Πινακωτή, Πινακωτή! Apo to allo mou t' afti!

Το διακαναλίζεσθαι εστί φυγοπονείν, φυγομαχείν και φυγοδικείν, δηλαδή, μ’ άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Και οι Επτά ήταν Υπέροχοι! Κι ένας ο Γ.Α.ε.Γ.Π. οκτώ! (όπου «ε», βλέπε εγγονός)

Η ακροστιχίδα «Γ.Α.Π.» φάρδυνε. Τώρα που ζορίζουν ολοένα και περισσότερο all the parameters, τώρα που σφίγγει ο κλοιός της local δυσαρέσκειας, βγάλαμε και τον παππού από το κομματικό χρονοντούλαπο! Ο Γ.Π. του Ανδρέου και της Margaret, έγινε γνωστός ως Γ.Α.Π. και ανήλθε σε αξιώματα. Φοβούμενος την ενδεχόμενη εκ των αξιωμάτων πτώσιν, επιστρατεύει ξάφνου τον πάππον, τον αείμνηστον Γέροντα της Δημοκρατίας, προς άγραν Αυτοδιοικητικής ψηφοθηρίας. Δεν θα εκπλαγώ αν μέχρι τα Χριστούγεννα βάλει και το Γέρο του Μοριά στα αρχικά του, μπας και μάς λυπηθεί ο Santa Claus και τσοντάρει για τα διάφορα ελλείμματα . Πελοπονήσιοι αμφότεροι οι Γέροντες και by far δημοφιλέστεροι του ΓΑΠ, ή ΓΜΑΠ, ή με όποιο υποκοριστικό του φέρνει γούρι, τέλος πάντων!

Τράμπα, τραμπαλίζομαι, Τσάμπα-καναλίζομαι, πέφτω και ζαλίζομαι και χτυπώ το γόνα μου, δις και τα λοιπά. Τρα, λα, λα! Τρα, λα, λα! Τρι, λι , ρι και τρι, λι, ρό, τον κακό μας τον καιρό!

Διακαναλιζόνταν με τη μέθοδο των Επτά, ο Πρωθυπουργός, χθες βράδυ ασυστόλως και επί δίωρον, τη αυστηρά παρουσία του ακαταπαύστως παχαίνοντος και ουδόλως αθλουμένου Πεταλωτή-Πεταλωτή-από-το-άλλο-μου-τ-αυτί. Πλάκα είχαν όλοι μαζί! Ωραία έπαιζαν! Ούτε μια φορά δεν τσακώθηκαν! Από το ένα αυτί έμπαιναν, από το άλλο έβγαιναν διάφορες λέξεις ωραίες και πολύπλοκες. Όλοι αρχαϊκά χαμογελαστοί και αξιοπρεπέστατοι! Ευγενέστατοι! Με το «σεις» και με το «σας» και με «ευχαριστώ» , «παρακαλώ». Όχι σαν τα τηλεοπτικά παράθυρα, που λένε βωμολοχίες και μιλάνε όλοι μαζί και φωνάζουν! Άλλο πράμα, αυτό το καινούριο διακαναλικό reality! Ούτε οι Monty Python δεν θα έφταναν σε τέτοιο τηλεοπτικό αποτέλεσμα!

A! ΜΠΕ ΜΠΑ ΜΠΛΟΜ! ΤΟΥ ΚΕΙΘΕ ΜΠΛΟΜ!

Α! Μπε Μπα Μπλομ! Του Κείθε Μπλομ!


Η ανεργία βρίσκεται κοντά στο 20% του δεδηλωμένου εργατικού δυναμικού, άρα ένας στους πέντε εργαζόμενους ούτε εργάζεται, ούτε αμοίβεται. Το πραγματικό ποσοστό ποιός ξέρει πού έχει φτάσει.

