Το δώρο των Χριστουγέννων

Φάτε μάτια, ψάρια...

Οι εργοδότες του Ιδιωτικού Τομέα υποχρεούνται από τον νόμο στην καταβολή του 13^ου μισθού. Γνωρίζουμε όλοι, ότι οι περισσότεροι μικρομεσαίοι εργοδότες δυσκολεύονται να καταβάλλουν ακόμα και τους μειωμένους μισθούς των υπαλλήλων τους. Οι περισσότεροι μικρομεσαίοι, τονίζω! Πάνω στην αδυναμία αυτών οι οποίοι αποτελούν τη ραχοκοκαλιά και το σώμα της Εθνικής μας Οικονομίας, πατούν και όλοι εκείνοι οι απαράδεκτοι εργοδότες-εκμεταλλευτές των εργαζομένων, ρουφώντας από το προσωπικό τους την αξιοπρέπεια, μαζί με το αίμα του.

Επανέρχομαι. Το Κράτος υποχρεώνει τον εργοδότη του Ιδιωτικού Τομέα στην καταβολή του δώρου των Χριστουγέννων. Ουσιαστικά, τον υποχρεώνει στην καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών και του φόρου μισθωτών υπηρεσιών που συνοδεύουν  το «Δώρο». Άρα, λάβει-δεν-λάβει ο εργαζόμενος τον 13^ο μισθό, το Κράτος και τα Ασφαλιστικά Ταμεία εισπράττουν, ή χρεώνουν ληξιπρόθεσμες οφειλές στον εργοδότη.

Πού πηγαίνουν αυτές οι εισφορές και οι φόροι του 13^ου μισθού, του Δώρου Πάσχα και της Καλοκαιρινής άδειας; Κάνουν, προφανώς, φτερά και πετούν ανέμελα σε διάφορους λογαριασμούς, σε αριστοκρατικά κι εξωτικά μέρη του πλανήτη, παράκτια ή μη.

Πάντως, οι συνταξιούχοι, οι οποίοι επί δεκαετίες κατέβαλλαν, υποχρεωτικά και αδιάκοπα, το ποσοστό των εισφορών και των φόρων που τους χρεωνόταν, από κοινού με τους εργοδότες τους, δεν εισπράττουν ούτε 13^ο μισθό, ούτε τον 14^ο. Τι κάνουν γι’ αυτήν την καταλήστευση; Φωνάζουν έξω από Υπουργεία, χτυπώντας στων κουφών τις πόρτες.

Πού πήγαν οι εισφορές και οι φόροι δεκαετιών; Φαγώθηκαν από τους ακόρεστους συνδαιτυμόνες των σκανδάλων και της ξεδιαντροπιάς του πολιτικού μας βίου. Μοιράστηκαν, όπως μοιράζεται το πλιάτσικο, βιαστικά και βουλιμικά, κάνοντας φτερά για τους προορισμούς που όλοι γνωρίζουν και γνωρίζουμε και κανείς δεν αποκαλύπτει. Οι αμετανόητοι πλιατσικολόγοι, λόγω omerta, οι αποχαυνωμένοι φορο-εισφορο-πληρωτές, λόγω βλακείας.

Γκρινιάζουμε, φωνάζουμε, διαμαρτυρόμαστε, αναμασάμε τα δεινά μας μεταξύ μας, καφενειακά και ιντερνετικά, ρίχνοντας κατάρες στους υπεύθυνους, που εμείς διορίσαμε – και εξακολουθούμε να διορίζουμε – για να μας κυβερνούν. Κάνουμε έναν αχταρμά όλων των προβλημάτων που έχουν φέρει την κοινωνία μας σε ανθρωπιστικό και ηθικό αδιέξοδο, αυξάνοντας τη σύγχυση και αποδυναμώνοντας τις πιθανότητες λύσης τους.

