ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ-ΧΩΡΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ-ΑΠΟΔΟΧΗ

Η κίτρινη τριανταφυλλιά, με το καταπράσινο φύλλωμά της με τ’ άνθη, και τ’ αγκάθια της, σχεδόν πετάει στον ουρανό για να φιλήσει τον ήλιο!

ΘΕΜΑ 1^Ο: Μεγάλη Πέμπτη των Καθολικών

Κανείς δεν ήταν, ούτε είναι θρησκόληπτος στην οικογένειά μου. Ελάχιστοι ήταν θρησκευόμενοι, με μέτρο την αγάπη τους για τον Θεό και τον Άνθρωπο. Οι γιαγιάδες μου ήταν Καθολικές. Οι υπόλοιποι, Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Εγώ, από παιδάκι, δεν ήμουν τίποτα απ’ όλα αυτά. Αγαπούσα πολύ τον Χριστό. Τον ένιωθα, άρα κατανοούσα, με την παιδική σοφία μου, της οποίας την ροή προς την καρδιά ποτέ δεν εμπόδισαν οι γονείς μου κι οι γιαγιαδοπαππούδες μου.

Είχαμε ανεξιθρησκία, στην οικογένεια και παρευρισκόμαστε σε λειτουργίες, τόσο σε «ορθόδοξες» εκκλησίες, όσο και σε «καθολικές».

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΚΑΤΡΑΚΥΛΟΧΩΡΑΣ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα, που πήρε φόρα στην κατηφόρα και κατρακύλαγε, ξεκαρδισμένη στα γέλια! Και κατρακύλαγε στην κατηφόρα, που είχε γρασίδι και παπαρούνες και χαμομηλάκια και της άρεσε της χώρας που έκανε κωλοτούμπες στην ωραία κατηφόρα και δώσ’ του έπεφτε όλο και πιο χαμηλά.

Κι όπως έκανε βαρελάκια κι άλλα ακροβατικά κολπάκια στην ωραία κατηφόρα, που τελειωμό δεν είχε, είχε απορροφηθεί τόσο από την διασκεδαστική τσουλήθρα, που δεν παρατήρησε πως είχε κυλήσει τόσο χαμηλά, που ο ουρανός ήταν δυσδιάκριτος.

Επειδή, όμως, καθώς κυλιόταν, όλο και πιο χαμηλά, την γαργαλούσαν οι άκρες από τα χορταράκια, από τα τριφυλλάκια και από τα λουλουδάκια, αυτή η ανέμελη χώρα, γινόταν όλο και πιο γαργαλοχαρούμενη, ώσπου άρχισαν να τσιμπάνε τον ποπό της κάτι μικρά αγκαθάκια.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Σε μια κοινωνία όπου γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα της Μπριζόλας, δεν θεωρώ ότι η Παγκόσμια Κοινότητα με τιμά ορίζοντας την 8η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

Η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη σ' αυτές που συνασπίστηκαν και πρόσφεραν τη ζωή και την ελευθερία τους διεκδικώντας τα αυτονόητα για τις γυναίκες.

Σκέφτομαι ότι έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε για να σεβαστούμε και να τιμήσουμε τη Γυναίκα, τον Άνδρα, το Παιδί, την Ανθρώπινη Υπόστασή μας.

Σκέφτομαι ότι έχουμε πολλά να αναθεωρήσουμε και μια σειρά ανατροπών να πραγματοποιήσουμε, για να μάθουμε να ευημερούμε, όλοι μαζί, σ' αυτόν τον πλανήτη.

Π.Κ.Β. 08/03/2016

© Κείμενο και Φωτογραφίες: Πέγκυ Βάβαλη_2016

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΟΥ

Αυτό που βιώνουμε σαν πραγματικότητα, είναι μια κακοσερβιρισμένη, προχειρομαγειρεμένη δηλητηριώδης συνταγή εικονικής πραγματικότητας.

Ζούμε στο άρρωστο περιβάλλον μιας θυμαπάτης.

Της Παγκόσμιας Απάτης.

Η μέρα, όμως, είναι και σήμερα ηλιόλουστη!

Ο Ουρανός στέλνει τα σημάδια του.

Τα μπουμπούκια ανθίζουν, κάθε Άνοιξη, στον γαλάζιο πλανήτη, αγνοώντας την υπερθέρμανσή του!

Η Φύση επαναλαμβάνει τον κύκλο της Ζωής.

Έξω από το παράθυρό μου, τα πουλάκια τιτιβίζουν στα κλαδιά, τρεις γάτες λιάζονται στο μπαλκόνι κι ένας αδέσποτος σκύλος πίνει νερό από το λακκάκι στο πεζοδρόμιο.

Η εικόνα που βλέπουν τα μάτια μου, οι ήχοι που ακούν τ’ αυτιά μου, η ευωδιά από το φρεσκοκουρεμένο γρασίδι του γείτονα, ανακατεμένη με το ψητό κατσαρόλας, από την κουζίνα μου, η γεύση του μανταρινιού στο στόμα μου και η αίσθηση των πλήκτρων στα δάχτυλά μου, είναι η πραγματικότητα που βιώνω.

Η Αλήθεια.

Η Α-λήθεια. Η Α-λάθεια.

Η δική μου Κυριακή.

Π.Κ.Β. 06/03/2016

© Κείμενο και Φωτογραφία: Πέγκυ Βάβαλη_2016