 |
| Ο ήλιος ανατέλλει κάθε πρωί! |
Παρατηρώντας τους «ηγέτες» του πλανήτη όπου
κατοικώ, ντόπιους και αλλοδαπούς, σκέφτομαι πως δεν είναι τίποτα περισσότερο από
αγχωμένοι διεκδικητές μιας προσωρινής εξουσίας επί κακομαγειρεμένων οικονομικών μεγεθών.
* «...
Τα πολύ παλιά χρόνια, νομίζω στην Εποχή του Σιδήρου, ίσως να ήταν στην εποχή
του Χαλκού, τότε που κατέβαιναν τα Ελληνικά Φύλα και ρίζωναν μεγαλόπνοα σε
τούτο το ευλογημένο κομματάκι του πλανήτη, ο βασιλιάς Χαλκάνωρ οδήγησε το λαό
του σ’ ένα πανέμορφο νησί. Την Κύπρο. Έπρεπε να βρει το χώμα το πιο καρπερό και
τον τόπο τον πιο φωτεινό. Μέρες πλανιόταν στο νησί. Ο άναξ μπροστά, ο λαός
πιστός ακόλουθος. Σ’ ένα λοφάκι κάθισε να ξαποστάσει, κάτω από ένα δέντρο. Α!
Πόση ομορφιά! Θαμπώθηκε. Έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια του, ασταμάτητα. Όχι από
λύπη ή συγκίνηση, ούτε από χαρά. Από το κοίταγμα του ήλιου άνοιξαν οι βρύσες
των ματιών. Ο ήλιος ξεχείλιζε από παντού. Γέμιζε τον ουρανό ασφυχτικά,
ξεπεταγόταν από τη θάλασσα σαν πολλαπλή έκρηξη διαμαντιών. Χωνότανε στην πέτρα,
στο άσπρο μάρμαρο, γητευτής, καταργώντας το χρώμα, την υφή, κάνοντάς το
διαφανές, μεταμορφώνοντάς το, μαγικά, σε πηγή φωτός. Την άλλη στιγμή,
διαθλαστικά, μετάλλαζε το φως σε χρώμα και πυροβολούσε την όραση, με αχτίδες
πλουμιστές. «Εδώ θα χτίσω την πόλη μου», είπε ο βασιλιάς. «Εδώ, που είδα τον
ήλιο». «Είδε τον ήλιο, ο βασιλιάς! Είδε τον ήλιο!», ζητωκραύγασε ο λαός κι
ανασκουμπώθηκαν να χτίζουν... Ιδάλιον, την είπαν την πόλη τους.
Οι
καλοί βασιλιάδες ξέρουν να βρίσκουν ήλιο και νερό. Φωτίζουν και αναζωογονούν το
λαό τους.
Ο
ήλιος δίνει ζωή σε κείνους που τον αγαπούν. Δίνει δύναμη σε κείνους που τον
σέβονται. Καίει όποιον είναι βλάσφημος.»
 |
| Η σημερινή ανατολή |
* Απόσπασμα από το
μυθιστόρημά μου ΚΙΤΡΙΝΟ ΦΟΡΕΜΑ ΣΟΥΕΝΤ»_INTERMEZZO 4._
Πέγκυ
Βάβαλη 08/10/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου