ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ, ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ, ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Ήταν γύρω στις 09:15πμ κι ετοιμαζόμουν να φύγω από το σπίτι για τη δουλειά, με τη χαρούμενη διάθεση που μου προσφέρει η πρωινή φροντίδα του κήπου μου. Η τηλεόραση, στο σαλόνι, έπαιζε μόνη της, ρυθμισμένη στο πρωινό ενημερωτικό της ΝΕΤ, καθώς πήγαινα να την κλείσω και να ξεκινήσω άλλη μια μέρα διεκδίκησης της κλεμμένης μου ευημερίας.

Πάγωσα ακούγοντας την είδηση. Ένας συνάνθρωπός μου, 77 ετών (τόσο θα ήταν ο πατέρας μου αν δεν είχε φύγει νωρίς) αυτοκτόνησε στην πλατεία Συντάγματος. Αυτοπυροβολήθηκε κάτω από ένα από τα γιγάντια δέντρα της πλατείας, ανάμεσα στον κόσμο που περιδιάβαινε, έπινε τον καφέ του, ή διέσχιζε την πλατεία βιαστικός. Πριν προλάβουν να συνειδητοποιήσουν τι είχε συμβεί, ο άνθρωπος άφηνε την τελευταία του πνοή.

Αξιοπρεπής γονιός και συνεπής, ενεργός πολίτης, ο Δημήτρης Χριστούλας, συνταξιούχος φαρμακοποιός, κάτοικος Αμπελοκήπων. Δεν αποδέχθηκε την βίαια επιβεβλημένη ανέχεια, σαν νέα κατάσταση ζωής. Θέλησε να φύγει με μια κραυγή, ταρακουνώντας σύσσωμη την Ελλάδα, κι όλο τον κόσμο. Ας είναι φωτεινό και γαλήνιο το ταξίδι του στον όμορφο αγγελικό κόσμο που του ανοίχτηκε από τη σφαίρα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Χωρίς πρόγραμμα, ξαφνικά, αυθόρμητα, μέσα από το διαδίκτυο επικοινωνήθηκε η συνάντησή μας στην πλατεία, το ίδιο απόγευμα. Μερικές χιλιάδες κόσμου, ανάψαμε το κεράκι μας για την ψυχή του κι αφήσαμε τα λουλούδια, γύρω από το δέντρο που φιλοξένησε, για λίγο ανάμεσα από τα κλαδιά του, τη βίαια απογείωση της ψυχής. Το άτυχο δέντρο, έγινε αυτόματα σύμβολο κι ο γενναίος αυτόχειρας πέρασε από την καρδιά μας στο αίμα κι από κει, στο κύτταρο, αφυπνίζοντας ποιότητες ελληνικές και πανανθρώπινες. Ο ηλικιωμένος αυτόχειρας, με την απεγνωσμένη πράξη του, μας έδωσε μήνυμα ζωής άνευ εκπτώσεων. Έναυσμα αντίστασης στην βεβήλωση των αρχών της ηθικής και της όντως δημοκρατίας.

Δεν έβγαιναν δάκρυα, όσο βρισκόμαστε γύρω από το δέντρο. Όταν νιώθεις δέος, ένα σύννεφο αιθερικό περιβάλλει τη φυσική σου ύπαρξη κι η συγκίνηση, η λύπη, ο θρήνος, δίνουν τη θέση τους σε μια κατάσταση πάνω από τα κοινά, ανθρώπινα, γήινα συναισθήματα.

Δεν ξέρω τι ένιωθαν τα παλικαράκια των ΜΑΤ και άλλων Ειδικών Δυνάμεων Καταστολής, με τα οπισθιά τους στραμμένα στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη,  παρατηρώντας τον κόσμο να πηγαινοέρχεται συγκλονισμένος απέναντι. Ξέρω μόνο, ότι «συμμορφούμενα προς τας άνωθεν εντολάς», άρχισαν να μας ψεκάζουν με τα επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία και ενδεχομένως, θανατηφόρα χημικά, στα οποία οι Αθηναίοι έχουμε, πια, συμπτώματα μιθριδατισμού.

Ναι, έλαβαν χώρα επεισόδια, τα οποία – όπως και όλα τα των προηγούμενων λαϊκών συγκεντρώσεων – θα μπορούσαν να έχουν προληφθεί αν διαθέταμε ένα αληθινό Υπουργείο, ή έστω, μια Υπηρεσία Προστασίας και Σεβασμού του Πολίτη.

Π.Κ.Β. 05/04/2012

©κείμενα και φωτογραφίεςΠέγκυ Βάβαλη_05-04-2012