Τελευταία μέρα του Σεπτέμβρη. Πανσέληνος. Δίχως ρομαντική διάθεση,
δίχως ερωτικούς συνειρμούς, σχεδόν «δίχως θεό», που θα έλεγε και ο Άγγελος
Τερζάκης. Ούτε τα βαμπίρ δεν βγήκαν να ρουφήξουν αίμα προχτές, την Κυριακή.
Κρύφτηκαν κι οι λυκάνθρωποι στις σκοτεινές σπηλιές τους. Ο κόμης Δράκουλας
κλειδαμπαρώθηκε στον τάφο του κι έβαλε και το ταμπελάκι «Μην Ενοχλείτε».
Γενικά, το τελευταίο διάστημα έχει πέσει σύρμα στα αιμοβόρα πλάσματα του
σκότους, κάτι σαν ταξιδιωτική απαγόρευση, ν’ αποφεύγουν τους Ελληνικούς
προορισμούς. Όχι μόνο δεν έχει μείνει σταγόνα αίμα να χορτάσουν την πείνα τους,
αλλά κινδυνεύουν με αποστράγγιση αν εισέλθουν εντός των Ελληνικών συνόρων
χορτάτα.
Κατά τη διάρκεια της Πανσελήνου της 30ης Σεπτεμβρίου
κυκλοφορούσε στην Ελλάδα μια αιμοσταγής τριανδρία, αιμοσταγέστερη του Καρπάθιου
ευγενούς και των ακολούθων του. Αυτή η ανθρωποκτόνος τριανδρία επισκέπτεται την
ηλιόλουστη χώρα σε τακτά και άτακτα χρονικά διαστήματα και συναντιέται με μια
γιαλαντζί τριανδρία ιθαγενών υποχθόνιων πλασμάτων. Η γηγενής τριανδρία έχει
αυθορμήτως αναλάβει να αποστραγγίζει κάθε σταγόνα αίματος από τις φλέβες όλων
των ιθαγενών και κυρίως από τα παιδιά, τα βρέφη και τα αγέννητα και να το
παραδίδει στην επισκέπτρια τριανδρία, την οποία, χάριν συντομίας, θα αποκαλούμε
«Τρόικα». Η αλήθεια είναι, ότι η γιαλαντζί τριανδρία δυσκολεύεται να
απεξαρτηθεί από μια κακή συνήθεια δεκαετιών. Έξις δευτέρα φύσις, για να το πω
επιστημονικά και να πουλήσω μούρη. Οι διάφορες γιαλαντζί τριανδρίες, ανανδρίες
κτλ, είναι εθισμένες να ρουφάνε το αίμα των ωραίων και κοιμωμένων ιθαγενών για
την πάρτη τους. Δεκαετίες τώρα, το ρούφαγαν λίγο-λίγο, μετά
περισσότερο-περισσότερο, ώσπου τέλειωσε. Πάνω που τέλειωσε, μάθανε πως
ρουφιόμαστε πλακώσανε κι οι τρόικες και τα γιαλαντζί βαμπίρ, πάθανε απόγνωση
και ντουβρουτζά.
Ποια αφαίμαξη να παραδώσουν στους ανωτέρους τους, που δεν έχει μείνει
ούτε σταγόνα, ούτε σάλιο; Εν τω μεταξύ, τη νύχτα της Πανσελήνου,
πηγαινοερχόντουσαν, σαστισμένοι οι μεν, τσαντισμένοι οι δε και γινότανε το σύστριγκλο,
μέχρι που ξημέρωσε αυγή δροσάτη και άλλαξε ο μήνας κι έγινε Οκτώβριος και όχι
Οκτώμβριος. Διότι αν ήταν Οκτώμβριος, θα γραφότανε με όμικρον, ως όμβριος.
Ξημέρωσε ο Οκτώβριος, χθες το πρωί, αλλά οι ιθαγενείς νάνι το γαρύφαλλό
μου. Τον αξύπνητο έχουνε κι έχουνε και αναιμία και ουδεμία πιθανότητα μετάγγισης,
καθώς όλες οι μπουκάλες με το αίμα βρίσκονται σε τράπεζες αίματος του
εξωτερικού ή σε κάτι πλαδαρές κοιλιές με παχέα έντερα τίγκα στο σκατό.
Ευτυχώς που ξημερώνει ο ήλιος κάθε μέρα και που έχουμε μεγάλη
ηλιοφάνεια στη χώρα, γιατί οι νύχτες μας προβλέπονται σκοτεινές και βαίνουν
σκοτεινότερες, λόγω του ότι η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, παίρνει τα λεφτά
των ηλεκτροδοτουμένων επιφανειών που ανήκουν στους ιθαγενείς και άλλα τα δίνει
στα γιαλαντζί κι αυτά κάνουν μαγικά και τα εξαφανίζουν, άλλα τα εξαφανίζει μόνη
της.
Οι ιθαγενείς κοιμώνται και όπως πάει το πράμα, αν δε ανάβει και καμιά
λάμπα το βράδυ να ξεστραβώνονται, θα πέσουνε σε λήθαργο και δεν θα βλέπουν ούτε
όνειρα, ούτε τους εφιάλτες που τους περιτριγυρίζουν, ούτε τίποτα. Νάδα και
ναδίρ, δηλαδή.
Εγώ, πάντως, επειδή έχω πάθει αϋπνίες και μια υπερένταση, η οποία με
βάζει σε κατάσταση εγρήγορσης, τους σκουντάω. Όχι όλους. Όσους φτάνει το χέρι
μου.
Π.Κ.Β. 02/10/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου