ΩΣ ΠΟΤΕ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ;

Αγαπητοί μου συμπολίτες,

Όχι οι κλέφτες κι οι λωποδύτες! Οι άλλοι, οι κανονικοί.

Αυτοί που σπουδάσαμε, λιγότερο ή περισσότερο, μάθαμε μια τέχνη, εργασθήκαμε και εργαζόμαστε έντιμα και αποτελεσματικά.

Αυτοί που διδαχθήκαμε από τους γονείς και τους δασκάλους τις ιερές αρχές της όντως ηθικής με τις οποίες αναπτύσσονται και καρποφορούν οι κοινωνίες των ανθρώπων.

Αυτοί που, μέχρι χθες, θεωρούσαμε αυτονόητη υποχρέωσή μας την συνέπειά μας προς το Κράτος, τους Θεσμούς και τον καθένα με τον οποίο συναλλασσόμαστε ή, απλά, βρισκόμαστε δίπλα, ακόμα και απέναντι.

Αυτοί που φτιάξαμε οικογένειες και αναθρέφουμε παιδιά με αγάπη και φροντίδα.

Αυτοί που κερδίσαμε λίγα ή περισσότερα από το μόχθο μας και τα αυγατίσαμε για την ευημερία που δικαιούμαστε ισόβια και για το ξέγνοιαστο αύριο των παιδιών μας.

Αυτοί που χαίρουμε της εκτίμησης του περιβάλλοντός μας – εργασιακού, κοινωνικού, οικογενειακού – επειδή είμαστε φυσιολογικά κοινωνικά όντα.

Αγαπητοί μου συμπολίτες,

Καλοί μου άνθρωποι, πού είμαστε κρυμμένοι;

Γιατί δεν φαινόμαστε πουθενά;

Γιατί δεν έχουμε, τόσο καιρό, αναλάβει στα υπεύθυνα και έμπειρα χέρια μας την κατάσταση;

Γιατί επιτρέπουμε σε γελοία ανδρείκελα, κάθε προέλευσης, να διαχειρίζονται τα του οίκου μας;

Πώς αντέχουμε ν’ ακούμε, να βλέπουμε και κυρίως, να υπομένουμε τις συνέπειες της εγκληματικής ανεγκεφαλιάς μικρόνοων και κοντόφθαλμων τυχοδιωκτών;

Γιατί επιτρέπουμε σε λιγδιάρικα χέρια να αδειάζουν τις τσέπες μας, καταπατώντας τις περιουσίες μας προκλητικά και αμετανόητα;

Πώς το αντέχουμε να παρακολουθούμε την προσωπική, κοινωνική και εθνική μας καταστροφή σαν θεατές του πιο κακόγουστου τηλεοπτικού σίριαλ;

Αγαπητοί μου συμπολίτες,

Δεν είμαστε πολλοί. Ούτε λίγοι. Είμαστε αρκετοί. Ικανοί.

Ως πότε, παλικάρια;

ΠΚΒ 12/11/12

© Πέγκυ Βάβαλη_κείμενο και φωτογραφίες_12-11-2012