Τα mail boxes των εταιρειών γεμίζουν, καθημερινά, από βιογραφικά ανθρώπων που ψάχνουν απεγνωσμένα για δουλειά. Κάποια από αυτά τα βιογραφικά, μαζί με τις συνοδευτικές τους επιστολές, σού σκίζουν την καρδιά. Βλέπεις πόσα χρόνια από τη ζωή του έχει αφιερώσει σε σπουδές και επιμόρφωση ο/η υποψήφιος/α και θλίβεσαι που παρακαλεί για μια οποιαδήποτε θέση εργασίας σε μια οποιαδήποτε εταιρεία η οποία θα του παρείχε ένα δυνητικό μισθό. Άλλα βιογραφικά σε ταράζουν ακόμα περισσότερο, γιατί τα αποστέλλουν αξιόλογα στελέχη εταιρειών, με τα οποία έχεις συνεργασθεί και για τα οποία τρέφεις εκτίμηση και σεβασμό. Είναι οι γνωστοί μας άνθρωποι που ξαφνικά, ένα πρωί μπήκαν στο γραφείο τους και ειδοποιήθηκαν να περάσουν από το λογιστήριο, ή, ακόμα χειρότερα, πληροφορήθηκαν ότι μόλις έχασαν τη δουλειά τους, μαζί με τους οφειλόμενους μισθούς.




Βγαίνεις να πάρεις λίγο καθαρό αέρα και βλέπεις καινούρια ενοικιαστήρια και πωλητήρια κολλημένα παντού. Σ’ αυτές τις Καλλικρατικές Εκλογές, τα ενοικιαστήρια-πωλητήρια καταλαμβάνουν μεγαλύτερο εμβαδό από τις κακόγουστες αφίσες των υποψηφίων της Τοπικής Κακοδιοίκησης. Πηγαίνεις στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς σου να πάρεις τσιγάρα και σκοντάφτεις στο λουκέτο. Βγαίνεις βόλτα στα μαγαζιά, για χάζεμα (προς Θεού, όχι για αγορές!) και... παρατηρείς έκπληκτος, ότι οι βιτρίνες έχουν κάνει φτερά! Καλυμμένες με μεγάλες σκουρόχρωμες κόλλες χαρτί είναι οι περισσότερες βιτρίνες με την ένδειξη «Κλείσαμε».

CUCINA POVERA-ΠΕΝΙΑ ΜΑΓΕΙΡΙΚΕΣ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ

Χθες, ήταν η Παγκόσμια Μέρα Διατροφής.(16/10/2010)
Σήμερα, η Παγκόσμια Μέρα Κατά της Φτώχειας (17/10/2010)... αυτό το "κατά" δεν μού πάει... θα την προτιμούσα ως Παγκόσμια Ημέρα Υπέρ της Αφθονίας των Αγαθών...
Ας... μαγειρέψουμε κάτι διατροφικά σωστό, με τα φτωχά μας υλικά, προσκαλώντας την αφθονία στο τραπέζι μας. Voila!

Πράξη Πρώτη: Το ριζότο των ξεχασμένων λαχανικών.
Κυριακή. Η κατ’ εξοχήν μέρα οικογενειακών και φιλικών συγκεντρώσεων γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι. Ζωογόνα η ανταλλαγή της ενέργειας όταν συν-τρώμε και συν-πίνουμε με αγαπημένους.

Δύσκολες είναι οι καθημερινές μας, εδώ και αρκετόν καιρό, ενώ προβλέπονται δυσκολότερες μέρες από όλες τις Κασσάνδρες που γυροφέρνουν στις χρηματιστηριακές αυλές και κυρίως στα κανάλια των ΜΜΕ. Μια φυγή από το άγχος, μια διαφυγή από την ανασφάλεια της επόμενης μέρας είναι πια τα Σαββατοκύριακά μας. Κι αυτά, όμως, περιορισμένων δυνατοτήτων, όταν τα πορτοφόλια μας είναι πιο συχνά μισοάδεια, παρά μισογεμάτα. Η μιζέρια πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας, κόβει βόλτες στους διαδρόμους των σπιτιών μας και γενικά, χώνεται όπου βρει κενό, σαν κατσαρίδα. Πολλά τ’ άδεια ντουλάπια, τα άδεια ράφια τα άδεια ταμεία, τα ελλιπών προμηθειών ψυγεία, απ’ όπου ζοριζόμαστε να πετάξουμε τα μπαγιάτικα με την ευκολία που τα πετάγαμε πριν μόλις μερικούς μήνες.

Πού θα πάει; Θα συνέλθουμε. Πώς θα συνέλθουμε; Διασκεδάζοντας τις φαινομενικές ελλείψεις μας και τους εικονικούς και εμφυτευμένους φόβους μας.

ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ!

