ΟΙ ΤΡΙΑΚΟΣΙΟΙ ΤΟΥ ΠΑΡΩΠΙΔΑ

Τριακόσιοι άνθρωποι αποφασίζουν για τις τύχες έντεκα εκατομμυρίων ανθρώπων. Τα έντεκα εκατομμύρια άνθρωποι λιγοστεύουν – μέρα με τη μέρα – εδώ και τρία χρόνια. Αυτοκτονίες χιλιάδων πολιτών με αίτια τα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα στα οποία έχουν περιέλθει από τις αποφάσεις των τριακοσίων. Θάνατοι από την πείνα και το κρύο, αστέγων και άσιτων, τους οποίους οι αποφάσεις των τριακοσίων έξωσαν από τα σπίτια τους, αρπάζοντας την μπουκιά από το στόμα τους. Θάνατοι ηλικιωμένων, μεσηλίκων, νέων, παιδιών, εξ αιτίας των φονικών μειώσεων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Οι τριακόσιοι παραμένουν σταθερά τριακόσιοι, ενώ ο πληθυσμός της χώρας βαίνει μειούμενος. Οι οικονομικές αποδοχές, καθώς και οι κοινωνικές, υγειονομικές και κάθε είδους κρατικές παροχές των εν λόγω τριακοσίων παραμένουν σταθερές ή βαίνουν αυξανόμενες, ενόσω οι αποδοχές και οι κρατικές παροχές κάθε είδους των αποδεκατιζόμενων έντεκα εκατομμυρίων βαίνουν μειούμενες ιλιγγιωδώς.

Η απόλυτη παράνοια, δε, είναι το γεγονός ότι τα προκλητικά προνόμια τα οποία απολαμβάνουν οι άθικτοι τριακόσιοι, είναι κερασμένα από τους έντεκα εκατομμύρια εξαθλιωμένους . Για να ακριβολογώ, είναι κερασμένα από ένα μεγάλο ποσοστό των υπό διωγμόν έντεκα εκατομμυρίων. Αφαιρώ ένα ποσοστό του πληθυσμού, το οποίο δεν συμμετέχει στο ρεφενέ. Αυτό το ποσοστό είναι αδιευκρίνιστο, καθώς οι μέθοδοι φοροείσπραξης οι οποίες καθορίζονται από τους εξέχοντες τριακόσιους, επιτρέπουν – αν δεν το προτρέπουν – στο εν λόγω ποσοστό να εργάζεται, να επιχειρεί και να κερδίζει εισοδήματα αόρατα στο Ελληνικό Δημόσιο και αφορολόγητα από τις Οικονομικές Εφορίες.

Δεν ακριβολογώ όταν αναφέρω πως οι τριακόσιοι προνομιούχοι πολίτες παίρνουν αποφάσεις για τον υπόλοιπο πληθυσμό. Η σωστή διατύπωση είναι ότι απλά ψηφίζουν νόμους, χωρίς να προ-απαιτείται η προηγούμενη ενδελεχής μελέτη και αξιολόγησή τους,
ούτε καν η παρουσία τους στον εργασιακό τους χώρο – ο οποίος αποκαλείται, από τα παλιά χρόνια, Βουλή των Ελλήνων –  κατά τη διάρκεια των παρουσιάσεων των σχετικών προτάσεων και της συζήτησης επ’ αυτών. Αν τύχει και βρίσκονται στον εργασιακό τους χώρο εν ώρα εργασίας, έχουν την άνεση, αν βαριόνται, ή αν είναι ξενύχτηδες, να παίρνουν ένα υπνάκο όσο κάποιοι εξ αυτών ανταλλάσσουν διάφορες σαχλαμάρες για να περνάει η ώρα. Διότι, ούτως ή άλλως, εδώ και μερικά χρόνια, στο κτίριο που αποκαλείται, από κεκτημένη ταχύτητα, Βουλή των Ελλήνων οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται με αξιολόγηση της χρησιμότητάς τους για το κοινό καλό, αλλά με κομματική πειθαρχία. «Κομματική πειθαρχία» είναι ένας νεολογισμός βάσει του οποίου διάφορες μειοψηφίες κυβερνούν, με πλειοψηφικές διαδικασίες, την Ελλάδα.

Με κομματοπειθαρχικές διαδικασίες ψηφίζονται νόμοι εθνοκτόνοι και λαοκτόνοι από εκλεγμένους από τον λαό εκπροσώπους του. Στη Δημοκρατία κυβερνά η πλειοψηφία, στην οποία ασκεί έλεγχο η μειοψηφία. Η πρώτη ονομάζεται «κυβέρνηση», η δεύτερη «αντιπολίτευση». Στη σημερινή Ελλάδα το κόμμα το οποίο ασκεί την διακυβέρνηση της χώρας έχει ψηφισθεί από το 30%, περίπου, του Ελληνικού Λαού. Αυτό σημαίνει ότι το 70%, περίπου, του Ελληνικού Λαού αρνήθηκε να δώσει κυβερνητική εξουσία στο συγκεκριμένο κόμμα.

Το 30% κυβερνά με την συνδρομή «κομματικής πειθαρχίας» άλλων κομμάτων που έλαβαν ακόμα μικρότερα ποσοστά εμπιστοσύνης από τον Ελληνικό Λαό. Τον εξαθλιωμένο λαό, ο οποίος, παρότι βρίσκεται υπό εξολόθρευση, εξακολουθεί, με τα λιγοστά του εισοδήματα να συντηρεί πλουσιοπάροχα αυτό το εχθρικό τέρας βαρβαρικής μυθολογίας, το επονομαζόμενο Βουλή των Ελλήνων.

Βουλή σημαίνει θέληση, Δημοκρατία σημαίνει κράτος του δήμου και Κράτος σημαίνει δύναμη, ισχύς. Οτιδήποτε άλλο δεν ισχύει, που σημαίνει ότι δεν έχει τη δύναμη να επιβληθεί.

Αυτά. Για να λέμε τα πράματα με τ’ όνομά τους και να λαμβάνουμε τα μέτρα μας!

Π.Κ.Β. 08/11/2012

©Πέγκυ Βάβαλη_κείμενο και φωτογραφίες_08-11-2012