Αυτονόητες και καθόλου ρητορικές Απορίες

Ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί λέμε: "Τα κάναμε θάλασσα"...

Τι κάθομαι και γράφω, η φορο-εισφορο-κατατρεγμένη, Ελληνίδα Πολίτις;

Από πού να πιάσω την παραφροσύνη που μας δέρνει;

Ποιόν να πρωτο-περιποιηθώ με τη βρεγμένη σανίδα;

Πώς περάσαμε από τη Μπουμπουλίνας, τα ξερονήσια και το πουλί του Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια εγκληματία δικτατορίσκου, στη σωφρονιστική διατροφική λιτότητα των «γεμιστών» και στην ενοχοποίηση της φραπεδιάς και του καϊμακλίδικου βαρύ-γλυκού, με την Πατρίδα ξεπουλημένη, την Θρησκεία ακυρωμένη και την Οικογένεια πεινασμένη και σκορπισμένη στα πέρατα του κόσμου;

Πώς φτάσαμε, από την απαγόρευση χρήσης των λέξεων «Δημοκρατία» κι «Ελευθερία», στην κατάργηση των Δημοκρατικών διαδικασιών Διακυβέρνησης της χώρας μας, στην παράδοση, άνευ όρων, της Εθνικής μας Κυριαρχίας και στην Σκλαβοποίηση των Πολιτών; 

ΑΚΟΥΩ ΦΩΝΕΣ…

Η Jeanne d’ Arc άκουγε φωνές. Εγώ, ακούω φωνές, βλέπω εικόνες και βάζω τις φωνές. Έκλεισε ο λαιμός μου, αλλά συνεχίζω μ’ ένα βαθύ, βραχνό ηχόχρωμα, να λέω τα ίδια και τα ίδια για να τ’ ακούω, πρώτα εγώ και στη συνέχεια όποιος ακούει, μήπως και αφυπνισθούμε από τον λήθαργο του αδικοκατατρεγμένου και όχι από τον ύπνο του δικαίου.   

Βλέπω το σαρκοβόρο τέρας της Παγκοσμιοποίησης να μου δείχνει τα κοφτερά του δόντια μέσα από την «συμφωνία» TIPP. Βλέπω εκατομμύρια Ευρωπαίων συμπολιτών μου να διαμαρτύρονται και να υπογράφουν ενάντια στην Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP).

Βλέπω άσχετους τύπους να γίνονται βουλευτές του Ελληνικού και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και να νομοθετούν εις βάρος μου και υπέρ της παραφουσκωμένης τσέπης τους.