Ένα-ένα τα βήματα, αλλιώς γκρεμοτσακίζεσαι. Ένα-ένα τα προβλήματα, αλλιώς τα πολλαπλασιάζεις. Ξεχωρίζουμε τα θέματα. Αξιολογούμε τις προτεραιότητες και διαβάζουμε προσεκτικά το κάθε πρόβλημα, για να βρούμε τη λύση του. Η λύση εμπεριέχεται στη διατύπωση. Οπότε, με καθαρό μυαλό και σαφή πρόθεση,  προχωρούμε στην εξυγίανση της καθημερινότητάς μας. Όχι κατά μόνας. Ούτε όλοι μαζί. Χωρισμένοι σε ομόνοες  ομάδες, οι οποίες θα φέρουν την ευθύνη της πραγματοποίησης ενός στόχου, κάθε φορά.

Το μαγκάλι-θυσιαστήριο των σωτήρων της παρτίδας

Ένα αγγελούδι ταξιδεύει στο Φως. 

Όχι. Αυτή την κατάντια δεν την χωράει ο νους μου! Όχι! Είναι ανεπίτρεπτη, απαράδεκτη, αδιανόητη, ακατάληπτη, αισχρή κατάσταση.

Ναι. Τρελαινόμαστε όταν, χάνονται οι φοιτητές από το μαγκάλι. Το ηλικιωμένο ζευγάρι. Τώρα, το κοριτσάκι της άνεργης οικονομικής μετανάστριας.

Αυτό είναι κ ο ι ν ω ν ι κ ή  δ ο λ ο φ ο ν ί α και ο στυγνός, κατά συρροή δολοφόνος είναι το Ελληνικό Κράτος. Οι Κυβερνήσεις, που έχουν ξεσαλώσει σώζοντας και ξανασώζοντας τη στημένη παρτίδα τους.

Μας έμεινε η υποκριτική «φιλανθρωπία», η επιδεικτική και συγχρηματοδοτούμενη από τα ΕΣΠΑ προσβλητική «ελεημοσύνη»  και – δόξα τω Θεώ και τω Ανθρώπω – η μεταξύ μας αλληλεγγύη.

Όχι! Μέχρι πριν 4-5 χρόνια, ταξιδεύοντας στο εξωτερικό συχνά, με την έπαρση του «πας μη Έλλην, βάρβαρος», κατατρόπωνα τους Αμερικάνους, ή Ευρωπαίους συναδέλφους μου, όταν αντίκριζα τους άστεγους και άσιτους των μεγαλουπόλεών τους. Έλεγα – και το εννοούσα κι ήταν α λ ή θ ε ι α – ότι στη δικιά μου χώρα, τη μικρή, ο «φτωχός» έχει στέγη για να κοιμηθεί και λιγοστό φαγητό για να χορτάσει την πείνα του. Έλεγα, επικριτικά για τους «βαρβαρικούς πολιτισμούς» των δυτικών μου φίλων, πως ο φτωχός στη πατρίδα μου είναι αξιοπρεπής και δεν στερείται των βασικών αγαθών.

Όχι. Δεν το περίμενα ότι, μέσα σε 3-4 χρόνια, θα γινόταν η Ελλάδα, Βαρβαρία. Τον έβλεπα τον εχθρό στις μεταπολιτευτικές βουλιμικές Κυβερνήσεις. Τα έβλεπα τα αρπακτικά που δημιούργησαν την Νέα Τάξη Μπαταχτσήδων Νεόπλουτων. Τα ίδια τέρατα  ενίσχυσαν πολλαπλά τις Τράπεζες, από τους δικούς μου φόρους, για να μην πέσει το «τραπεζικό σύστημα» των τραπεζιτών, που πήραν τα λεφτά μου και πήγαν κι έστησαν τράπεζες στα Βαλκάνια και αλλού και τα σκάτωσαν και ξαναπήραν τα λεφτά μου για να στηριχθεί το «τραπεζικό σύστημα».  Το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, με τα δάνεια από την Goldman Sachs και άλλους «πιστωτές» κι «εκτιμητές» των χρηματιζόμενων κυβερνώντων.