Γιατί, Θεούλη μου, γίνονται όλα όσα γίνονται και δεν γίνονται αυτά που πρέπει να γίνονται?
Πες μου Εσύ, που είσαι Αγάπη, Σοφία, η Αρχή και η Ουσία του Όλου και του Παντός.
Προσπαθώ να κατανοήσω, αλλά δεν τα χωράει ο νους μου αυτά που μου συμβαίνουν. Αυτά που μας συμβαίνουν. Προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά, μα κάθε μέρα ακούω, βλέπω, συμμετέχω σε τόσα παρανοϊκά και παράλογα, που γεμίζω θυμό και απόγνωση και απογοήτευση. Ξέρω, θα μού πεις ότι μόνο η θετική σκέψη και η αγάπη θα με οδηγήσουν στην ευημερία.
Όμως, Θεούλη μου, μού έδωσες τις Πέντε μου Αισθήσεις και μ’ αυτές προσλαμβάνω ένα σωρό σκουπίδια, τώρα τελευταία, ενόσω το φως λιγοστεύει, μέρα με τη μέρα και μού γίνεται όλο και δυσκολότερο να ξεχωρίσω τα διαμάντια που είναι θαμμένα στο βόθρο που με περιβάλλει.
Μού έδωσες την Ελεύθερη Βούληση να σκέφτομαι, να αξιολογώ και να πράττω, μα εγώ δεν μπορώ να λειτουργήσω έξω από το φόβο, που μού προκαλεί την οργή και τη συνεχή αγωνία για την αυξανόμενη χειροτέρευση της ποιότητας της δικής μου ζωής και των ανθρώπων γύρω μου.
Μού έδωσες το δώρο της συγχώρεσης, μα είναι μπουκωμένα μέσα μου τόσα φοβικά πράγματα, που μπλοκάρω. Πώς να χωρέσουν (συν-χωρέσουν), τακτικά και αρμονικά και ισόρροπα, μέσα στο μυαλό και στην καρδιά μου όλα τα τεκταινόμενα σφάλματα? Είναι τόσο πολύς ο εμφυτευμένος φόβος, που έχει καταλάβει σχεδόν όλο τον έσω μου ζωτικό χώρο. Έχουν τόσο εκτροχιαστεί, Θεούλη μου, οι «κρατούντες» που μας τρομοκρατούν λυσσαλέα, πια, πατώντας συγχρόνως όλα τα φοβικά κουμπιά, με πρώτο και χειρότερο αυτό της αυξανόμενης ανέχειας.
Τι κάνουμε, Θεούλη μου, για να βγούμε από αυτήν απατηλή φαινομενικότητα? Τι κάνουμε για να επιστρέψουμε στον ορθό λόγο και να βιώσουμε τον Παράδεισο που, όπως Λες, είναι η φυσική μας κατάσταση? Τι κάνουμε για να επαναλειτουργήσουν οι ιδιότητές μας?
Βάλε το Χέρι Σου, Θεούλη μου, Εδώ και Τώρα. Πιάσε με και δείξε μου πώς να κουνήσω το χεράκι μου και προς τα πού να πάω. Θέλω να επιστρέψω στην ανθρώπινη φύση μου ομαλά και με αβλάβεια. Θέλω να ζω στην Αληθινή Κοινωνία των Ανθρώπων. Αυτή η τερατόμορφη κοινωνία την οποία βιώνω σήμερα και της οποία είμαι μέλος, δεν μού αρέσει καθόλου.
Καθόλου δεν μου αρέσει, Θεούλη μου. Δεν επιθυμώ να συμμετέχω σ’ αυτή την ξεδιάντροπη συμμορία που κατάντησε ο κόσμος μας.
S.O.S.!!!Save Our Souls, εδώ που βρισκόμαστε, τώρα, Σε παρακαλώ...
Π.Κ.Β.
21-01-2011
© Peggy Carajopoulou-Vavali 2011
Καταθέτω-αφιερώνω...έτσι απλώς γιατί περνάω όμορφα διαβάζοντας όμορφα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας ορειβάτης, θέλησε να ανεβεί το ψηλότερο βουνό. Ξεκίνησε, λοιπόν, την περιπέτεια του µετά από πολλά χρόνια προετοιµασίας. Όµως, επειδή ήθελε τη δόξα µόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό µόνος.
Η νύχτα, λοιπόν, έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα. Όλα ήταν µαύρα.
