Τελικά, ίσως είναι καλύτερα
που δεν πρόλαβες να ενηλικιωθείς, καλέ μου και τόσο απόμακρε πια, Διομήδη. Ούτε
εμείς καταφέραμε να ενηλικιωθούμε. Παρατείναμε την εφηβεία και τα νιάτα μας
μαζί με την εμπιστοσύνη στο αύριο, επιτρέποντας στον κάθε τυχάρπαστο να
διεκδικεί και να κρατά τα ηνία εκμαυλίζοντας την κοινωνία και καταληστεύοντας
τη χώρα. Φρενάραμε απότομα, συγκρουόμενοι βίαια με τη μέση ηλικία μας. Σπάσαμε
τα μούτρα μας πάνω στο αποκρουστικό ντουβάρι με την κωδική ονομασία παγκόσμια
διακυβέρνηση και βρεθήκαμε να επιπλέουμε
στη μέση ενός ορμητικού, θυμωμένου ποταμού.
Δεν ξέρω που θα μας βγάλει
και πότε. Ξέρω πως επιβιώνει όποιος δεν αντιστέκεται στη ροή του ποταμού. Ξέρω,
επίσης πως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Πήγα χτες και περιδιάβηκα
τους χώρους. Μόνη, θλιμμένη, με ησυχία του νου, για να κατανοήσω το σήμερα. Δεν
αγόρασα γαρύφαλλα από τους πλανόδιους εμπόρους. Δεν κατέθεσα στεφάνι
εκπροσωπώντας κάτι ή κάποιους. Ο χώρος είναι εμποτισμένος από την εφηβική ορμή
και την πρόθεση ν' αλλάξει ο κόσμος και να γίνει όμορφος, δίκαιος, ειρηνικός,
άρα ελεύθερος. Ο χώρος είναι εμποτισμένος με τρόμο, ξάφνιασμα βίαιου θανάτου,
αίμα και θυμό. Εναπόθεσα, εκεί, ανάμεσα στα φτηνά γαρύφαλλα και τα εντυπωσιακά
στεφάνια, την ευχή να πραγματωθούν τα εφηβικά όνειρα εκείνων που μπορούν να
βλέπουν το ίδιο όνειρο μαζί, σ' όποια διάσταση κι αν βρίσκονται σήμερα, τώρα.
ΠΚΒ 17/11/12
© Πέγκυ Βάβαλη_κείμενο και φωτογραφίες_17-11-2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου