Είναι κακές και ύπουλες και φθονερές οι τσούχτρες! Αυτές οι
μέδουσες τις θάλασσας, που σου επιτίθενται εκεί που κολυμπάς ανέμελα,
απολαμβάνοντας τη γαλήνη, τη δροσιά, την απεραντοσύνη του νερού και τ’ ουρανού.
Είναι τρομακτικές και εκδικητικές, οι τσούχτρες! Τυλίγονται
και κολλάνε πάνω σου, αφήνοντας το δηλητήριό τους και το οδυνηρό σημάδι τους
στο σώμα σου, κλέβοντάς σου τη χαρά της θάλασσας και αντικαθιστώντας τη με οξύ
πόνο διαρκείας και με πανικό.
Χτες, μου επιτέθηκε μια τέτοια μέδουσα. Στον αριστερό
βραχίονα και στον καρπό. Πονάει ακόμα. Θα πονάει και αύριο. Λιγότερο μεθαύριο.
Το σημάδι θα το έχω για, τουλάχιστο, ένα μήνα, να μου θυμίζει την αναίτια
επίθεση που δέχθηκα και τις μακρόχρονες συνέπειες που θα υφίσταμαι, γιατί έτσι
βόλευε τη φθονερή τσούχτρα.