Μηδενική ορατότητα. Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα µόνο µέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό µε µεγάλη ταχύτητα.
Ο ορειβάτης πού το µόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν µαύρες κουκίδεξ, είχε την τρο µερή αίσθηση της βαρύτητας να τον
τραβά.
Συνέχισε να πέφτει ... και σε εκείνες τις στιγµές του µεγάλου
φόβου ήρθαν στο µυαλό του όλα τα καλά και τα άσχηµα επεισόδια της
ζωής του. Σκεφτόταν, τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν
ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεµένο στη µέση του να τον τραβά
δυνατά. Το σώµα του ορειβάτη κρεµόταν πλέον στον αέρα. Μόνο το
σκοινί τον κρατούσε ζωντανό. Εκείνη τη στιγµή της αµηχανίας και
καµιάς άλλης επιλογής, φώναξε:
- Θεέ µου, βοήθησε µε!
Ξαφνικά, µια βαθειά φωνή προερχόµενη από τον ουρανό απάντησε:
- Τί θέλεις να κάνω;
--Σώσε µε, Θεέ µου!
- Αληθινά, νοµίζεις ότι µπορώ να σε σώσω;
- Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ µπορείς!
- ΤΟΤΕ, ΚΟΨΕ ΤΟ ΣΚΟΙΝΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΕΣΗ
ΣΟΥ ...
Στο σηµείο αυτό σταµάτησα να διαβάζω και απορηµένη σκέφτηκα: «Θεέ µου, τί ζητάς από αυτόν τον άνθρωπο; Είναι δυνατόν να του ζητάς να κόψει το σκοινί, το µόνο πράγµα πού τον κρατάει ζωντανό;» Αλλά, άφησα γρήγορα αυτές τις σκέψεις και έβαλα τον εαυτό µου στη θέση του ορειβάτη.
Αλήθεια, ΕΣΥ, τί θα έκανες;
Με ανάµεικτα συναισθήµατα και σχεδόν βέβαιη για την απάντηση µου,
συνεχίζω να διαβάζω:
«Η οµάδα διάσωσης, την άλλη µέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε
πεθαµένος, παγωµένος και το σώµα του κρεµόταν από ένα σκοινί. Τα
χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σκοινί ΜΟΝΟ 3 µέτρα µακριά από τη
γη ... ».
Και εσύ; Πόσο κολληµένος είσαι στο σκοινί σου;
Ποτέ µην αµφισβητήσεις όσα είναι από το Θεό. Ποτέ δεν θα πρέπει να λες ότι σε έχει ξεχάσει η σε έχει εγκαταλείψει. Ποτέ µη νοµίζεις ότι δεν σε φροντίζει.
Θυµήσου ότι σε κρατάει πάντα µε το δεξί Του χέρι και η
επιλογή να απλώσεις το δικό σου χέρι ανήκει σε εσένα.......
Κάποτε ρώτησα τον "πνευματικό μου" κάτι ανάλογο. Η απορία μου ήταν, "γιατί ο Θεός έχει αφήσει τον Άνθρωπο να φτάσει στο σιχαμερό σημείο που έχει φτάσει;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου απάντησε ότι η Μάνα που γεννάει ένα Παιδί, θα του κρατάει το χέρι μέχρι αυτό να περπατήσει μόνο του. Από κει και πέρα αυτό βαδίζει μόνο του κι όπου το πάνε τα βήματά του. Το ίδιο γίνεται με τον Θεό και τον Άνθρωπο.
Πιστεύω ότι ο Θεός τη δουλειά του την έκανε. Πάντα είναι εκεί, αλλά όπως στρώνουμε, έτσι κοιμόμαστε.
Είναι πάντα εκεί για να αντλούμε τη δύναμη να δρούμε μόνοι μας. Τα μάτια ανοιχτά, το σκοινί έτοιμο να το κόψουμε, Πίστη, λίγο μυαλό και Συν Αθηνά...
It's up to us.
* It's up to us, indeed, Cinestef! Πολύ χρήσιμο το σχόλιό σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή** Soultoolbox, πρόσφατα διάβαζα, ξανά, αυτή την ιστορία, περί πίστης. Σ' ευχαριστώ που την ανάρτησες εδώ. Δίνει ένα πολυχρηστικό εργαλείο ζωής!
Να είστε καλά, όλοι!
Να είμαστε καλά όλοι!