Έβλεπα Ειδήσεις στη τηλεόραση. Ο κύριος Γιώργος (όπου Γιώργος και μάλαμα) Παπακωνσταντίνου μάς έλεγε ότι «πονάνε τα νέα μέτρα», γενικά. Δεν μάς είπε ποιοι πονάνε. Πονάνε οι συνεπείς. Πονάνε οι «νοικοκυραίοι», αγαπητέ μου κύριε Υπουργέ της Οικονομίας. Εκείνοι οι οποίοι αν δεν σάς πληρώσουν τα πρώην δυσβάσταχτα και νυν απαράδεκτα χαράτσια, κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους. Το ανήκον στους Έλληνες φορολογούμενους ιδιοκτήτες του και όχι σε υπεράκτιες εταιρείες. Το συγκεκριμένο σπίτι, στη συγκεκριμένη διεύθυνση του οποίου φθάνουν, το ένα πίσω από το άλλο, τα εκκαθαριστικά σημειώματα της Εφορίας. Το σπίτι που δούλεψαν σκληρά για να αποκτήσουν και δουλεύουν σκληρότερα για να συντηρούν. Το σπίτι του οποίου η αντικειμενική αξία είναι, συνήθως, διπλάσια της εμπορικής, εξευτελίζοντας φοροεισπρακτικά την έννοια της αντικειμενικότητας. Το σπίτι του οποίου την αυθαίρετη αντικειμενική αξία έχετε τεκμηριοποιήσει, καθιστώντας απαγορευτική τη διαβίωση στον νόμιμο ιδιοκτήτη του. Στον Έλληνα Πολίτη, που με συνέπεια πληρώνει τα χαράτσια και τα κόντρα χαράτσια που τού επιβάλλετε και του οποίου το «πόθεν έσχες» αποδεικνύει πεντακάθαρα και πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι είναι ο κύριος της ιδιοκτησίας του. Το σπίτι του γδαρμένου από το Κράτος ιδιοκτήτη, του οποίου τα εισοδήματα, χρόνο με το χρόνο, και κακοκυβερνησία την κακοκυβερνησία, μειώνονται με ανησυχητικά αυξανόμενους ρυθμούς, ενώ η ανοησία των – εδώ και δεκαετίες – κυβερνώντων, κάθε χρόνο τεκμαίρει ότι για να ζει στο σπίτι, που με τον ιδρώτα του προσώπου του έχτισε, τα τεκμαρτά εισοδήματά του οφείλουν να είναι πολλαπλάσια των πενιχρών πραγματικών εσόδων του. Αυτό το σπίτι λιμπίζεστε, κύριε Παπακωνσταντίνου και προκάτοχοι του της Οικονομίας Υπουργικού θώκου; Μ’ αυτό το σπίτι θα ξεπληρώσετε τα δάνεια που ποτέ οι νοικοκυραίοι αυτής της χώρας δεν αιτήθηκαν, δεν συνήψαν, διότι ποτέ δεν τα  χρειάστηκαν; Μ’ αυτό το σπίτι θα καθαρίσετε τα Χρηματιστηριακά, Βατοπεδικά, Siemensικά, Τζογαδόρικα και τόσα άλλα σκάνδαλα; Μ’ αυτό το σπίτι, θα καλύψετε τους εν μια νυκτί πλουτίσαντες υμετέρους και τα ημέτερα νώτα;

Όχι, κύριοι! Δώσαμε! Και για να είμαι σαφής, όχι απλά δεν έχει άλλα η τσέπη μας για κακοδιαχείρηση από εσάς, αλλά απαιτεί να δώσετε πίσω και αυτά που, με απατηλή χρήση των αριθμών και με ανήθικους νόμους, υφαρπάξατε ενόσω κοιμώμαστε τον ύπνο του εφησυχασμένου. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, όπου «μη έχων» είναι εκείνος που είχε όλα αυτά που τεχνιέντως του υφάρπαξες, ω Ελληνικό Κράτος! Μιλάω με την απλή λογική του «αφού εγώ δεν χρωστάω, δεν πληρώνω ούτε δάνεια ούτε τόκους δανείων που δεν χρειάστηκα». Με την απλή, αλλά όχι απλοϊκή λογική του « πότε σε εξουσιοδότησα να συνάψεις δάνεια στο όνομά μου, ενεχειριάζοντας την περιουσία μου, την πατρίδα μου;»