by, my friend. Offices, shops and other businesses are closing down, on a weekly basis, leaving us with plenty of available parking space and with this undefined bitter-sweet feeling of nostalgia for the neighbors that we miss. The days when we used to pray, or even fight for a parking space, are gone by, my friend. Now, we pray to see the familiar faces of our neighbors, even the ones we did not use to like, next morning.

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΟ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν κάτι άνθρωποι και κάνανε κάτι βλακείες, μεγαλύτερες από μπόι τους. Ήτανε κοντοί και κουτοί και φοράγανε μπλε κοστούμια, καμιά φορά και γκρι και μπεζουλί, με κάτι ηλίθιες μωβ και άλλα φανταχτερά χρώματα γραβάτες. Ήτανε και κάτι γυναίκες, που ήταν κοντοί και χαζοί άνθρωποι, επίσης και φοράγανε ταγιέρ και άλλα γυναικεία ρούχα και αξεσουάρ. Όταν πήγαιναν σε επίσημες εμφανίσεις, φοράγανε όλοι, μέσα από τα κακόγουστα ρούχα τους, αλεξίσφαιρα γιλέκα. Οπότε, οι μεν άνδρες φαινόντουσαν πλαταράδες, οι δε γυναίκες νταρντανομπουνταλούδες. Ιδιαίτερα μια από αυτές, την οποία μια μέρα είχαν τοποθετήσει πάνω σε μια εξέδρα, ακούνητη, αγέλαστη και στρύφνω και περνούσαν από μπροστά της όλα τα παιδιά, που τα λένε μαθητιώσα νεολαία και άλλα κρατούσαν κάτι μαύρα μαντηλάκια και τα κουνούσαν κάτω από τη μύτη της, άλλα απέστρεφαν τα φρεσκολουσμένα κεφαλάκια τους, να μη σκιάζονται από την αγριάδα της κι άλλα έριχναν και καμιά μούντζα, να την ξορκίσουν. Αυτή τίποτα! Τον ανεξόρκιστο είχε!

Εκείνες τις μέρες, σε κείνο το μέρος που λαμβάνει χώρα το παρόν παραμύθι με τη σέσουλα, είχανε, λέει, εθνική γιορτή και τηλεοπτικά κανάλια απ’ όλο τον κόσμο, λέει και ΜΜΕ και τέτοια διάφορα, είχανε.

THE HELLENIC ETHICS DEFINE HUMANITY

The majority of the honest tax payer Hellenes are self financed individuals that own property, real estate, and/or other values, earned through their tough and decent work, as well as legally and justfully inherited via parents and other hard working and tax paying ancestors.

The majority of the Hellenic population consists of decent families and decent citizens, regardless of their social class, of their academic status, or the financial situation that defines their affluence or lack of cash flow.

The majority of the Hellenic Population has been brought up with un-negotiable Ethical Values, inherited to the Hellenic Subjects via the Hellenic DNA.

Μ’ άλλα λόγια να Γαπιώμαστε.

Μωραίνει ο κύριος ων βούλεται ξεπαστρέψαι.

Είς οιωνός άχρηστος, αμύνεσθαι περί πάρτης.

Άλλα ντάλα τα μαντάτα της Παρασκευής η στράτα.

Άλλοι σπέρνουν και ψηφίζουν κι άλλοι τρων' και μαγαρίζουν.

Ψυχασθενής και οδοιπόρος αμαρτάνων  τρέχει.

Απληστίαι αρχόντων φορεύουσι πλήθη.

Οι κακοί λογαριασμοί κάνουν τους κακούς φόρους.

Το ‘να χέρι κλέβει  τ’ άλλο και τα δυό μαζεύουνε.

Ως ο κύων επιστρέφει εις τον εμετόν αυτού, ούτως ο παράφρων επαναλαμβάνει την γαποσύνην αυτού.

Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν τε και τον λαόν ληστεύειν.

Ήγγικεν η ώρα! Τώρα, πάρε φόρα!

Ήξεις αφήξεις ου εν κοινοβουλίω επιστρέψεις.

Ζώον δίπουν ελικόπτερον.

Π.Κ.Β. 02/11/2011

©Πέγκυ Καρατζοπούλου-Βάβαλη_02-11-2011